Οι «έμποροι» και οι «ναυτικοί» της Levant Company δε είναι ο ελληνισμός αλλά εβραιουργιά

Διάβασα μια άποψη του κ. Βιλιάρδου, ότι «Ο Ελληνισμός μεγαλουργούσε ανέκαθεν, όταν προόδευαν οι έμποροι κ οι ναυτικοί». Και πρέπει να σας πω ότι διαφωνώ πλήρως με τέτοιους αντιεπιστημονικούς αφορισμούς. 

Οι «έμποροι και οι ναυτικοί» της Ύδρας, Γεώργιος Κουντουριώτης, Ιωάννης Ορλάνδος, Δημήτριος Βούλγαρης, και ο Σταμάτης Μπουδούρης που χρηματοδότησαν την δολοφονία του Καποδίστρια, δεν είναι «Ελληνισμός». 
Το αίμα τους ήταν της Εταιρείας της Ανατολής. (Levant Company).

 Οι Κουντουρώτες-Κοέν, οι Σαχίνι-Κοχίνι, και οι Ορλάντο, δεν ήταν καν Μιξοελληνες. 

Οι αυτόχθονες έμποροι σταφίδας και ενοικιαστές φόρων, Δεληγιανναίοι, Νοταράδες, Ζαΐμηδες, Λόντος, Κανακάρης-Ρούφος κλπ, που ταύτιζαν την αναπαραγωγή του κοινωνικού τους ρόλου με τα συμφέροντα της πατρίδας στη Νέα Τάξη πραγμάτων, ούτε αυτοί ήταν «Ελληνισμός» και εμφανίστηκαν ως κοινή πολιτική ομάδα των ιδιοτελών. 

Οι αυτόχθονες ιδιοτελείς ήσαν δίπλα στους «αυτόχθονες» ντονμέδες της Ύδρας, με επικεφαλής τον ντονμέ Μαυροκορδάτο, που είχε λάβει το χρίσμα από τα Κεντρικά και την μητέρα Πατρίδα τους Όλοι τους «ταλαρίσιοι», όπως τους έλεγε ο Καραισκάκης. 

Το τι μπούρδα και ανοησία γράφεται για αυτόν τον συνασπισμό ντονμέδων, προδοτών ταλαρίσιων και καθαρμάτων δεν περιγράφεται. Ήθελαν, «να δημιουργήσουν ένα νέο τύπο πολιτικής κυριαρχίας», «τη δημιουργία συγκεντρωτικού διοικητικού μηχανισμού», «την εισαγωγή φιλελεύθερων πολιτικών θεσμών», τη «δημιουργία κράτους δικαίου», μέχρι και τη «διάκριση κράτους – Εκκλησίας», και «τη συγκρότηση σύγχρονου και δημοκρατικού εκπαιδευτικού συστήματος». Από όσα υποτίθεται ότι «ήθελαν» , πάντως δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Εκείνο που πράγματι ήθελαν το πέτυχαν. Κατέκλεψαν το δημόσιο ταμείο, και ενεθυλάκωσαν το προϊόν των «δανείων της υποτέλειας», και την Εθνική Γη .

 Στις 23 Νοεμβρίου /5 Δεκεμβρίου1824 τα μισθοφορικά Ρουμελιώτικα σώματα μπήκαν στην Πελοπόννησο, κατόπιν προσκλήσεως των αγγλόφιλων, για να πολεμήσουν τους αντιπάλους της Εβραιουργιάς ενώ ο Ιμπραήμ και το εκστρατευτικό του Σώμα, άραξαν στη Σούδα της Κρήτης. Για να αποπλεύσει ο στόλος των Υδραίων δεν υπήρχαν λεφτά.

 Ότι έκαναν εκείνοι , οι «ταλαρίσιοι» της Εβραιουργιάς, το έκαναν και οι αργυρώνητοι και ανάλγητοι των Αθηνών τον Απρίλιο του 1941, που βούτηξαν τον εθνικό χρυσό και την κοπάνησαν στην Αίγυπτο και που το συνεχίζουν μέχρι και σήμερα. Οι αργυρώνητοι και ανάλγητοι των Αθηνών, όπως για παράδειγμα ο Παπάγος, ο Τσουδερός, ο Ιωάννης Διάκος, ο Γεώργιος Σεφέρης και πλείστοι άλλοι ταλαρίσιοι, όπως και τα ανθρώπινα σκουπίδια του ΚΚΕ που μάζευαν τις λίρες που τους έριχνε από τον ουρανό ο Χα-Σεμ. Το ΟΝΟΜΑ.

 Οι καπετάνιοι και οι έμποροι της Λεβάντ Κομπανυ, οι ταλαρίσοι και οι αργυρώνητοι των Αθηνών δεν ήταν και δεν είναι Ελληνισμός. 

Όταν εκείνοι προόδευαν ο ελληνισμός υπέφερε. Η Εθνική Αστική τάξη, οι Έλληνες έμποροι και ναυτικοί έδωσαν και τον πλούτο και την ζωή τους για την Πατρίδα. Ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος έπεσε μαχόμενος στην έξοδο του Μεσολογγίου, η Μπουμπουλίνα που δολοφονήθηκε από τους ταλαρίσιους . 

Ο φιλογενής Παναγιώτης Κρεββατάς που δολοφονήθηκε στις 16/28 Νοεμβρίου, 1822, από τους αγγλόφιλους Γιατράδες. Οι αδελφοί Σέκερη που χρηματοδότησαν την Επανάσταση στην Κωνσταντινούπολη και την Οδησσό. 

Για να το κάνω πιο απλό, το ζήτημα δεν είναι «ταξικό» αλλά ιδεολογικό. Υπάρχουν Πατριώτες και Προδοτοπατριώτες. Οι ταλαρίσιοι. Η Εθνική Αστική Τάξη και η Levant Company. 

Σπυρίδων Χατζάρας

1822. Στις 16/28 Νοεμβρίου η Δολοφονία από τους αγγλόφιλους, του Φιλογενούς Παναγιώτη Κρεββατά

του Σπύρου Χατζάρα

Ο Παναγιώτης Κρεββατάς, (1785 - 1822), «Εθνικόφρων» πρόκριτος του Μυστρά, και μέλος της πρώτης Εθνοσυνέλευσης. Είχε έρθει σε επαφή με το επαναστατικό κίνημα στην Ιταλία. Ήταν ο αρχηγός των όπλων του Μυστρά, και συγκρότησε Σώμα 10.000, έδιωξε τους εξισλαμισμένους Μπαρδουνιώτες από την περιοχή και γκρέμισε τους Πύργους τους. Πολέμησε με τον Κολοκοτρώνη τον Δράμαλή.

 Οι Κρεββατάδες, ήσαν παλαιά βυζαντινή οικογένεια, του Μυστρά που κρατούσαν από τον 14ο αιώνας. Ο Παναγιώτης Κρεββατάς ο πρεσβύτερος, ήταν από τους πρωταγωνιστές μαζί με τους Μπενάκηδες των Ορλωφικών. 
Η χήρα του Παναγιώτη, συνέχισε να χρηματοδοτεί τον αγώνα και μετά την απελευθέρωση της έδωσαν σύνταξη 20 δραχμών κατά μήνα.

 Η δολοφονία του Φιλογενούς Παναγιώτη Κρεββατά, τον οποίο «οι οπλαρχηγοί υποδέχονταν από σεβασμό όρθιοι», ήταν καθαρά πολιτική, και έγινε ενόψει της εθνοσυνέλευσης του Άστρους. 

Οι πληρωμένοι δολοφόνοι, του είχαν στήσει ενέδρα σε ένα γεφύρι του Ευρώτα. Φυσικός αυτουργός της δολοφονίας, ήταν, σύμφωνα με τον Φιλογενή γραμματικό Θεόδωρο Ρηγόπουλο ήταν ο ανιψιός του Γιατράκου, Γληγοράκης Γιατράκος. Η πρώτη καθαρά πολιτική δολοφονία της συμμορίας των «συνταγματικών» της Εταιρείας της Ανατολής ήταν η εκτέλεση του Φιλογενούς πλοίαρχου Αντώνη Οικονόμου, που ξεσήκωσε τα πληρώματα της Υδρας, και συνδεόταν με τον έλεγχο της πρώτης Εθνοσυνέλευσης. 

Την ώρα που το «Έθνος» , πολεμούσε για την απελευθέρωση του,
 οι «αντιδραστικοί» της Ύδρας και οι «αντιδραστικοί» Τουρκοκοτσαμπάσηδες , 
οι «καλικάτζαροι», οι «Καταχθόνιοι», κυνηγούσαν να δολοφονήσουν έναν έλληνα πατριώτη για να του κλείσουν το στόμα. 
Ο Κολοκοτρώνης, που πληροφορήθηκε τα σχέδια των «προκρίτων», αντέδρασε στέλνοντας τον Τσόκρη με 200 άνδρες για να σώσει τον Οικονόμου αλλά έφτασαν πολύ αργά. 
Η δολοφονία του Φιλογενούς επαναστάτη Αντώνη Οικονόμου, κουκουλώθηκε αποσιωπήθηκε δεν απασχόλησε την Εθνοσυνέλευση, και ποτέ δεν τιμωρήθηκαν οι δολοφόνοι. Την ίδια μοίρα είχε και ο επαναστάτης και Φίλος του Γένους, Παναγιώτης Καρατζάς- Αναστασόπουλος, που είχε υπηρετήσει στα ρωσικά τάγματα της Επτανήσου Πολιτείας το 1806, και ήταν τσαγκάρης στην Πάτρα από το 1809 , και ο οποίος ξεσήκωσε το 1821,τον λαό της Πάτρας . Τον δολοφόνησαν στην μονή Ομπλού . 

Η Πατριωτική επανάσταση , κατά των Τούρκων και των Τουρκοκοταμπάσηδων , που οραματίστηκαν με το πατριωτικό Δικιμιο, οι Φίλοι του Γένους, εκδηλώθηκε από τους μαθητές της Εθνικής Ακαδημίας των Κυδωνιών και στη Σάμο, που με επικεφαλής τον Λυκούργο Λογοθέτη , ως «Καρμανιόλοι», αφού εδίωξαν τους Τούρκους, πήραν την πολιτική εξουσία από τους «καλικάτζαρους», και δημιούργησαν ένα πρότυπο δημοκρατικό και πατριωτικό σύστημα διακυβέρνησης. 

Η σημαντικότερη απόπειρα για την ταυτόχρονη εθνική και κοινωνική απελευθέρωση του Έθνους, έγινε από τον μαθητή του Αθανάσιου Ψαλίδα, τον Οδυσσέα, που ακολούθησε κατά γράμμα το πρόγραμμα των Φιλογενών και της Ελληνικής Νομαρχίας για ένα Κράτος πραγματικά δημοκρατικό. Ο Οδυσσέας κήρυξε τον πόλεμο στους «άρχοντες της Ρούμελης», αφού δεν τους αναγνώριζε καμία εξουσία. Αν οι κοτζαμπάσηδες ήθελαν να ακολουθήσουν θα ήταν δεκτοί στους κόλπους του αναγεννημένου Έθνους , αλλιώς ήσαν το ίδιο εχθροί όπως και οι Τούρκοι. 

Ο Οδυσσέας αναδείχθηκε από την επανάσταση στον αδιαμφισβήτητο ηγέτη της Ρούμελης και ενώ το 1822 ανακηρύχθηκε Αρχιστράτηγος της Ανατολικής Στερεάς, βρέθηκε μόνος , αντιμέτωπος με τη συνομωσία των αγγλόφιλων, του κλήρου και των κοτζαμπάσηδων, που επιδόθηκαν σε έναν ανελέητο αγώνα εναντίον του με σκοπό την ολοκληρωτική του εξόντωσή, χαρακτηρίζοντας τον τουρκολάτρη, αιμοδιψή και κακούργο. Ο Οδυσσέας υποστηρίχτηκε μόνο από τον Νικηταρά, τον οποίο προσπάθησαν με υποσχέσεις χρηματισμού και αξιωμάτων να τον πείσουν να τον δολοφονήσει, όπως ανέφερε ο ίδιος ο Νικηταράς: «Ένας αρεοπαγίτης μου λέγει δια να σκοτώσω τον Οδυσσέα. Πρωτύτερα μου είχε στείλει η Διοίκησις έναν Γραμματικό. Τον παίρνω με την κουμπούρα. Έγραψαν και του Γέρου (του Κολοκοτρώνη) δια τα τρέχοντα, ότι η Διοίκησις θέλει να σκοτώσει μερικούς». 

Στις 22 Ιουνίου του 1822 κυκλοφόρησε σε όλη τη Ρούμελη ο αφορισμός του Οδυσσέα από τον υπουργό Θρησκευτικών και Δικαιοσύνης της επαναστατικής κυβέρνησης , τον Δεσπότη Ανδρούσης, Ιωσήφ. Ο Οδυσσέας αναθεματίστηκε απ’ την Εκκλησία, ως «άθεος, βλάσφημος, καταραμένος, τουρκολάτρης και αντίχριστος», και όποιος χριστιανός θα τον πλησίαζε θα γινόταν κι αυτός «αμαρτωλός και επικαταράτος». 
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος δολοφονήθηκε τελικά στην Ακρόπολη των Αθηνών στις 5 Ιουνίου του 1825, με εντολή των Μαυροκορδάτου- Κωλέττη. 

Ακολούθησαν οι δολοφονίες του πρωτότοκου γιου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Πάνου , στις 21 Νοεμβρίου του 1824 στο χωριό Θάνα της Τρίπολης, της Μπουμπουλίνας στις 22 Μαΐου 1825 στις Σπέτσες , και η δολοφονία του Καραϊσκάκη στις 22 Απριλίου 1827 στο Φάληρο. 

Ο αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του Καραϊσκάκη, Ιωάννης Σταυριανός, αναφέρει επί λέξει στα απομνημονεύματα του: «Ο Καραΐσκος άμα διέταξε τον υπασπιστήν του να καταδιώξει τους δύο ιππείς, έστρεψεν οπίσω απομακρυνθείς της μάνδρας ικανόν διάστημα. Τότες είδομεν στρατόν και ευθύς ο πυροβολητής ανεμείχθη εις τον στρατόν. Αυτός ήτο ο επικατάρατος δολοφόνος του Καραΐσκου. Οι οφθαλμοί του συντρόφου μου εν ριπή διέτρεξαν τον δολοφόνον και τον αρχηγόν». 

Ο κύκλος των πολιτικών δολοφονιών της αγγλόφιλης παράταξης των «τέκτων» της Μητερας Στοάς του Λονδίνου έκλεισε με την τελετουργική εκτέλεση του Εθνάρχη Ιωάννη Καποδίστρια. Το «κέντρο» που εφάρμοσε συστηματικά, τη «μέθοδο των Ασασσίνων», και που αποφάσισε, διέταξε και οργάνωσε αυτές τις δολοφονίες, το περιέγραψε ο Νικηταράς λέγοντας, «η Διοίκησις θέλει να σκοτώσει μερικούς», και διακρίνεται ανάγλυφα στην αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Εδουάρδου Τρελώνη, από δυο «άγγλους φιλέλληνες», της ομάδας που συνόδευε τον Μπάυρον, και οποίοι παρέμειναν μετά τον θάνατο του, στην υπηρεσία του Μαυροκορδάτου. 

Οι δράστες ήσαν ο λοχαγός John W. Fenton , (1795 -1825), που είχε υπηρετήσει στην Ισπανία, και μετά την αποστράτευση του, μετατέθηκε στον «στρατό» του Μπάυρον και ο νεαρός William Whitcombe, (1806 -1832), που αφού υπηρέτησε στο ναυτικό της εταιρίας των «Ανατολικών Ινδιών», επέστρεψε στην αρχή του 1824 στο Λονδίνο, και προσέφερε τις υπηρεσίες του στην London Greek Committee, που τον έστειλε στην Ελλάδα. 

Όλες οι δολοφονίες, έγιναν σε κρίσιμες στιγμές για να αλλάξει η «φορά των πραγμάτων».Αποφασίστηκαν από το καθοδηγητικό κέντρο του συνασπισμού των «αντιδραστικών δυνάμεων», που συσπειρώθηκαν γύρω από το «αγγλικό κόμμα». Η «αγγλική ταυτότητα» του «Κέντρου», ενισχύθηκε από τους εμπορικούς δεσμούς των αντιδραστικών «μεγάλων οικογενειών» της Πελοποννήσου, και των «νοικοκυραίων» της Ύδρας, των οποίων ο πλούτος προήλθε από τις συναλλαγές με την «εταιρία της Ανατολής», ( Levant Company). 

Οι «πλούσιοι» ενοικιαστές γης και φόρων της Πελοποννήσου, αγόραζαν φθηνά και πουλούσαν ακριβότερα σταφίδες, λάδι, και ξυλεία, στους Ιουδαίους εμπόρους της Levant Company, στην Πάτρα και τη Ζάκυνθο. Από τις εξαγωγές σταφίδας και ξυλείας προήλθε και ο πλούτος των Νοταράδων από τα Τρίκαλα της Κορινθίας, των Λόντων, των Ζαΐμηδων, των Κανακάρηδων, κλπ. Αντίθετα , ο Κορίνθιος Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, που ήταν μέγας έμπορος σταφίδας στην Πάτρα, ανταγωνίστηκε τα πλοία της Levant Company, και δημιούργησε τον στόλο των Γαλαξιδιωτών. Το Γαλαξίδι, τα Ψαρρά και η Κάσσος, που ανταγωνιζόντουσαν την «Εταιρία της Ανατολής», καταστράφηκαν, από τον τουρκικό και τον αιγυπτιακό στόλο. 

Η καταστροφή του Γαλαξιδιού έγινε στις 22 Σεπτεμβρίου του 1821 και χάθηκαν 90 πλοία, από τα οποία τα 13 πολεμικά. Των Ψαρρών στις 21 Ιουνίου 1824, με 15.000 θύματα. Το ολοκαύτωμα της Κάσσου που στις παραμονές της επανάστασης είχε 100 πλοία και 12.000 κατοίκους έγινε κατόπιν προδοσίας ,στις 7 Ιουνίου 1824, με 7.000 Κασσιώτες νεκρούς ή αιχμαλώτους για τα σκλαβοπάζαρα της Αλεξανδρείας, όπου κυρίαρχο ρόλο είχαν οι ιουδαίοι έμποροι ανθρώπων. 

Στις 4/16 Νοεμβρίου 1828  η "φίλη" Αγγλία , αγνοώντας τις απόψεις του Καποδίστρια, όπως εκφράστηκαν στη Διάσκεψη του Πόρου, επέβαλε με το δεύτερο Πρωτόκολλο του Λονδίνου, τη δημιουργία ενός «αυτόνομου» ελληνικού κράτους και φόρου υποτελούς στο Σουλτάνο, που θα περιελάμβανε την Πελοπόννησο (Μοριά) και τα νησιά των Κυκλάδων.

Προσκύνημα και μνημόσυνο στους τάφους των Καποδίστρια στην Πλατυτερα

Η επέτειος της Καταστροφής του Γαλαξειδίου από την Εταιρεία της Ανατολής (Levnat Company)

Το Γαλαξείδι τιμά τους ήρωες του και την  επέτειο της καταστροφής του Γαλαξειδίου από την Εταιρεία της Ανατολής

Οι Τούρκοι απέπλευσαν το βράδυ της 19ης Σεπτεμβρίου/1ης Οκτωβρίου 1821 από τη Ναύπακτο και τα ξημερώματα της 21ης Σεπτεμβρίου/3ης Οκτωβρίου 1821 εμφανίστηκαν μπροστά στο Γαλαξείδι. 
Μπροστά από την «αρμάδα» των Τούρκων ήταν δυό Εγγλέζικα πλοία της Levnat Company το «Γκάμπριαν» και το «Ζηνοβία».
 Υστερα από σφοδρό κανονιοβολισμό την 23η Σεπτεμβρίου/5η Οκτωβρίου 1821 έγινε απόβαση 3000 ανδρών. Η καταστροφή ήταν γενική .

Οι Τούρκοι έσφαξαν τους λίγους γέρους πού βρήκαν και έκαψαν τα σπίτια. Από τα καράβια οι Άγγλοι πήραν τα 34 μεγαλύτερα και τα τράβηξαν στη Ζάκυνθο και όλα τα άλλα τα έκαψαν. Στις 27 Σεπτεμβρίου/9 Οκτωβρίου 1821 ο καραβοκύρης Ηλίας Φούντας έστειλε ένα γράμμα στον Μεγάλο Πατριώτη σταφιδέμπορο Γιάννη Παπαδιαμαντόπουλο που ανταγωνιζόταν τους σταφιδεμπόρους της Levnat Company, κι’ έγραφε: 
«Σάλωνα 7 Σεπτεμβρίου 1821… ότι το ηξεύρεις καλά το καράβι μου το πήραν οί Τούρκοι, το σπίτι μου το έκαψαν με ούλα τά σκουτιά μου και έμεινα αδειανός χωρίς να μού μείνει ένα πουκάμισο. Έμεινα ορφανός από τόσο βιός και τώρα περπατώ γδυτός…….. με τά εχθρικά καράβια πού ήρθαν και χάλασαν το Γαλαξείδι ήταν και δυό καράβια εγγλέζικα με τον αδελφό του κόνσολα της Πάτρας» Ηλίας Φούντας. 
(Ο Κόνσολας,  ήταν ο πράκτορας της Levnat Company στην Πάτρα που ήταν και άγγλος Πρόξενος Τζαίημς Γκρήν).

Η γελοία εκδοχή των δολοφόνων του Καποδίστρια για την Φιλική Εταιρεία

Μερικές απλές επισημάνσεις από το βιβλίο μου «Η επανάσταση των Φιλογενών» 

Ο ψεύτης και πλαστογράφος Ξάνθος στην Τρίτη εκδοχή των απομνημονευμάτων του για την οποία έλαβε ως αμοιβή με την έγκριση του Μαξ Ρότσιλντ «εθνική σύνταξη» αναφερει ότι :
«ο Ξάνθος, επιστρέψας εις Οδησσόν κατά τάς αρχάς του Νοεμβρίου του 1813, εφιλιώθη με τούς εκεί τότε ευρεθέντας Νικόλαον Σκουφάν έκ της Άρτης και Αθανάσιον Ν. Τσακάλωφ Ιωαννίτην, νέους με αισθήματα πατριωτικά και φιλελεύθερα. Εν μια των φιλικών των συναναστροφών, κατά τα 1814, οι τρεις ούτοι φίλοι ταλανίζοντες τήν σκληράν τύχην του έθνους,εμέμφοντο την άδιαφορίαν, ήν οι χριστιανοί βασιλείς εις την εν Βιέννη σύνοδον, μετά τήν πτώσιν και αποπομπήν εις την νησον Έλβαν του Ναπολέοντος, έδειξαν δι' αύτό, ενώ σοφός τις εις Βιέννην έξέδωκε διατριβήν τινα είς φυλλάδιον, συμβουλεύων τούς συμμάχους βασιλείς νά στείλωσι τά ήδη ένωμένα νικηφόρα στρατεύματά των πέραν του Δουνάβεως, πρός έλευθέρωσιν ένος παλαιού ένδόξου έθνους, του ελληνικού, πρό αιώνων δουλωμένου από άλλο βάρβαρον καί άνεπίδεκτον πολιτισμού έθνος, τό τουρκικον κτλ. Άλλά ή αουστριακή κυβέρνησις, ειδοποιηθείσα περί τούτου παρά του εκεί επιτετραμμένου της οθωμανικής Πόρτας, Μαυρογένους, έμπόδισε κατασχούσα τό ρηθέν φυλλάδιον και ειπούσα ότι δεν υπάρχει εις τούς κώδικας των εθνών ελληνικόν έθνος και άλλα τοιαύτα. Τότε ο Ξάνθος έλαβεν αφορμήν νά προτείνει είς τους ρηθέντας φίλους του την ήν συνέλαβεν ιδέαν, νά συστήσωσι μίαν έταιρίαν, σκοπον άμετάτρεπτον εχουσαν την ελευθέρωσιν της πατρίδος. Φανερώσας δέ είς αυτούς την είσοδον του είς τήν Εταιρίαν τών Μασσόνων καί τινα των σημείων αυτής, όσα έδύναντο νά προσαρμοσθώσιν εις αύτήν, καί ουτως άπεφάσισαν οί είρημένοι νά έπιχειρισθώσι την σύστασιν τοιαύτης έταιρίας και νά εισάγωσιν είς αύτήν όλους τούς έκλεκτούς καί άνδρείους τών ομογενών, διά νά ένεργήσωσι μόνοι. των, ότι ματαίως και προ πολλού χρόνου ήλπιζον άπό τήν φιλανθρωπίαν τών χριστιανών βασιλέων. Μετά δε ταύτα κατεπείγουσαι υποθέσεις ηνάγκασαν τους μεν Σκουφά και Τσακάλωφ να απέλθωσι περί τον Σεπτέμβριον του αυτού έτους εις Μόσχαν, όπου αυτοί ετελειοποίησαν τον κανονισμόν αυτής, τον οποίον Εταιρίαν των Φιλικών ωνόμασαν, τον δε Ξάνθο περί τον Δεκέμβριον ομοίως να απέλθη εις Κωνσταντινούπολιν». 

Το εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι ότι σύμφωνα με τους πλαστογράφους της Ιστορίας, οι «τρείς φίλοι», συζητούσαν και εμέμφοντο την αδιαφορία, των χριστιανών βασιλέων, για την υπόθεση του ελληνικού έθνους, που επεδείχθητε στο Συνέδριο της Βιέννης , και ύτσερα τον Σεπτέμβριο του 1814 χώρισαν. 
Ο Σκουφάς και ο Τσακάλωφ πήγαν στη Μόσχα.
 Το Συνεδριο της Βιέννης  όμως άρχισε (με το Ιουλιανό ημερολόγιο που ακολουθούσαν στην Οδησσό), στις 2 Οκτωβρίου 1814, ενώ το «ελληνικό θέμα», συζητήθηκε μετά τον Δεκέμβριο του 1814, που έφυγε ο Ξάνθος από την Οδησσό, τον Ιανουάριο του 1815. 

Ο Ξάνθος με συμβουλή του επίσημου πλαστογράφου της Ιστορίας Ιωάννη Βασιλείου ή Φιλήμονα προσέθεσε επίσης το εξής :

 «ενώ σοφός τις εις Βιέννην εξέδωκε διατριβήν τινα είς φυλλάδιον, συμβουλεύων τούς συμμάχους βασιλείς νά στείλωσι τά ήδη ένωμένα νικηφόρα στρατεύματά των πέραν του Δουνάβεως, πρός έλευθέρωσιν ένος παλαιού ένδόξου έθνους, του ελληνικού, πρό αιώνων δουλωμένου από άλλο βάρβαρον καί άνεπίδεκτον πολιτισμού έθνος, τό τουρκικον κτλ. Άλλά ή άουστριακή κυβέρνησις, ειδοποιηθείσα περί τούτου παρά του εκεί επιτετραμμένου της οθωμανικής Πόρτας, Μαυρογένους, έμπόδισε κατασχούσα τό ρηθέν φυλλάδιον καί ειπούσα ότι δέν υπάρχει είς τούς κώδικας τών έθνών έλληνικόν έθνος και άλλα τοιαύτα».

 Ο τολμηρός Μυνχάουεν-Φιλήμων στο δικό του πόνημα το 1859 τόλμησε να κατονομάσει τον «Σοφό». Ήταν ο Αλέξανδρος Ληψ. Του οποίου η τύχη εξακολουθεί να αγνοείται. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι ο Παναγιώτης Καραγιάννης που μύησε τον Ξάνθο, στη Στοά της Λευκάδας το 1813, ήταν μέλος της «Εταιρίας των Φίλων» από το 1811, την οποία όμως ισχυρίζεται ο Ξάνθος ότι την ίδρυσε το 1814, και το 1813 διέτρεχε την Αιτωλοακαρνανία και την Ήπειρο κάνοντας μυήσεις στην Εταιρία.

 Αυτό το βλακώδες και πλαστό αφήγημα του Ξάνθου και του Φιλήμωνα αποτελεί την «ιεράν παρακαταθήκην» των δολοφονών του Καποδίστρια. 

Το 1839, πέντε χρόνια μετά το «Δοκίμιο» του Φιλήμονα, εκδόθηκε η Ιστορία του αρχιμανδρίτη Αμβρόσιου, ( κατά κόσμον Ανδρόνικος), Φραντζή, που είχε μυηθεί στην «Εταιρία των Φίλων» που ανέφερε ο Κούμας, σε ηλικία 38 ετών, το 1810 , από τον Γ. Πογονόπουλο, και ο οποίος είχε συλληφθεί το 1834 μαζί με τον Κολοκοτρώνη, κατά τον διωγμό των Καποδιστριακών. 

Ο Αμβρόσιος Φραντζής παρουσίαζε μια εντελώς διαφορετική εκδοχή για την προετοιμασία της επανάστασης, με πρωταγωνιστές τον ηγεμόνα της Μολδαβίας Αλέξανδρο Ιωάννη Μαυροκορδάτο, τον Φυγάδα, τον Κωνσταντίνο Αλεξάνδρου Υψηλάντη , και τον Ιωάννη Καποδίστρια, δηλαδή τους τρεις πιο σημαντικούς Έλληνες των αρχών του 19ου αιώνα. Σύμφωνα με την περιγραφή των πηγών του Αμβρόσιου Φραντζή, το πρώτο σχέδιο της «Εταιρίας», ανήκε στον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, «άνδρα πολυμαθή», που «έλαβε πολλάς μυήσεις διαφόρων Εταιριών»,που μοιράσθηκε τα σχέδια του με τον Κωνσταντίνο Υψηλάντη και τον Καποδίστρια, και η «μηχανή», μπήκε σε κίνηση, με την άφιξη του Καποδίστρια στην Ρωσία. «Της εν έργω άποπερατωθείσης Φιλικής Έταιρίας ο σχεδιαστής εστάθη ό ηγεμών της Βλαχίας Άλέξανδρος Μαυροκορδάτος (ό και Φυραρής, δραπέτης) επονομασθείς, όστις έγκαταλιπών τόν θρόνον της ήγεμονίας του, κατέφυγεν εις τό Ρωσσίκον Κράτος (τό 1784) διατελέσας ζών ύπεργηρως μέχρί τοΰ 1817, οτε καί τελεύτησας αφίσας μίαν μονην θυγατέρα. Ό περί ου ό λόγος Άλεξ Μαυροκορδάτος Φιραρης) άνήρ ών πολυμαθής, ετ δέ έστολίσμενος μέ ηθίκάς άρετάς, άληθής φίλος του Εθνους του , ευσεβής περι τά Ανατολικά ορθόδοξα δογματα, σεβόμενος παρά πάντων δί' όλα αυτά, άπεστρεφετο με άσπονδον μίσος εσωτερικώς την Οθωμανικήν καταδυναστείαν εχων δέ πολυπειρίαν και γνώσείς πολλάς του κόσμου, ώς έκ της πολυμαθείας καί της φυσικής του αγχίνοιας, διαμένων δέ καί είς Κράτος όρθοδοξον, και ένασχολούμενος περί την φιλολογίαν, και την των θείων γραφών μελέτην λαβων δε πολλάς μυήσεις διαφόρων Εταιριών συνέταξεν οργανισμόν της Ελληνικής Εταιρίας χωρίς να γνωρίζει ουδείς άλλος τα περί του οργανισμού τούτου. Οτε δε ο Κωνσταντίνος Υψηλάντης, (πατήρ του Αλεξάνδρου Υψηλάντου) Ηγεμών της Βλαχίας εδραπέτευσε πανοικί (το 1806) και προσέφυγεν εις το Ρωσσικόν κράτος τότε και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος λαβών έντευξην μετ¨ αυτού και επιτυχών ομόφρωνα του τον Κωνσταντίνο Υψηλάντη, αφού πρώτον εγνώρισε την κατά της οθωμανικής εξουσίας αποστροφήν του, ορκίσας αυτόν προηγούμένως τω ενεπιστεύθη και τω διεκοίνωσε τον σχεδιασθέντα παρ αυτού οργανισμόν της Φιλικής Εταιρίας. Ο Κωνσταντίνος Υψηλάντης αναγνούς τον οργανισμόν εγνωμοδότησεν ευθύς, ότι να μείνει εις μεγίστην εχεμύθειαν ως εργόν υψηλόν και χρηζον πολλών γνώσεων και βοηθειών, και τότε μεν έμεινε το εργον εις σιωπήν.Αλλ οτε ο Ιωάννης Α. Καποδίστριας απελθών το 1812 εις την Ρωσσίαν, απέκτησε δια τας υψηλάς γνώσεις και την απέραντον πολιτικήν του, την παρά του Αυτοκράτορος Αλεξάνδρου εγνωσμένην προς το υποκείμενόν του υπόληψιν, τότε και ο Αλεξ.Μαυροκορδάτος εκοίνωσε τον οργανισμόν της Φιλικής Εταιρίας εις τον Καποδίστριαν, εξαιτήσας την περί τούτου γνωμοδότησιν. Ο δε Ι.Καποδίστριας με πολλάς και διαφόρους προσθαφαιρέσεις υπεστήριξε μεν ως βάσιν τον περί ου ο λόγος οργανισμόν…» 

Για προφανείς λόγους η εκδοχή του Φραντζή για τα γεγονότα, ετέθη «αυτεπάγγελτα στο Αρχείο», αν και ήταν πολύ πιο φυσικό και λογικό να ηγήθηκαν της επανάστασης οι επιφανέστεροι των Ελλήνων, από τους «αφανείς».

Οι οικογενειακοί μύθοι ως πηγή Ιστορίας

Ο πατέρας μου, μου μετέφερε ότι αποκτήσαμε το προσωνύμιο «Χατζάρας», από την μεγάλη «Χατζάρα» του προπάππου μας που «πολέμησε μαζί με το Μοροζίνη στην Πελοπόννησο και ανδραγάθησε μαχόμενος στην «Πύλη της Στεριάς» κατά την πολιορκία του Ναυπλίου το 1715. 

Ο Σάθας ανέφερε στον στρατό του Μοροζίνη τους αρματολούς της Στερεάς, Αγγέλη, Σουμίλα ή Βλάχο , Πάνο Μεϊντάνη και τον Χορμόπουλο από τα Άγραφα και ορισμένους Μανιάτες. Όσο και αν ερεύνησα , «Χατζάρας» στην Πελοπόννησο δεν υπήρχε.
 Αντίθετα, το όνομα Χατζάρας, είναι διαδεδομένο στη Στερεά. Βρήκα και την κρήνη του Χατζάρα στη Λευκάδα. 

Όταν βρέθηκε το χαμένο το 1941 δημοτολόγιο του Ναυπλίου, πέρασα τρεις ημέρες στο υποκατάστημα των Γενικών Αρχείων του Κράτους στην Πρόνοια, και βρήκα στην πρώτη απογραφή του 1826, τη Μαρία χήρα Δημητρίου Χατζάρα με το ορφανό Παναγιώτης. 
Ο Δημήτριος Χατζάρας ήταν στην φρουρά του Μεσολογγίου και σκοτώθηκε στην Έξοδο, και ήταν από το Ξηρόμερο. 

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός όταν πέρασε από το Ξηρόμερο το 1769 έμεινε στα «Χατζαρέικα σπίτια».

 Κατά τον Έκτο Βενετοτουρκικό πόλεμο από το 1684 στην περιοχή Βάλτου - Ξηρομέρου κυριαρχούσε ο Πάνος «Μεϊντάνης», συνεργαζόμενος με ντόπιους οπλαρχηγούς. Τέτοιος ήταν και ο «Χατζάρας», που αναφέρεται στις μισθοδοσίες των Βενετών και ο οποίος είτε έχτισε την «Κρήνη του Χατζάρα» στη Λευκάδα είτε σκοτώθηκε κοντά σε αυτή, ειτε σκοτώθηκε το 1715 κατά την Άλωση του Ναυπλίου.
 Ο Μεϊντάνης αποκεφαλίστηκε από τους Τούρκους στο Γαρδίκι τα Χριστούγεννα του 1700.

 Ο Χατζάρας, από το Ξηρόμερο, είναι πιθανό ως επαγγελματίας στρατιώτης να υπηρετούσε στην φρουρά του Ναυπλίου της οποίας διοικητής ήταν ο Αθηναίος Λεονάρδος Ταρωνίτης, και είναι πολύ πιθανό να σκοτώθηκε στην Άλωση, από την οποία επέζησαν ελάχιστοι .
 Η οικογένεια του όμως, θα έπρεπε να βρίσκεται είτε στα Επτάνησα είτε στο Ξηρόμερο, και έτσι δημιουργήθηκε για αυτόν ένας προφορικός μύθος. 

Οι οικογενειακοί μύθοι έχουν βάση Αληθείας , αλλά και προσθήκες και «δάνεια». 

Ο «Χατζάρας» πολεμούσε τους Τούρκους αλλά στη Ρούμελη και κατέβηκε ως Χατζάρας στην Πελοπόννησο.

 Ως αρχικό όνομα πριν την «μετονομασία»,έχω ακούσει από άλλες οικογένειες, «Χατζαραίων» το «Αναγνωστόπουλοι», αλλά δεν διασταυρώνεται. 

Οι προφορικές «παραλλαγές» λοιπόν, κτίζονται επί ενός πραγματικού ιστορικού θεμελίου. 

Σπύρος Χατζάρας

Οι Εθνικοί κλέφτες και αγωνιστές της τσέπης τους Ορλάντο και Λουριώτης των οποίων ο αγώνας υπέρ της Αγγλοκρατίας «τώρα δικαιώνεται»

Οι φιλάργυροι και ιδιωφελείς Λουριώτης και Ορλάντο και η «Εθνική» μας Κλεπτοκρατία 

Στην Ύδρα, οι Ζέρβα- Κουντουριώτες ,που είχαν τα μισά πλοία του νησιού, είχαν συμβόλαιο με την «Ανατολική Εταιρία», (Levant Company).
 Ο πατέρας των Λάζαρου και Γεωργίου Ζέρβα- Κουντουρώτη, Αναγνώστης, είχε παντρευτεί τη Μαρία Κοκκίνη ,την κόρη του «πλουσιότατου εμπόρου» της Ύδρας, Λάζαρου «Κοκκίνη», του οποίου το όνομα ήταν παραφθορά του Cocchini-Κοχίνη , (όπως και ο έμπορος Αναστάσι Κοχίνης, ο πρόξενος της Ρωσίας στη Ζάκυνθο). Το όνομα Cocchini είναι παράγωγο του Cohen.

 O Λάζαρος και ο Γεώργιος Κουντουρώτες, ήσαν δηλαδή παιδιά μιας Κοέν, και σαν τέτοια είχαν την «εμπιστοσύνη» της Συναγωγής και του «Λονδίνου».
 Ο Λάζαρος έδωσε την κόρη του, Φλωρού Κουντουριώτη, σε έναν ιταλοεβραίο της Levant Company από το Λιβόρνο, ονόματι Ορλάντο, του οποίου η οικογένεια είχε εγκατασταθεί τον 18ο αιώνα στις Σπέτσες και μετά στην Ύδρα. 

Για την αποικία των ιουδαίων της Ανατολικής Εταιρίας στην Ύδρα , έχει μεγάλη σημασία και η συγγένεια των Coché (Κιοσσέ-Σαχίνι), που εγκαταστάθηκαν στην Ύδρα από τη Γένοβα, με τους Κοχίνι της Ζακύνθου , καθώς και με τους Cocchini της Ύδρας και με τους Cochin, Caussin, Causse της Γαλλίας. Ο Αναστάσι Κοχίνι της Ζακύνθου , είχε στην κατοχή του και έναν πάπυρο της πεντάτευχου, που τον πούλησαν τα παιδιά του το 1828, στον Γουλιέλμο της Οράγγης. 

Ο «Γαμπρός», σύμφωνα με την ιστορία της Στοάς, ήταν «Έλληνας πολιτικός και αγωνιστής του 1821». Δεν ήταν Έλληνας και δεν ήταν Αγωνιστής. 

Η Στοά επίσης λέει: «Ο Ορλάνδος ανήκε στο «αγγλικό» κόμμα, κρίνοντας ως πλέον πρόσφορη και αποτελεσματική την υποστήριξη της Αγγλίας για την ελληνική υπόθεση. Στήριζε την προτίμησή του αυτή και στη φιλελεύθερη πολιτική παράδοση της χώρας εκείνης, αλλά και στην επωφελή για τους Έλληνες υπεροχή της στη θάλασσα». 

Όπως βλέπεται ο ρουφιάνος «έκρινε», επειδή ήταν φιλελεύθερος, βάσει των πολιτικών του Αρχών να ανήκει στο «αγγλικό Κόμμα». 

«Αργότερα εντάχθηκε στην αντικαποδιστριακή παράταξη, διατυπώνοντας μάλιστα την άποψη ότι θα προτιμούσε η Ελλάδα να μετατραπεί σε αγγλικό προτεκτοράτο από το να ανεχθεί τον απολυταρχισμό του Καποδίστρια. Έτσι, μετείχε στις αντικαποδιστριακές στάσεις της Ύδρας το καλοκαίρι του 1831. Εκ των υστέρων, και στο πλαίσιο της αναζήτησης «αποδιοπομπαίων τράγων» για την τύχη των δανείων της περιόδου της Επανάστασης, κατηγορήθηκε μαζί με το Λουριώτη για κακοδιαχείριση». 

Έτσι η Στοά του Λονδίνου αθωώνει τον ιουδαίο Ορλάντο για τις κλεψιές του, διότι ήταν «αποδιοπομπαίος Τράγος».

 Ο Ανδρέας Λουριώτης ήταν από τον Λούρο. Η οικογένεια του ζούσε στην Αρτα δίπλα στο Μακρυγιάννη ο οποίος αναφέρεται στα σκοπίμως αχρονολόγητα απομνημονεύματα του στον Χριστόδουλο Λουριώτη. 

Ο αγράμματος και πλαστογράφος Μακρυγιάννης, εβαλε την ιστορία «για το παιδί του γείτονα που το κάλεσε στη Ρωσία ο Καποδίστριας». Σύμφωνα με τον Μακρυγιάννη , το ένα από τα τέσσερα αγόρια του Λουρώτη, ( ο Χριστόδουλος), «ήταν εις την Ευρώπη,(Ιταλία) όπου σπούδαζε».

 «Το παιδί έσωσε τα έξοδά του», «ήρθε εις Άρτα, και έφυγε πίσω δια Κορφούς», «πέρασε κάμποσος καιρός, ήρθε το παιδί εις Άρτα κατηχημένο, δια την πατρίδα το μυστικόν, ορκίζει τον πατέρα του και φεύγει οπίσω». 

Δηλαδή, ο Χριστόδουλος, που σπούδαζε στο Λιβόρνο, μπήκε στο Καρμπονάρικο φοιτητικό κίνημα, όπως και ο Κωνσταντίνος Ράδος και ο Αριστείδης Παπάς , μετά πήγε στην Κέρκυρα, όπου έγινε μέλος της «Εταιρείας» , μετά πήγε στην Άρτα για να μυήσει τον πατέρα του και γύρισε στην Κέρκυρα, από όπου τον έστειλαν το 1816 στην Οδησσό, για να δουλέψει για το στήσιμο της «δεύτερης» Εταιρείας. 

Ο Χριστόδουλος πήγε μαζί με τον Σκουφά και τον Αναγνωστόπουλο από την Οδησσό στην Κωνσταντινούπολη το 1817. Μετά το θάνατο του Σκουφά και τη διάλυση του Κέντρου από τον Τσακάλωφ, στάλθηκε στην Νάπολη της Ιταλίας όπου αρρώστησε και πέθανε.

 Αυτό το γεγονός, ο Μακρυγιάννης, που χρονολογεί την επιστροφή Λουριώτη στην Άρτα το 1819, με την αγορά της Πάργας από τον Αλή Πασά, με το κουτσομπολίστικο προσωποποιημένο στυλ του, το περιγράφει ως εξής: «Του γράφει ο Καποδίστριας και πήγε κι ανταμώθηκαν». Ωστόσο, προς δυστυχία των μελετητών του ψεύτη Μακρυγιάννη, η οικογένεια Λουριώτη, (από τον Λούρο), είχε εγκατασταθεί από το 1817 στα Ιωάννινα, όπου γεννήθηκε το μικρότερο από τα 4 αγόρια, ο Επαμεινώνδας, και επομένως δεν ήσαν πια το 1819, γείτονες του Μακρυγιάννη. 

Το μεγαλύτερο, «παιδί» ο Ανδρέας ,σπούδαζε και αυτό στο Λιβόρνο, και το 1808, έκανε παρέα με τον Ανδρέα Κάλβο. Αυτός και ο αδελφός του Νικόλαος εντάχθηκαν στο επαναστατικό κέντρο της Πίζας, γύρω από τον Μητροπολίτη Ιγνάτιο, όπου είχε εγκατασταθεί ο Μαυροκορδάτος. Ο Ανδρέας, κατέληξε προδότης και «εθνικό λαμόγιο», διαπράττοντας μαζί με τον «Ορλάντο» το έγκλημα των δανείων της Αγγλίας.

 Το άλλο «παιδί», ο Nικόλαος Λουριώτης, το 1822 , ήταν ο αρχιγραμματέας της Διοίκησης Δυτικής Xέρσου Eλλάδος, του Μαυροκορδάτου.

 Η Στοά λέει ότι «ο Ανδρέας Λουριώτης ήταν αγωνιστής του 1821 και πολιτικός». Τι είδους «αγωνιστής» ήταν μόνο η Στοά το ξέρει. Λαμόγιο ηταν. 

«Με την κήρυξη της Επανάστασης, επέστρεψε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τον Αγώνα».

 « Επειδή διακρίθηκε για τις γνώσεις και τη φιλομάθειά του, εστάλη μαζί με τον Ιωάννη Ορλάνδο και Ιωάννη Ζαίμη στο Λονδίνο, με σκοπό τη σύναψη δανείου για τις ανάγκες του Αγώνα». 

Το «τρίο», δεν ταξίδεψε μαζί. Η Επιτροπή ήταν, ο άνθρωπος του Μαυροκορδάτου, Λουριώτης, «στενός φίλος και συνεργάτης του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου» κατά την Στοά, ο γαμβρός των Κουντουριώτηδων, και ένας Ζαίμης εκ μέρους των Κοτσαμπάσηδων του «Μοριά».
 Η Οικογένεια Ζαΐμη, έμεινε πιστή στη συμμαχία με τους Υδραίους και τον Μαυροκορδάτο ως την δολοφονία του Καποδίστρια. 
Ο Ζαΐμης επειδή οι άλλο δυο τον είχαν βάλει στην άκρη, γύρισε πίσω και στάλθηκε ο Σπανονικολάκης που αποκάλυψε τις λοβιτούρες. 

Γραμματέας των Επιτρόπων ήταν ο «εθνικός δικαστής» της Στοάς και της Χρυσής Αυγής Τάσος Πολυζωίδης. 

Ο Ιωάννης Ορλάνδος ο Ανδρέας Λουριώτης, ο Τάσος Πολυζωίδης, και ο Ραφαήλ Μπονφίλ, έφθασαν στο Λονδίνο στις 26 Ιανουαρίου 1824, και μετά από 14 ημέρες στις 9 Φεβρουαρίου κυκλοφόρησαν στο χρηματιστήριο οι ομολογίες του πρώτου δανείου από τον οίκο Λόφναν. 

Οι Κύριοι Επίτροποι ,των δύο δανείων της Αγγλίας , ο Ορλάνδος και ο Λουριώτης , πέρασαν εις χρέωση του λογαριασμού του πρώτου δανείου, 5,900 λίρες, διά την αγορά 10.000 ομολογιών του πρώτου δανείου προς 59/100, τις οποίες ο κύριος Ορλάνδος κράτησε διά λογαριασμό του και τις πώλησε τον Ιανουάριο του 1825 πρός 62/100 βάζοντας στην τσέπη του 6200 λίρες , από τα εθνικά χρήματα. 

Οι Κύριοι Επίτροποι Ορλάνδος και Λουριώτης, αγόρασαν άπ' ευθείας χωρίς την σύμπραξη κάποιου άλλου προμήθειες που απέστειλαν εις την Ελλάδα. Αγόρασαν με μετρητά πολεμοφόδια από τους οικους Βούρτον, (12. 206 λίρες), Μάκιντος, (10,266 λίρες) και Γκράαμ (26,688 λίρες), οι οποίοι βεβαίωσαν αργότερα ότι τους εδωσαν έκπτωση 10% λόγω της πληρωμής σε μετρητά. Αυτές τις 4916 λίρες οι Κύριοι Επίτροποι , Ορλάνδος και Λουριώτης, τις έβαλαν στην τσέπη τους.

 Οι Κύριοι επίτροποι ενεχυρίασαν κατά την 12η και 13η Οκτωβρίου και την 19 Νοεμβρίου του 1825 , προς τους Κυρίους Ρικάρδους και τον Κύριον Ράλλην 21.000 ομολογίες, και παρέλαβαν από αυτούς 11260 λίρες υπολογίσαντες τας ομολογίας προς 53/100 και 54/100, ενώ ή πραγματική αξία στο χρηματιστήριο τις ημέρες εκείνες ήταν 28, 27 και 23.

 Τις ομολογίες αυτές ο Λουριώτης τις είχε αγοράσει από τον χρηματιστή Βούρτων αντί 5400 λιρών. Αποκόμισαν όφελος έτσι, 5760 λίρες. 

Οι Κυρίοι Ρικάρδοι, όταν εκλήθησαν από την επιτροπή του χρηματιστηρίου του Λονδίνου που διερεύνησε τη διαχείριση του ελληνικού δανείου δήλωσαν ότι ο Κύριος Λουριώτης, τους εβεβαίωσεν, (ψευδώς), ότι ανήκαν εις φίλο τινά της Ελλάδος, «όστις τας είχεν αγοράσει προς 53 και 54 και κινδύνευε ν' αφανισθεί εκ της ζημίας, «όθεν ενόμιζεν έργον ευγνωμοσύνης, διά τας σημαντικάς εκδουλεύσεις του, να τον απαλλάξει από την ζημίαν, αναδεχόμενος αυτήν εις βάρος της Κυβερνήσεως». 

Τα ίδια είπε ο Λουριώτης και για τις 8000 που έδωσε στον Ράλλη. Οι Κύριοι Επίτροποι Ορλάνδος και Λουριώτης έστειλαν στην Κέρκυρα «δια βοήθεια του Μισολογγίου» 3,350 λίρες και παράλληλα, έδωσαν στον εβραίο φίλο τους Ραφαήλ Μπνοφίλ που τον είχαν πάρει μαζί τους ως σύμβουλο, στις απάτες 4800 λίρες. 3,350 λίρες από το δεύτερο δάνειο για το Μεσολόγγι που πεινούσε και 4800 στον Μπονφίλ για δήθεν «μεσιτικά». 

Όταν η ελληνική κυβέρνηση θέλησε να διεκδικήσει τα χρήματα γιατί ο Μπονφίλ δεν εδικαιούο «μεσιτικά» για το δάνειο, βρήκε στους δικηγόρους του Λουριώτη και του Ορλάντο στο Λονδίνο, μια γραμμένη στα ιταλικά απόδειξη που ανέφερε: «Κύριοι, Ορλάνδε και Λουριώτη, σας φανερώνω δια της παρούσης μου την παραλαβην του ,σημερινού εγγράφου σας, με τέσσαρας χιλιαδας οκτακοσίας λίρας του προς εμέ χρέους σας, και προς εξίσωσιν της ύπερ εμου ομολογίας σας, και εύγνωμονών δί υύτάς με όλην την ύπόληψιν επιβεβαιοϋμαι. 3ο Νοεμβρ. ι825 Υποχ.δουλος Ραφαήλ Μπονφίλ». 

Δεκαπέντε χρόνια μετά ο Ορλάνδος και ο Λουριώτης εμφάνισαν άλλο γράμμα του Μπονφιλ προς αυτούς , με το οποίο ζητούσε τις 4800, «πρός άμοιβην τών ζημιών, τάς οποίας υπέφερα μέ το νά υπεστήριξα το πρώτον Ελληνικόν δάνειον, διά νά σας ενισχύσω νά εκτελέσετε τό δεύτερον». 

Ακριβώς το ίδιο επιχείρημα, είχε και η Γκόλντμαν Ζαξ που ζητούσε να τις πληρώσουμε τις ζημιές της για να βοηθήσει την Ελλάδα να μπεί στην ευρωζώνη.

 Τον Μπονφίλ, ο Λουριώτης και ο Ορλάνδος τον προσέλαβαν στο Λιβόρνο. 

Οι Κύριοι Ορλάνδος και Λουριώτης , παρέλάβον από τον Εμπορικό Οίκο των Κυρίων «Φλέτσερ και συντροφία» 2200 λίρες, από τον έρανο των κατοικούνταν εις Καλκούταν Ελλήνων και Φιλελλήνων αλλά πέρασαν εις πίστωση της κυβερνήσεως μόνο τις 1200 και τις 1000 τις έβαλαν στην τσέπη.

 Όταν γύρισαν στην Ελλάδα είχαν έλλειμμα στους λογαριασμούς τους 19.485 λίρες. Υπήρξαν και δυο «απώλειες». Ο Λουριώτης «έχασε» 4000 και 1700 χάθηκαν «στον δρόμο του Φάλτσμουθ», και εισπράχθησαν 1475 από την ασφαλιστική εταιρία. 

Το ολιγαρχικό δίδυμο, συνοπτικά, από το δεύτερο δάνειο, τσέπωσε 42000 λίρες, και ζημίωσε το δημόσιο με 4800 που έδωσαν στον συνέταιρο τους Μπονφίλ. Και 6,616 λίρες ήταν τα «Έξοδα της επιτροπής από 1ης Ιανουαρίου 1825. Αυτά, ξέχωρα από όσα κλάπηκαν από τις 232.558 στερλίνες που έφθασαν τελικά στην Ελλάδα, και των οποίων μεγάλο μέρος χρησιμοποιήθηκε για την ανατροπή του Καποδίστρια. 

Ο Ορλάντο και ο Λουριώτης δεν δικάστηκαν και δεν καταδικάστηκαν ποτέ. 
Η «επίσημη» ιστορία διδάσκει ότι «Επί της (κακιάς) Βαυαροκρατίας, ο Υπουργός Οικονομικών Γεώργιος Σπανιολάκης «κατηγόρησε τους δύο διαπραγματευτές ότι ιδιοποιήθηκαν χρήματα από τις αγοροπωλησίες μετοχών των δανείων και επιπλέον τον Ορλάνδο ότι παρακράτησε ποσό 5.900 λιρών από τα δύο δάνεια».

 Οι ίδιοι «λωποδύτες» «ιστορικοί» λένε ότι «τη διαχείριση του δεύτερου δανείου ανέλαβαν οι άγγλοι τραπεζίτες και τα μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, παραγκωνίζοντας τους έλληνες εκπροσώπους», ενώ έγιθνε το απολύτως αντίθετο.

 Το 1838 το Ελεγκτικό Συνέδριο προχώρησε σε προσημείωση των περιουσιακών στοιχείων, των Ορλάντο και Λουριώτη, αλλά η μητέρα Αγγλία, προστάτευσε τα δικά της καθάρματα.

 Το Δεκέμβριο του 1839 η αγγλική πρεσβεία με τον ρουφιάνο Τσάμη Καρατάσο που ήταν μίσθαρνο όργανο των πραξικοπηματιών της Ύδρας αποκάλυψαν την "συνωμοσία" της «Φιλορθοδόξου Εταιρείας», ο Γλαράκης και ο Σπανιολάκης έγιναν παρελθόν και οι κλέφτες συνέχισαν να απολαμβάνουν τα κλεμμένα.

 Ο Ορλάντο πέρασε στο ...«Πάνθεον» της Στοάς (και της Χρυσής Αυγής) το 1852 στην Ύδρα. Ο άλλος Καππαδόκης, ο Ανδρέας Λουριώτης, πέθανε το 1854 στην Αθήνα. 

Σπύρος Χατζάρας

O Αληθινός Πατριώτης Ιωάννης Καποδίστριας και το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού»

Το 1817, πριν 201 χρόνια, καθώς, η επαναστατική προσπάθεια των Φιλογενών είχε εισέλθει στην «τελική ευθεία, κυκλοφόρησε νόμιμα στα Επτάνησα , και χέρι με χέρι σε όλο τον ελληνικό χώρο, το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», «ως υπαγόρευμα Πατριώτου είς φιλογενείς ψυχάς» που προανήγγειλε στους Φιλογενείς την επερχόμενη απελευθέρωση, τονίζοντας : «Θαρσείτε Έλληνες! Των αγώνων σας το στάδιον μέγα δεν είναι. Ολίγη φιλοτιμία και η νίκη είναι βεβαία. Μικρός σπινθήρ πατριωτισμού και η γενική και μερική ευδαιμονία βεβαιοτάτη».

Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», ήταν η τελική επαναστατική μπροσούρα για την Επανάσταση και ταυτόχρονα προκήρυξη κατά της αγγλοκρατίας λαι των αγγλόδουλων του «Ιόνιου Λαού» , και απευθυνόταν προς τους κατοίκους των Ιονικών Επτά Νήσων και ολόκληρο το υπόδουλο ελληνικό έθνος λέγοντας:

 «Η Πατρίς, το Έθνος, η Ευρώπη ολόκληρος τρέφει χρηστάς ελπίδας εις τα υποκείμενα σας» , (τους Έλληνες της Επτανήσου), « και με ανυπομονησίαν περιμένει τους καρπούς του ευγενούς πατριωτισμού και των ενδόξων αγώνων σας».

 Το «Δοκίμιο» γράφτηκε υπό του Ανωνύμου του Έλληνος, όπως και η «Νομαρχία» από τους ανθρώπους που ήταν πολύ κοντά στον Καποδίστρια και φέρει την υπογραφή Ε.Φ.(Εταιρεία των Φίλων;). Στη δεύτερη σελίδα έχει το ακόλουθο απόσπασμα από επιστολή του Ι.Κ. (Ιωάννη Καποδίστρια) προς τον Α.Β. «Δι’ αυτής γαρ υπάρχομεν (της πατρίδος) , και υπέρ αυτής ζειν οφείλομεν». Στο «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού» του 1817, ο Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας , χαρακτηριζόταν «η Κορωνίδα του Ελληνικού Γένους, ο αληθής και ζων στύλος της Πατρίδος, και το καύχημα του Γένους ολοκλήρου», «νέος Μιλιτιάδης και Θεμιστοκλής». 

Υποσημείωση των Ε.Φ στη σελίδα 30. 

«Αρκούμαι μεταξύ άλλων να αναφέρω την Κορωνίδα του Ελληνικού Γένους, τον αληθή και ζώντα στύλον της Πατρίδος σας, και το καύχημα του Γένους ολοκλήρου, τον εξοχώταον Κόμητα Ιωάννην Καποδίστριαν. Γενναίε και ένδοξε Άνερ! Οι υπέρ του Γένους σου λαμπροί αγώνες είναι πλέον παρά αξιώτεροι των ασθενών μου εγκωμίων. Δότι στεφανούνται καθ εκάστην με χρυσάς δάφνας από ολόκληρον τον εξευγενισμένον κόσμον, εις την ευδαιμονίαν του οποίου συνήργησας υπέρ άλλον τινά, και επί προσώπου όλης της οικούμενης εκύρωσας αυτήν δια της σφραγίδος σου. Το όνομά Σου, είναι εγκεχαραγμένον εις τας πλάκας των καρδιών μας, και οι αληθείς πατριώται δεν θεωρούσιν εις το πρόσωπόν Σου παρα δεύτερονΜιλιτιάδην ή άλλον Θεμιστοκλέα, οίτινες δια της απελευθερώσεως του Γένους και της Πατρίδος των απέκτησαν μνήμην αθάνατον εις τα ένδοξα χρονικά του ανθρωπίνου Γένους. Ας χαίρη η πατριωτική Σου καρδία, θερίζουζα τους δικαίους καρπούς των υπέρ του Γένους σου ενδόξων αγώνων , το οποίον ως εξ ενός στόματος Σοι εύχεται Ζωήν Πολυχρόνιον».

Αυτά, οι ιστορικοί των δολοφόνων τα ξέχασαν.
 Η Κορωνίδα του Ελληνικού Γένους, Ιωάννης Καποδίστριας,ο ζωντανός στύλος της Πατρίδος, το καύχημα ολοκλήρου του Γένους, ο νέος Μιλιτιάδης και Θεμιστοκλής, ήταν ο αρχηγός της Επανάστασης του 21. 

Οι εθνοπροδότες Μαυροκορδάτος, Πολυζωίδης, Κουντουριώτης, Ορλάντο, Βούλγαρης , Κριεζής Μπουδούρης, Μιαούλης ζητωκραύγαζαν το 1831 , «ζήτω η πατρίς», «ζήτω το Έθνος» , και «ζήτωσαν οι ειλικρινείς φίλοι και προστάται του Έθνους». Οι Αγγλοι. Ακριβώς τα ίδια φώναζε και ο εθνοπροδότης Βελουχιώτης. 

Ο προδότης Τάσος Πολυζωίδης στις 29 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1931 στο όργανο της Αγγλικης πολιτικής τον «Απόλλωνα» που βγήκε με εντολή του Γουέλιγκτον έγραφε: «Οι Έλληνες ήνοιξαν τα ομματά των δεν γίνονται όργανα των σκοπών ενός άτομου, το όποιον δεν έσυμμετείχε ποτε τής τύχης και τών αγώνων των». 
Ο Καποδίστριας ο Νέος Μιλιτιάδης, ο νέος Θεμιστοκλής , ο αρχηγός της Επανάστασης, δεν συμμετείχε στους Αγώνες των Ελλήνων!!!!!! 
Και κατέληγε ο προδότης Πολυζωίδης λέγοντας ότι, ο προδοτικός αγώνας των πραξικοπηματιών ήταν «Αγών, εθνικός, αγών νόμιμος, αγών δικαιοσύνης, (μασωνικού) φωτισμού, απολυτρώσεως, αναστάσεως της Ελλάδος». 

Το Δοκίμιον περί Πατριωτισμού του 1817 παραμένει τώρα, 201 χρόνια μετά, περισσότερο επίκαιρο από ποτέ! 

Διότι, ως έλεγε και ο Ρόίδης, « Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας, η Ελβετία τους περιηγητάς , και η Ελλάς την Ευρωπαικήν Ιδέαν ,τον Νέο πατριωτισμό, το μουλωχτό Πατριωτισμό, και τους ΚωλοΈλληνας του Κοτζιάδες τους Χάνους και τους Τσιπρέσκου».

 Το Δοκίμιον περί πατριωτισμού επανεκδόθηκε το 1847 στην Αθήνα λογοκριμένο και πλαστογραφημένο από κάποιον Π. Πατρικίο, χωρίς την αναφορά στον Καποδίστρια. 

Η πλαστογραφημένη «καθεστωτική εκδοχή», για την εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση , δημιουργήθηκε, για να αποσιωπηθεί η επαναστατική δραστηριότητα των Πατριωτών, των «Φίλων του Γένους», που είχαν επικεφαλής τον Ιωάννη Καποδίστρια, και ταυτόχρονα για να εξυπηρετηθούν οι δολοφόνοι του Καποδίστρια , που επανέκτησαν τον έλεγχο του «ανεξάρτητου» ελληνικού κράτους, μετά την δολοφονία. 

Τώρα ξαναβγήκε πλήρες, μετά από 201 χρόνια. 

Το «Πατριωτικό Δοκίμιο», είναι το απόλυτο ντοκουμέντο της γέννησης του Ελληνικού Πατριωτικού και Εθνικού Κινήματος πριν 201 χρόνια. Το Ευαγγέλιο του καλού Πατριώτη ,εξηγεί ΤΙ ΕΣΤΙΝ ΑΛΗΘΗΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ και εξηγεί γιατί οι Εθνοπροδότες δεν είναι πατριώτες.

 Το Δοκίμιον «Περί Πατριωτισμού» των Φιλογενών του 1817 .

 Ένα βιβλίο που πρέπει να βρίσκεται σε κάθε Ελληνικό Σπίτι. Σε κάθε ελληνική οικογένεια. 

Εμπρός , οι αληθινοί Πατριώτες να τιμήσουμε τα 201 χρόνια του ελληνικού πατριωτικού και Εθνικού Κινήματος. 
«Το Ευαγγέλιο κάθε Έλληνα Πατριώτη». Αφιερωμένο σε Φιλογενείς ψυχές. 
Ένα βιβλίο εθνικής αυτογνωσίας που πρέπει να διαβάσει κάθε Έλληνας. 

Αγοράσατε, διαβάστε και διαδώσετε, 
Το Δοκίμιον «Περί Πατριωτισμού» των Φιλογενών του 1817 .
Τιμή 15 ευρώ

Για ταχυδρομική αποστολή με αντικαταβολή συν τα ταχυδρομικά έξοδα.

 Παραγγελίες στο deltio11@gmail.com
και στο 6944 279798.

Διαβάστε το Δοκίμιο Περί Πατριωτισμού

«Μυριάδων ανθρώπων στόματα προφέρουσι την λέξιν Πατριωτισμός, πλην πολλά ολίγων πνεύματα εννοούσι την κυρίαν της λέξεως σημασίαν. Όλοι βεβαιούσιν, ότι εις τας ψυχάς των εμφωλεύει ο Πατριωτισμός, αλλ' εν υπάρξει εις τα ώτα των περισσοτέρων το όνομα Πατρίς, Πατριωτισμός, είναι ήχος ασήμαντος, καθότι η ευγενεστέρα αύτη των αρετών πολλά ολίγας κρίνει αξίας να εκλέξη ως κατοικητήριον της. Είναι ευγενής, και δια τουτο αγενών ψυχάς αποστρέφεται, και γενναία, και διά τουτο των φιλάργυρων ούτε την ύπαρξη να ακούη δέν υποφέρει. Κοινωφελής τέλος, και διά τουτο ιδιοφελεις μισεί»

Από το Δοκίμιον «Περί Πατριωτισμού» των Φιλογενών του 1817 . 
Ένα βιβλίο που πρέπει να βρίσκεται σε κάθε Ελληνικό Σπίτι. 
Σε κάθε ελληνική οικογένεια.

Το 1817, καθώς, η επαναστατική προσπάθεια των Φιλογενών για την Ανάσταση του Γένους των Ελλήνων, είχε εισέλθει στην «τελική ευθεία», κυκλοφόρησε νόμιμα στα Επτάνησα , και χέρι με χέρι σε όλο τον ελληνικό χώρο, το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού». 

Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», ήταν η τελική ιδεολογική προκήρυξη της μυστικής, «Εταιρείας των Φίλων του Γένους», δηλαδή, της Ελληνικής Επαναστατικής Οργάνωσης, που ιδρύθηκε το 1800 στην Κέρκυρα. 

Το Δοκίμιον περί Πατριωτισμού του 1817 είναι τώρα, 201 χρόνια μετά, περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. 

Θα κάνω μια μικρή προσαρμογή στο παλιό καλαμπούρι του Ροίδη που το υπερεκμεταλλεύονται διάφοροι συντονιζόμενοι και εκσυγχρονιζόμενοι «μεταρρυθμισταί» και «εκσυγχρονισταί» . 

«Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας, η Ελβετία τους περιηγητάς , και η Ελλάς την Ευρωπαικήν Ιδέαν ,τον Νέο Πατριωτισμό, το μουλωχτό Πατριωτισμό, και τους Κωλο-Έλληνας». 

Απέναντι σε αυτούς , έχουμε 
«Το Ευαγγέλιο κάθε Έλληνα Πατριώτη». 

Ένα βιβλίο εθνικής αυτογνωσίας που πρέπει να διαβάσει κάθε Έλληνας. 
Το Δοκίμιον «Περί Πατριωτισμού» των Φιλογενών του 1817 . 
Αφιερωμένο σε Φιλογενείς ψυχές.

Αγοράσατε, διαβάστε και διαδώσετε, 
Το Δοκίμιον «Περί Πατριωτισμού» των Φιλογενών του 1817 . 

Ένα βιβλίο που πρέπει να βρίσκεται σε κάθε Ελληνικό Σπίτι. Σε κάθε ελληνική οικογένεια. 

Τιμή 15 ευρώ

Για ταχυδρομική αποστολή με αντικαταβολή συν τα ταχυδρομικά έξοδα.

 Παραγγελίες στο deltio11@gmail.com
και στο 6944 279798.

ΥΓ. Δεν θα το βρείτε αλλού. Θα το κρατήσω εκτός εμπορίου!

Τα γεγονότα του Ιουλίου 1831 στον Πόρο και το Πραξικόπημα των πρακτόρων της Αγγλίας

Του Σπύρου Χατζάρα 

Η τελική έφοδος για την «έξωση» του Κυβερνήτη εξαπολύθηκε με εντολή από το Λονδίνο, τον Μάιο του 1831, όταν οριστικοποιήθηκε η πολιτική απόφαση του Ιωάννη Καποδίστρια, να προχωρήσει στη διανομή των «Εθνικών Γαιών» στους ακτήμονες, για την τόνωση της οικονομίας. 

Η απόφαση του Καποδίστρια έπληττε καίρια τα συμφέροντα των Ρότσιλντ , που είχαν πάρει ενέχυρο την εθνική γη για τα «δάνεια της υποτέλειας», αλλά και τα συμφέροντα των «μεγάλων οικογενειών» του Μοριά, που είχαν ως ενοικιαστές των Τούρκων, την εκμετάλλευση της γης.

 Με προτροπή των Άγγλων, εγκαταστάθηκε στην Ύδρα, ο πολιτικός εγκέφαλος της «συνταγματικής Αντιπολίτευσης», και διεκδικητής της εξουσίας, Αλ. Μαυροκορδάτος, που συγκρότησε μια «παράλληλη αυτόνομη εξουσία», που την αποτελούσαν ο «μεγαλονοικοκύρης» της Ύδρας Λάζαρος Κουντουριώτης, το δεξί χέρι του Μαυροκορδάτου, και ο μεγαλοαπατεώνας Ιωάννης Ορλάντο, που υπέγραψε τα δάνεια της Αγγλίας, ο Δημήτριος Βούλγαρης υιός του επί τουρκοκρατίας διοικητή της Ύδρας, Γ. Βούλγαρη, ο Ιωάννης Κριεζής και ο Ιωάννης Μπουδούρης. Ο Ζαΐμης και ο Μαυροκορδάτος «καθοδηγούσαν» πολιτικά τις ενέργειες της επιτροπής.

 Η εξαγωγή της εξέγερσης έγινε με τα Υδραίικα, πλοία που έκαναν καταδρομές στα νησιά του Αιγαίου για να εξασφαλίσουν την προσχώρηση τους στο κίνημα . Με τα κλεμμένα χρήματα των δανείων, ο Μαυροκορδάτος, οι Κουντουρώτες, οι Δεληγιανναίοι, οι Ζαίμηδες, και οι Λόντοι χρηματοδοτούσαν την «αντίδραση», εξαγόραζαν ανθρώπους και διέδιδαν την προπαγάνδα τους, με την φυλλάδα ο «ΑΠΟΛΛΩΝ» του Αναστ. Πολυζωΐδη που, είχε εκδοθεί με εντολή του Ουέλλιγκτον και διανέμονταν στην Ελεύθερη Ελλάδα με τα Υδραίικα πλοία. 

Η αγγλική «φατρία της Υδρας»,τον Μάιο του 1831 εξαγόρασε τον Τζάμη Καρατάσο, και του έδωσαν χρήματα για να φύγει απ΄ το Ναύπλιο να μεταβεί στη Ρούμελη και να ξεσηκώσει τη Στερεά Ελλάδα, κατά του Κυβερνήτη. Αυτός με επτά συντρόφους του ,πήγαν στη Σαλαμίνα και από εκεί απέστειλαν επιστολές στο Λάζαρο και τον Γεώργιο Κουντουριώτη στην Ύδρα και σε διάφορους οπλαρχηγούς της Ρούμελης. Ο Καρατάσος έγραψε και στον στρατηγό Νότη Μπότσαρη του ανήγγειλε την αποστολή του στη Ρούμελη και τον προέτρεπε να μιμηθεί τους Υδραίους Το σώμα που συγκρότησε ο Καρατάσος συγκεντρώθηκε στην Κάντζα και επετέθη στη Θήβα. Εκεί κατάργησε την αστυνομία και εξέδωσε προκηρύξεις τις οποίες υπέγραφε με συμβολικά στοιχεία. Όταν εμφανίστηκαν οι κυβερνητικοί στρατιώτες το σώμα Καρατάσου κατέφυγε στις κατεχόμενες από τους Οθωμανούς περιοχές απ’ όπου έστειλαν τον Μ. Γρίβα στην Ύδρα ζητώντας βοήθεια. Επανελθόντες περικυκλώθηκαν στη θέση Κουδούνα όπου το σώμα διελύθη ο δε Καρατάσος διέφυγε στην Ύδρα. 

Μετά από σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στην οικία του Ανδρέα Μιαούλη, στις 14/26 Ιουλίου, παρουσία και Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, η Χούντα των συνεργατών της Εταιρείας της Ανατολής, ( Κουντουριώτης, Ορλάντο, Βούλγαρης, Κριεζής και Μπουδούρης), αποφάσισε την αποστολή εκατόν είκοσι ναυτών υπό τον Αντώνιο Κριεζή για να καταλάβει την φρεγάτα «Ελλάς» και το Μπούρτζι του Πόρου (φρούριο Εΐδεκ). Μετά την επιτυχή κατάληψη της Φρεγάτας «Ελλάς»,ο Αντώνιος Κριεζής, στις 15/27 Ιουλίου 1831,ενημέρωσε τους Λάζαρο και Γεώργιο Κουντουριώτη για την αναίμακτη επιτυχία της επιχειρήσεως.

 «...Πόρος έκ του Δικρότου Ελλάς 15 Ιουλίου 1831 Προς τους ευγενεστάτους κυρίους Λάζαρον και Γεώργιον Κουντουριώτην είς Ύδραν Σπεύδω να σας αναγγείλω ότι μίαν ώραν μετά τα μεσάνυκτα εμβήκαμεν είς την φρεγάτα. Αντίστασιν δια των όπλων δεν εύρωμεν από τους ευρισκομένους εις την φρεγάταν,μέρος της φρουράς του πολιταρχείου μας εκατάλαβε και έτρεξε να δώση είδησιν είς τον ναύσταθμον,πλην,η απειλή των όπλων μας τους έκαμε να σταματήσουν,ήρχισαν να φωνάζουν και τας φωνάς επήρε είδησιν το διοικητήριον και η κορβέτα του Κανάρη,όθεν επυροβόλησαν πέντε ή έξ τουφέκια. Σήμερον το πρωΐ ήλθεν ο καπετάν Νικολάκης (Γκίκας) και ο καπετάν Χριστόδουλος (Μέξης) τους εγχείρισα την επιστολήν σας, και αφού την ανέγνωσαν, ωμιλήσαμεν και εσυμφωνήσαμεν όπου να βασταχθή η ευταξία και να μην ταραχθούν τα καθεστώτα. Εάν όμως λάβωμεν ανάγκην απο ναύτας,να πάρωμεν μερικούς Ποριώτας.Εκάμαμεν ομιλίαν προς τούτοις περί κυριεύσεως του κορβέτου Κανάρη,πλην δεν το ενεκρίναμεν,επειδή ήτο ενδεχόμενον να γίνη ρίξις εις τον Πόρον.Εις την φεργάταν ευρίσκοντο είκοσι επτά άτομα...»

 Στην συνέχεια της επιστολής ο πλοίαρχος Αντώνιος Κριεζής, ανεφερε στους αδελφούς Κουντουριώτη ότι εξαγόρασε τους ναύτες με την καταβολή του μηνιάτικου και την τροφοδοσία του πληρώματος της Φρεγάτας «Ελλάς», και ζητούσε την άμεση άφιξη του Μιαούλη στον Πόρο, προ της αφίξεως της Αγγλικής και της Γαλλικής φρεγάτας. Στο λιμάνι του Πόρου ήταν ακόμη παροπλισμένες οι κορβέτες «Υδρα» και «Νήσος των Σπετσών» με κυβερνήτη τον Κανάρη, τα ατμόπλοια «Αστιγξ» και «Καλαβρία» καθώς και άλλα μικρότερα, ανάμεσά τους και ο θρυλικός « Αγαμέμνων », της μακαρίτισσας Μπουμπουλίνας που τον είχε δωρίσει στο έθνος. 

Ο εθνοπροδότης Μιαούλης έφθασε στις 16 /28 Ιουλίου, στον Πόρο, με άλλους 200 ναύτες, συνέλαβε τον Κανάρη και τον φυλάκισε στην φρεγάτα ΕΛΛΑΣ, αλλά ο Κανάρης, κατάφερε να ξεφύγει, και έσπευσε στην Αίγινα, με τον κεφαλλονίτη Δημήτριο Ορλώφ και ενεργοποίησαν δύο πολεμικά του Στόλου, τα μπρίκια ΗΡΑΚΛΗΣ και ΑΘΗΝΑ. Με την άφιξη του Μιαούλη προσχώρησαν στην προδοσία ο διοικητής του Ναυστάθμου Γ. Σαχτούρης, ο ιουδαίος Γ. Σαχίνης της κορβέτας ΥΔΡΑ και ο Υδραίος Ι. Φαλάγκας. Την ίδια ημέρα οι αγγλόφιλοι «συνταγματικοί συνωμότες» έστειλαν στα νησιά του Αιγαίου από την Συρο που την είχαν καταλάβει την ακόλουθη εγκύκλιο.

«..Σας ειδοποιούμεν ότι σήμερον έφθασε ευκαιρία εξ Ύδρας δια της οποίας αναγγέλεται ότι η Ύδρα πληροφορηθείσα ότι η εξουσία εσκόπευε να πέμψη δύναμιν ναυτικήν και στρατιωτικήν κατά του Αιγαίου Πελάγους δια να κατασιγάση δια της βίας την συνταγματικήν φωνήν των Αιγαιοπελαγιτών,έπεμψαν τον γνωστόν άξιον και ένθερμον πατριώτην Αντώνιον Κριεζήν με ναυτικήν δύναμιν είς Πόρον και έλαβεν υπό την εξουσία του το εθνικόν δίκροτον Ελλάς.Κατόπιν έμελε να κινήση και ο ίδιος ο ναύαρχος Μιαούλης δια να παραλάβη τον ναύσταθμον.Το αξιόλογον είναι ότι οι ναύται αναχωρούντες απο την Ύδρα δια τον πόρον εφώναζαν ομόνοιαν,ευταξίαν, υπακοήν εις τους αρχηγούς,ζήτω η πατρίς, ζήτω το Έθνος,ζήτωσαν οι ειλικρινείς φίλοι και προστάται του Έθνους.Η υπό τον Σαχίνην κορβέτα είναι και αυτή εις Πόρον,ήτοις θέλει συμπράξει με το δίκροτον καθώς και όλα τα εθνικά πλοία...»

 Οι πράκτορες όπως και οι Κομμουνσιτές στην κατοχή ειχαν μεραμορφωθεί σε πατριώτες και έγραφαν. «ζήτω η πατρίς, ζήτω το Έθνος, ζήτωσαν οι ειλικρινείς φίλοι και προστάται του Έθνους».

 Στις 18/30 Ιουλίου έφθασε στον Πόρο η Ρωσική μοίρα υπό τον ναύαρχο Ρίκορντ, με 4 πλοία μάχης και απέκλεισε το βόρειο στενό, ενώ στον Γαλατά στρατοπέδευσαν οι κυβερνητικές δυνάμεις με μία ίλη ιππικού υπό τον συνταγματάρχη Δ. Καλλέργη, και 1200 πεζούς με διοικητή τον Νικηταρά. 

Στον Πόρο έπλευσαν, ενισχύοντας την μοίρα του Ρίκορντ, τα μπρίκια του Κανάρη και του Ορλώφ. Το βράδυ της 18ης Ιουλίου έγινε η πρώτη συνάντηση του Ρώσου ναυάρχου Ρίκορντ με τον Μιαούλη στην παραλία του Πόρου, μια και ο Μιαούλης φοβήθηκε να πάει στη ρωσική ναυαρχίδα, ο οποίος εκφράζοντας το πραξικόπημα, είπε πως μέχρι τη σύγκληση της Εθνοσυνέλευσης αναγνωρίζει ως αρχή μόνο τη Δημογεροντία της Ύδρας, και κάλεσε τον Ρίκορντ να μην ανακατεύεται στα Ελληνικά πράγματα, όπως έκαναν και οι Αγγλογάλλοι.

 Ο Μαυροκορδάτος γνωρίζοντας την επικείμενη άφιξη στις 23 Ιουλίου/4 Αυγούστου της Αγγλικής φρεγάτας ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗ και της Γαλλικής ΚΑΛΥΨΩ, έσπευσε στον Πόρο για να ηγηθεί των διαπραγματεύσεων. 

Ο Ρίκορντ ζήτησε από τους στασιαστές να αποδώσουν στην Κυβέρνηση του έθνους τα πλοία αλλά ο Μαυροκορδάτος και ο Μιαούλης δήλωσαν ότι είχαν διαταγή από το Κοινόν της Υδρας να μη υπακούσουν σε αυτόν και ότι θα εκαναν ότι τους λέλγαν οι τρείς ναύαρχοι . Όταν έφτασαν η αγγλική και η γαλλική φρεγάτα με τους πλοιάρχους Λαλάντ και Λάϊονς πήραν μαζί τους και τον μαυροκορδάτο και πήγαν στο ναυυπλιο για συνομιλίες με τους τρείς αντιπρέσβεις. Ο Λάϊονς καί ο Λαλάντ ζήτησαν από τον Ρωσο Ναύαρχο να τους άκολουθήσει στο Ναύπλιο, ώστε ο Μιαούλης να πάει τα πλοία στην Ύδρα.

 Ο Ρίκορντ όμως έμεινε αποκλειοντας τον ναύσταθμο. Οι συνωμότες παράλληλα, προσπάθησαν να προκαλέσουν εξέγερση του τακτικού τάγματος που στάθμευε στο Ναύπλιο. Ο Α. Πολυζωίδης έγραψε επιστολή προς τον διοικητή του τακτικού τάγματος Π. Διαμαντίδη και ο Θ. Φαρμακίδης προς τους αξιωματικούς Μαμάκη, Καμπότη και Γενοβέλη για να κινήσουν σε αποστασία το τάγμα τους στο Ναύπλιο. Το εγχείρημα απέτυχε και μόνο ο Γενοβέλης αυτομόλησε στην Ύδρα. 

Ο συνωμότης και τοκογλύφος Ι. Μακρυγιάννης που ήταν ρουφιάνος των «Συνταγματικών» στο Καποδιστριακό Ναύπλιο, επρόκειτο να καταλάβει το Παλαμίδα. Το σχέδιο για το πραξικόπημα στο Ναύπλιο το περιέγραψε λεπτομερώς στα απομνημονεύματα του. «τότε βρίσκω έναν ανιψιόν του Δεσπότη Ησαΐα. Αυτός ήταν φρούραρχος εις το Παλαμήδι. Τον Κυβερνήτη τον φοβέριζαν πολλοί να τον σκοτώσουνε, ότι έκαμεν εξορίαν όλους τους σημαντικούς της πατρίδας άλλους εις τη Νύδρα κι᾿ άλλους αλλού, κ᾿ ο καθείς από αυτούς είχε το κόμμα του και συγγενείς του, και κιντύνευε. Εγώ εις τον Κυβερνήτη είχα μίαν συμπάθεια, ότι έλπιζα να μετανοήση και να ᾿ρθη εις τον καλόν δρόμον. Και τον ᾿παινούσα κι᾿ ας με πείραζε αδίκως -δεν μου κακοφαίνεταν. Τότε δια να μην του γένη κάνα δυστύχημα αυτεινού και κιντυνέψη η πατρίδα, μίλησα μ᾿ εκείνον οπού ήταν φρούραρχος του Παλαμηδιού να μας δώση το Παλαμήδι και να του δώσουμεν δυο χιλιάδες τάλλαρα. Συνφωνήσαμεν ᾿σ αυτό και πούθε να μας μπάση και να λάβωμεν τις αναγκαίες τάμπιες. Με πήρε πήγαμεν οι δυο μας εις το Παλαμήδι είδα τις θέσες, τα πολεμοφόδια, όλα. Τότε ορκίζομαι και με τον Μήτρο Ντεληγιώργη, στενό μου φίλον, τίμιον αγωνιστή, συνάζομεν ανθρώπους μυστικά τους είχαμεν εις την Νεόπολη, τους δώσαμεν και χαρτζιλίκι, ξοδιάσαμεν καμμιά τετρακοσιαριά τάλλαρα και τους λέγαμεν των ανθρώπων ότι θα πάμεν κλέφτες. Τότε είχαμεν χαζίρι αυτούς κι᾿ ανθρώπους πιστούς να στείλωμεν συνχρόνως εις Ρούμελην, εις Πελοπόννησο και νησιά να γένουν οι πληρεξούσιοι θα ᾿ρχονταν οι ίδιγοι οπού ᾿ταν εις την Τετάρτη Συνέλεψη».

 Ο Μακρυγιάννης σύμφωνα με τις οδηγίες που του έδωσαν, εξαπάτησε 300 ανθρώπους ξοδεύοντας 400 δικά του ισπανικά τάλιρα, ενώ παράλληλα υποστήριζε στα απομνημονεύματα του , πως δεν είχε να φάει, αν δεν έπαιρνε τον μισθό του, και κανόνισε να παραδοθεί το Παλαμήδι, για 2000 ισπανικά τάλιρα.

 Ο Μακρυγιάννης έστειλε μήνυμα στην Ύδρα, και ζήτησε τα λεφτά για να εξαγοράσει την φρουρά . Και ήρθε η απάντηση, «θα γένη διαφορετικό το πράμα». Το μήνυμα πρέπει να στάλθηκε μετά την 1/13η Αυγούστου, και την ανατίναξη του εθνικού στόλου, από τον προδότη Μιαούλη, διότι τότε αποφασίστηκε οριστικά να «γένη διαφορετικό το πράμα». 

Ο Μακρυγιάννης παραθέτοντας στα απομνημονεύματα του φανταστικούς διαλόγους με τον Μιαούλη που βρισκόταν στον Πόρο, κατέγραψε τη συνεννόηση, ενώ ως παραδόπιστος τοκογλύφος έκλεγε ακόμα το 1840, τα «400 τάλαρα του», όπως έκλεγε και τα 300 γρόσια που είχε δανείσει στον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη . Ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματα του ανεφερε: «λέγω του Μιαούλη να πάγη εις τη Νύδρα και ειπή του Μαυροκορδάτου, των Κουντουργιωταίων και του Ζαΐμη να του δώσουνε τις δυο χιλιάδες τάλλαρα . Του είπα να πάρη και καμπόσους Νυδραίγους να γνωρίζουν από κανόνια και εις την Πρόνοια ανταμωνόμαστε. Πήγε ο Μιαούλης το λέγει αυτεινών.
«Πες του Μακρυγιάννη, λένε του Μιαούλη, να τραβήξη χέρι από αυτό και θα γένη διαφορετικό το πράμα». Τότε διαλύσαμεν τους ανθρώπους χάσαμεν και τα χρήματά μας». Μέσα από τα, «του είπα να πάει», «του λέγω», με τα οποία προσωποποιεί και υποκαθιστά την επικοινωνία του με τους στασιαστές , όπως κάνουν συχνά οι αγράμματοι , αποκάλυψε όλη τη συνωμοσία, της οποίας ήταν μέρος. Η «Φατρία της Ύδρας», ανέλαβε την δολοφονία του Καποδίστρια. 

Παράλληλα στη Μάνη, η φατρία της Ύδρας συνδέθηκε με τους Μαυρομιχαλαίους, τους συγγενείς και τους οπαδούς τους. Οι Αναστάσιος και Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης και ο ανιψιός τους Ηλίας Κατζάκος, που ήταν δραπέτης απ’ τη φυλακή όπου κρατείτο για απόπειρα φόνου, υποχρέωσαν τον διοικητή της Σπάρτης να εγκαταλείψει την έδρα του στο Λιμένι και δημιούργησαν εκεί τη λεγόμενη Συνταγματική Επιτροπή της οποίας επικεφαλής ανάλαβε ο αυτόκλητος στρατηγός Ηλίας Κατζάκος. Η Επιτροπή που την αποτελούσαν οι γιοι του Πετρόμπεη, Αναστάσιος και Ιωάννης και οι Δ. Πικουλάκος, Π. Κοσονάκος, Ν. Τεκουλάκος, Θ. Βουμιάκος, Π. Γεροκαράκος, Γ. Δεμέστιχας και Δ. Πουλικάκος με προκηρύξεις προσεκάλεσε όλη τη Μάνη να ενωθεί με το στασιαστικό κίνημα.

 Η φατρία της Ύδρας, έστειλε στα παράλια της Μάνης τον Μ. Δέμπη με προκηρύξεις προς τον λαό με τις οποίες τον καλούσαν να εκλέξει πληρεξουσίους. Η επίθεση του Ρίκορντ και των Καποδιστριακών κατά του Μιαούλη άρχισε στις 27 Ιουλίου / 8 Αυγούστου . 

Την επομένη ο Νικηταράς με εξακόσιους στρατιώτες πέρασε στο νησί. Στις 29 Ιουλίου/10 Αυγούστου, η φατρία της Ύδρας έστειλε στο Κρανίδι τον Παπαθανασόπουλο για να ξεσηκώσει τους κατοίκους και να επιτεθούν μαζί με τους Υδραίους στον Πόρο, αλλά εκδιώχθηκε, και οι αποκλεισμένοι Υδραίοι ναύτες, ανατίναξαν την κορβέτα ΝΗΣΟΣ ΣΠΕΤΣΩΝ, και τον ΑΓΑΜΕΜΝΩΝΑ της Μπουμπουλίνας και κατέφυγαν στο Μπούρτζι.

 Ό πράκτωρας Πολυζωίδης στο φυλλο 41 του «Απόλλωνα» (29 Ιουλίου 1831) άγραφε: «Οί διοικηταί τών συμμαχικών μοιρών εγνώρισαν ότι τά είς Πόρον γενόμενα δεν ειν' έργον αξιωματικών τίνων αποπλανημένων, αλλά συνέπεια της στερεάς αποφάσεως πολλών κοινοτήτων τ νά υπερασπίσουν τά δίκαια των και τά του έθνους όλου κατά του αυθαιρέτου. Αντί. νά εύρουν ίχνη πειρατείας, παρετήρησαν λαμπρά ίχνη τής ευταξίας, και τρανά δείγματα ενός εθνικού ομοφώνου κινήματος. Είδον άνδρας τους οποίους έμαθον νά σέβωνται έκ της ιστορίας, και επί κεφαλής των τον ένδοξον ναύαρχόν μας, το μέγα καύχημα της Ύδρας, το σεβασμιώτερον όνομα της νέας Ελλάδος. Εις τοιαύτην κατάστασιν εύρον τά κατά τον Πόρον, και έκ τοιαύτης όψεως τά έθεώρησαν, και θέλουν τά παραστήσει περαιτέρω οί προστάται της εθνικής μας ελευθερίας». Ο Πολυζωίδης προέβλεπε ότι «τό έθνος θά έκτεθη είς νέας δοκιμασίας», αν γίνόταν προσπάθεια να καταπνιγεί το «φιλελεύθερον φρόνημα του Εθνους» και προέβλεπε ρήξη. «Λεν άρνούμεθα οτι τοιαύτα τινά έμπορούν νά συμβούν εν μέρει. Άλλά τις θά είναι ό αίτιος; Τις θέλει δώσει τήν πρώτην άφορμήν; Οχι βέβαια το έθνος, ή μέρος τού έθνους. Επειδή το έθνος έως τώρα μετεχειρίσθη νόμιμα και ειρηνικά μέσα είς εκφρασιν των χρειών του, προταίτιος θά είναι ό νύν κατά δυστυχίαν έπι κεφαλής τών πραγμάτων ευρισκόμενος, όστις ανένδοτος είς τάς προτάσεις τού έθνους, αποφασίζει νά θυσιάσει τό πάν είς τό είδωλον τής φιλαρχίας του, και με τήν χρήσιν μισθωτών βραχιόνων νά στηρίξει τον δεσποτισμό ν του. Οί Έλληνες ήνοιξαν τά ομματά των δεν γίνονται όργανα τών σκοπών ενός άτομου, τό όποιον δεν έσυμμετείχε ποτε τής τύχης και τών αγώνων των. Ελληνες! Ό άγών, του οποίου τό σύνθημα έδωκαν πρώται αί νήσοι του Αιγαίου, και πρωτίστη ή ένδοξος "Υδρα, είναι άγών εθνικός, άγών νόμιμος, άγών δικαιοσύνης, φωτισμού, άπολυτρώσεως, άναστάσεως τής Ελλάδος. Έντιμοι και μακάριοι όσοι τον ένισχύσητε. Ατιμοι και ιερόσυλοι όσοι τον πολεμήσητε, και όχι πολίτε. Στοχάσθητε, Έλληνες, ότι έχετε ένα παλαιόν σαπημένον άσκόν έμπροσθέν σας, εν φύσημα, μία φωνή, έκβαλμενη με τόνον άπό τό στόμα σας, αρκεί νά τον διαρρήξει". 


Ο Μιαούλης περίμενε μέχρι την 31 Ιουλίου / 12 Αυγούστου να γίνει η Επανάσταση με την επιστροφή από το Ναύπλιο, των αγγλογάλλων «συμμάχων», αλλά επειδή λιποτακτούσαν οι άνδρες του, παγίδευσε τα πλοία, και την 1/13 Αυγούστου, δραπέτευσε και αυτός για να σώσει το τομάρι του, ανατινάζοντας την κορβέτα ΥΔΡΑ πρώτα, και την φρεγάτα ΕΛΛΑΣ , ενώ αμέσως μετά, ο Γκ. Αμπάτι ανατίναξε το φρούριο του Ναυστάθμου. 

Ο Μιαούλης με τον Ιωάννη Κριεζή διέφυγαν με πλοιάριο στην Ύδρα. 

Η ΚΑΡΤΕΡΙΑ και το παλαιό δίκροτο ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ σώθηκαν επειδή ο Μυκονιάτης ναύτης Γιώργος Γαλασίδης κι ένας στρατιώτης, κολυμπώντας πρόλαβαν την τελευταία στιγμή να αποκόψουν τα φυτίλια. Ο Κανάρης, ανέφερε αμέσως στον Κυβερνήτη: «Ὁ Μιαούλης παρέδωκεν εἰς τάς φλόγας τήν Ἑλλάδα καί τήν κορβέτα Ὓδρα˙ εἴθε νά παραδωθῆ τό ὄνομα τοῦ αὐτουργοῦ τοιαύτης πράξεως βαρβαροτάτης εἰς αιώνιον ανάθεμα».

4 Ιουνίου 1812. Ο Καποδίστριας ενημέρωσε την Κέρκυρα από το Μέτωπο του Δούναβη

Για την κατανόηση της Επιστολής πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι ο Καποδίστριας γνώριζε ότι θα την διαβάσουν και οι Άγγλοι και οι Γάλλοι, και ίσως οι Αυστριακοί, για αυτό απέδιδε στη «θεία πρόνοια» τον Τσιατσαγκόφ. Η Επαναστατική Ουσία βρισκόταν στο τέλος. «Είθε ή ιερά αύτή ευχή καί αί δεήσεις αύταί νά είναι πάντοτε εις βοήθειάν μου καί νά μή μέ έγκαταλείψουν ποτέ. Ηύρα εδώ πολλάς γνωριμίας. Δεν ήδυνήθην έξ άλλου νά ίδω άκόμη ούδένα ήσύχως. Όλα λάθρα, διότι υπάρχει πολλή απασχόλησις».

"Βουκουρέστιον, 23 Μαίου/4 Ιουνίου 1812

Εις τόν Πατέρα μου.
"Έφθασα ύγιής. Εις τό μέσον της διαδρομής έμαθα οτι ό αρχηγός ύπό τάς διαταγάς του όποιου ήρχόμην νά ύπηρετήσω ήτο ή Α. Ε. ό Ναύαρχος Τσιτσαγκώφ, όστις έχει μέ εύρυτάτην δικαιοδοσίαν τήν γενικήν διοίκησιν της στρατιάς τοΰ Δουνάβεως. Ή ιδιότης μου παρ' Αύτώ είναι εκείνη του Αρχηγού και Διευθυντού της Γραμματείας του δια τό διπλωματικόν τμήμα. Ή Α. Ε. με εζήτησε από την Α. Α. Μεγαλειότητα και ευγενώς τούτο εγένετο δεκτόν. Είμαι εδώ από τριών ήμερών και από τήν στιγμήν της αφίξεως μου άνέλαβον έργασίαν. Δέν έχω όθεν καιρόν νά Σάς γράψω περισσότερα και αγνοώ τούς όρους τής θέσεως τήν οποίαν κατέχω, δηλαδή την μισθοδοσίαν. Ελπίζω ότι θά είναι καλά ύφ' όλας τάς άπόψεις, διότι αυτή ή γνωριμία μέ τόν Ναύαρχον (ήτο Υπουργός τών Ναυτικών) είναι παλαιά και εις τήν Πετρούπολιν είχον τήν τιμήν νά τόν βλέπω συχνά, χωρίς ποτέ νά σκεφθώ, ότι θά ήρχετο ήμέρα καθ' ην θά ήμην υπό τάς διαταγάς Του. Ή Θεία Πρόνοια έτσι θέλει επειδή ή ευχή τών γονέων μου είναι μαζί μου και επειδή
ό ιερομόναχος Συμεών δέεται ύπέρ εμού και επικαλείται δι' έμέ καλόν ταξίδιον...
Είθε ή ιερά αύτή ευχή καί αί δεήσεις αύταί νά είναι πάντοτε εις βοήθειάν μου καί νά μή με εγκαταλείψουν ποτέ. Ηύρα έδώ πολλάς γνωριμίας.
Δέν ήδυνήθην έξ άλλου νά ίδω άκόμη ούδένα ήσύχως.Όλα λάθρα, διότι υπάρχει πολλή άπασχόλησις καί θέλω συγχρόνως νά χρησιμοποιήσω μετριοπαθώς τάς δυνάμεις μου καί τήν ύγείαν μου έν τή υπηρεσία. Τούς έγκαρδίους μου χαιρετισμούς εις όλους. Φιλώ τάς χείρας τών θείων καί θειών. "Εστω μετ' έμοϋ, έπαναλαμβάνω, ή ευχή τών γονέων μου.

Ό υιος Ιωάννης.

(Υ. Γ.) Γράφω έχων μετ' έμού τόν Κον Πομπρώφ, όστις έργάζεται κατά τήν στιγμήν ταύτην εις τήν ιδίαν μου τράπεζαν. Αυτός Σάς ενθυμείται καί Σας στέλλει χιλίους χαιρετισμούς. Το αύτό καί ο Κος Φοντόν καί αυτός επίσης είναι εδώ".

27 Μαΐου 1807 ο Καποδίστριας έφθασε στην Λευκάδα

Στις 27 Μαΐου/8 Ιουνίου ο Καποδίστριας ως έκτακτος απεσταλμένος της Γερουσίας από την Κερκυρα έφθασε στην Λευκάδα ως διοικητής του νησιού, και πέρασε τις δύο πρώτες νύχτες στα χαρακώματα, καθώς αναμενόταν απόβαση των Τουρκαλβανών. Μαζί του ήρθε και ο αδελφός του Αυγουστίνος Καποδίστριας, και οι νεαροί ακόλουθοί του Κερκυραίοι, Καβάσιλας, Καραντινός και Βάρθης. Συνεχείς ήσαν οι κανονιοβολισμοί των Τουρκαλβανών κατά του φρουρίου «Αλέξανδρος», προετοιμάζοντας την απόβαση, ενώ οι Έλληνες απαντούσαν με τα κανόνια του φρουρίου της Αγίας Μαύρας.

Η προδοσία της Κάσσου από τους Κουντουριώτηδες και η «βοήθεια» των αγγλόφιλων ρουφιάνων από τα δανεικά

Η Κάσος λόγω της γεωγραφικής της θέσης αλλά και της ναυτικής δύναμης, αποτελούσε σημαντικότατο έρεισμα των ελληνικών επαναστατικών δυνάμεων στο Αιγαίο και στήριγμα της Επανάστασης Κρήτης, οι Έλληνες της Κάσσου ζήτησαν επανειλημμένα βοήθεια από την Ύδρα, και τις Σπέτσες, και την επαναστατική κυβέρνηση Μαυροκορδάτου -Κουντουριώτη να στείλουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα ενίσχυση της Κάσου με πλοία, πολεμοφόδια και στρατό. 
Και οι πατριώτες Κάσσιοι απέμειναν την κρίσιμη ώρα της Τουρκοαιγυπτιακής εισβολής μόνοι και απροστάτευτοι και υπέστησαν πλήρη καταστροφή.

 Ο αγγλοτσολιάς Γεώργιος Κουντουριώτης μαζί με τον Μαυροκορδάτο αρνήθηκαν να στείλουν βοήθεια και στις 27 Μάϊου /8 Ιουνίου 1824 που ο στόλος της Αιγύπτου επιτέθηκε στο νησί , ο τενεκές των αγγλικών δανείων, υπέγραψε επιστολή υποσχόταν βοήθεια στον επαναστατημένο λαό της Κάσου, όταν θα ερχόταν η δόση του δανείου των Ρότσιλντ, και τους έλεγε: «η Διοίκησις γνωρίζουσα τήν γενναιότητά σας καί τήν απόφασίν σας νά θυσιασθήτε πάντες υπέρ πίστεως καί πατρίδος, πληροφορηθείσα ότι καί αρκετά ξένα άρματα ευρίσκονται εις τήν νήσον σας είναι βεβαία ότι θέλετε δώσει τρόμον εις τόν εχθρόν». 

Η επιστολή του προδότη υδραίου εβραιόσπορου είναι η ακόλουθη: 

«Η Διοίκησις, ως κοινή μήτηρ, δέν θέλει αδιαφορήσει καί εις τάς πολεμικάς χρείας, καί φθάσαντος τού δανείου θέλει σάς οικονομίσει αναλόγως. Τά πολεμικά πλοία εξ Ύδρας καί Σπετσών δέν εκπλέουσιν ακόμη εξ αιτίας όπου τό ταμείον δέν έχει χρήματα νά πληρώσει τούς ναύτας, άμα όμως φθάσουν τά χρήματα καί πληρωθούν οι ναύται θέλουν έβγει ευθύς επειδή είναι έτοιμα. Απορεί η Διοίκησις παρατηρούσα ότι έχετε έλλειψιν εφοδίων, ενώ ειξεύρει ότι καί πρότερον ήσθε εφωδιασμένοι από αυτά καί τελευταίον λαβόντες τά όσα εκ Κρήτης έφθασαν αυτόθι, εφοδιασθήτε έτι μάλλον τούτο. Αν ο εχθρικός στόλος αποτολμήση νά πλησιάση εις τήν νήσον ταύτην καί νά φροντίση νά κάμη έφοδον, η Διοίκησις γνωρίζουσα τήν γενναιότητά σας καί τήν απόφασίν σας νά θυσιασθήτε πάντες υπέρ πίστεως καί πατρίδος, πληροφορηθείσα ότι καί αρκετά ξένα άρματα ευρίσκονται εις τήν νήσον σας είναι βεβαία ότι θέλετε δώσει τρόμον εις τόν εχθρόν. Εν Μύλοις Ναυπλίου τή 27 Μαΐου 1824 Ο Πρόεδρος Γεώργιος Κουντουριώτης» 

Ακριβώς όπως τότε οι γραικύλοι του σήμερα ,παρηγορούσαν τους φτωχούς τους άνεργους και τους πεινασμένους από τηλεοράσεως με το... "έρχεται η δόση".