.png)
του Σπύρου Χατζάρα
Η 1η/13η Νοεμβρίου 1800, ήταν μια ημέρα ελληνικού μεγαλείου που οι Ρωμιοί της Κωνσταντινούπολης, μικροί και μεγάλοι, περίμεναν 347 χρόνια.
Οι μύθοι, οι προσευχές, και οι προφητείες γίνονταν πραγματικότητα.
«Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ΄ναι».
Ειδοποιημένοι έγκαιρα οι Έλληνες, είχαν ξεχυθεί στους δρόμους, παρόλο που ηταν εργάσιμη μερα. Ηταν Πέμπτη.
Στις 11 το πρωί, ο Κόμης Αντώνιος Καποδίστριας και ο Κόμης Νικόλαος Σιγούρος-Δεσύλας ,έφιπποι, διέσχιζαν τους δρόμους της Πόλης, πηγαίνοντας από τον Τοπχανέ, στο Σεράι, για να πάρουν από τον Βεζίρη, το φιρμάνι για την ίδρυση της Ιονίου Πολιτείας.
Από την Άλωση της Πόλης το 1453, για πρώτη φορά, Έλληνες, διέσχιζαν έφιπποι τη βασιλεύουσα. Μπροστά από τον Καποδίστρια και τον Σιγούρο πήγαινε ουλαμός έφιππων γενιτσάρων και ακολουθούσαν ο διερμηνέας, οι γραμματείς της πρεσβείας της Ιονίου Πολιτείας και το προσωπικό.
Οι δύο πρέσβεις, όταν έφθασαν στο γιαλό, αφίππευσαν και μ’ ένα «μεγαλοπρεπές πλοίο», κατευθύνθηκαν προς το Σεράι. Δίπλα τους, έπλεαν όλα τα ελληνικά πλοία, ακόμα και οι βάρκες, με Νησιώτες και ομογενείς που γεμάτοι χαρά και συγκίνηση συνόδευαν τους δύο πρέσβεις.
Όταν έπιασαν στην αποβάθρα του Βαλσέ-καπί ,περίμεναν τους πρέσβεις πλουσιοστόλιστα άλογα «κεκοσμημένα χρυσοχαλίνοις και αργυρομένοις εφίπποις», όπως εγραφε ο Χιωτης στην περιγραφή του, τα οποία είχε στείλει η Υψηλή Πύλη. Η συνοδεία τώρα ήταν 24 γενίτσαροι, Τζοχαδαραίοι και Τσασίσηδες. Πίσω τους ακολουθούσαν εκατοντάδες «Ρωμιοι».
Όταν τελείωσε η τελετή στο Σεράι, οι πρέσβεις βγήκαν και ο χώρος μπροστά τους ήταν γεμάτος ασφυκτικά από Ρωμιούς που φώναζαν «ζήτω» για τη η Νέα Πολιτεία.
Ο νεαρός Αυγουστίνος Καποδίστριας, κατέβαινε τις σκάλες κρατώντας τη σημαία με τον Σταυρό, που επιτέλους κυμάτιζε ξανά στην πόλη των Βασιλέων .
Η πομπή των πρέσβεων ξεκίνησε για το Πατριαρχείο.
Μπροστά πήγαινε έφιππος ένας Κεφαλλονίτης πλοίαρχος κρατώντας τη σημαία της Πολιτείας των Επτά Νήσων, που έφερε σε κυανό φόντο, τον πτερωτό λέοντα της πρώην κυριάρχου Βενετίας και επτά λόγχες που συμβόλιζαν τις επτά νήσους του Νεου Ελληνικού Κράτους.
Οι Εθνικιστές της Φιλογένειας, είχαν προτείνει για σημαία τον αναγεννώμενο Φοίνικα, ως σύμβολο εθνικής αναγεννήσεως και προάγγελο της μελλούσης αναστάσεως ολοκλήρου του Έθνους, αλλά η πρόταση απερρίφθη από τους Ιταλογενείς και το συντηρητικό αρχοντολόι , που θεωρούσαν τη Νέα Πολιτεία όχι το κύτταρο της απελευθέρωσης του Εθνους, αλλά συνέχεια της Βενετοκρατίας .
Στο Πατριαρχείο, περίμενε τον Καποδίστρια και τον Σιγούρο, όλη η Σύνοδος
και ο Πατριάρχης, κρατώντας τον σταυρό, και το Ευαγγέλιο .
Ο Πατριάρχης, όρθιος και δακρυσμένος ευλόγησε τη σημαία και το Σύνταγμα, τα οποία και ασπάσθηκε. Ακολούθησε δοξολογία και δέηση υπέρ της ευημερίας της νέας πολιτείας, και στο τέλος η εκκλησία αντήχησε από την κραυγή, «Ζήτω η νέα ελληνική πολιτεία !».
Από το Πατριαρχείο, έφιπποι οι αντιπρόσωποι της Ιονίου Πολιτείας, πέρασαν απ όλη τη συνοικία του Φαναρίου , και ξαναμπήκαν στα πλοία για να διασχίσουν το στενό.
Όταν το πλοίο που μετέφερε τη σημαία και τους δύο πρέσβεις πέρασε μπροστά από τα βασιλικά πλοία της Ρωσίας και της Αγγλίας, που περίμεναν, χαιρετίστηκε με 21 κανονιοβολισμούς. Το πλοίο των πρέσβεων το συνόδευαν όλα τα ελληνικής ιδιοκτησίας, πλωτά μέσα ,που βρίσκονταν στην Πόλη.
Σαν έπιασε το πλοίο ξανά στον Τοπχανέ, η πρεσβεία έγινε δεκτή με κανονιοβολισμούς από το Φρούριο και από τα τούρκικα πλοία που ήσαν προσορμισμένα στον Ντολμά Βακσί. Αυτές , ήταν στιγμές μεγαλείου που προοιώνιζαν την Ανάσταση του Γένους.
Η δημιουργία του πρώτου ανεξάρτητου ελληνικού Κράτους πυρπόλησε τις ψυχές των Ελλήνων.
Η Επτάνησος Πολιτεία, αναπτέρωσε τις ελπίδες του Πανελληνίου για εθνική αποκατάσταση.
Η δημιουργία της Ιονίου Πολιτείας ήταν σχέδιο και επίτευγμα των Υψηλαντών, πατρός και υιού. Του Αλέξανδρου και του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, ο οποίος το 1796 , σε ηλικία 36 ετών, είχε διοριστεί Μέγας Δραγουμάνος της Πύλης.
Αυτός συνέλαβε την μεγαλοφυή ιδέα της τριπλής συμμαχίας Αγγλίας, Ρωσσίας και Τουρκίας κατά του Ναπολέοντα, που εξυπηρετούσε ταυτόχρονα και την ασφάλεια της Τουρκίας αλλά και την Μεγάλη Ιδέα της Ανάστασης του ελληνικού Έθνους.
Ο Κωνσταντίνος Υψηλάντης πρότεινε στους τρεις συμμάχους την κοινή κατάληψη των Επτανήσων, από Ρώσσους και Τούρκους και προκάλεσε την επιστολή του Πατριάρχη προς τον λαό των νησιών, με τη ρητή υπόσχεση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας τους, και πέτυχε μετά την κατάληψη, σε συνεργασία με τον πληρεξούσιο πρέσβη του λαού της Επτανήσου Αντώνιο Καποδίστρια, να αποτραπούν τόσο η παραχώρηση των νησιών στον βασιλέα της Νεαπόλεως όσο και η μονομερής κατοχή τους, είτε από την Τουρκία, είτε από την Ρωσσία.
Ο ανταγωνισμός των τριών Υπερδυνάμεων λειτούργησε υπέρ των Ελλήνων.
Ο Κωνσταντίνος όμως δεν βρισκόταν στην Πόλη εκέινες τις Ιστορικές ώρες αφού τον Νοέμβριο του 1799 είχε διοριστεί ηγεμόνας της Μολδαβίας.
Το Κράτος των Επτανήσων θα ήταν η εστία της αναγέννησης του ελληνικού κράτους, που γύρο του θα συσπειρώνονταν όλο το Έθνος.
Αυτή ήταν η Μεγάλη Ιδέα που έγινε πολιτικό πρόγραμμα από τούς Κωνσταντίνο και Αλέξανδρο Υψηλάντη και τον Αντώνιο Καποδίστρια.
Παράλληλα η τριπλή συμμαχία ακύρωνε την μόνιμη Ρωσσική απειλή κατά της Τουρκίας, μείωνε την στρατιωτική πίεση , και ενίσχυε έτσι τις πιθανότητες εφαρμογής από τον Σελίμ Γ΄ των εκσυγχρονιστικών σχεδίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που του προωθούσε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ο πρεσβύτερος, που απέβλεπε στην εκμετάλλευση της παρακμής και των δομικών αδυναμιών του τουρκικού κράτους και στην τελική ,εξ εφόδου κατάληψη του, εκ των έσω.
(Απόσπασμα από την "Επανάσταση των Φιλογενών")
Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017
Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017
Όταν Ο Καποδίστριας μιλούσε για Πατριωτισμό και Εθνική Αξιοπρέπεια το 1807
Ένα έγγραφο του Ιωάννη Καποδίστρια προς την Γερουσία της 18/30 Ιουνίου 1807 με την οποία απαντάει
σε διάφορες επικρίσεις εναντίον του για την Άμυνα της Λευκάδας, τις οποίες είχε ενστερνιστεί ο Μοντσενίγος.
Αυτό που ωστόσο έχει μοναδικό ενδιαφέρον είναι ότι στο έγγραφο αυτό γίνεται αναφορά για πρώτη φορά στην σύγχρονη πολιτική Ιστορία του Ελληνικού Έθνους στον Πατριωτισμό ,
τη Φιλοπατρία, την αγάπη για την πατρίδα και η Εθνική αξιοπρέπεια.
Τμήμα Εξωτερικών
ΙΙρος τήν Έξοχωτάτην Γερουσίαν της Ιονίου Πολιτείας
Ο έν Αγία Μαύρα Έκτακτος Αυτής Επίτροπος
Εκ του Εκτάκτου Επιτροπείου
τή 18 Ιουνίου 1807 π.ή.
Ή μετά σεβασμού υποβαλλομένη έκθεσις αύτη θα αναφέρη εις τάς Υ.Ε.
περί των σχεδιασθεισών και εν μέρει έκτελεσθεισών οχυρώσεων, περί των χρησιμοποιηθέντων μέσων, περί της βοηθείας των κατοίκων της Αγίας Μαύρας, περί των λοιπών νήσων, περί των προς έκτέλεσιν έργων.
Εκ του έγγραφου τούτου θα σχηματίσητε γνώμην περί της οφειλομένης απαντήσεως εις τό επίσημον έγγραφον της 15ης Ιουνίου του Εκλαμπροτάτου κυρίου Γραμματέως της Επικρατείας των Εξωτερικών Υποθέσεων, ληφθέν σήμερον, και εις το συνημμένον εις τούτο διπλωματικόν εγγραφον της Α.Ε. του κυρίου Πληρεξουσίου Υπουργού, το απευθυνόμενον είς τάς Υ.Ε. υπό τήν αυτήν ήμερομηνίαν. Η σχεδιασθείσα έργασία υπό του κυρίου Μηχανικού, περί της όποιας ώμίλησα εις τήν κθεσίν μου (άρ. 1), έχει μήκος τριών μιλίων καλυφθησομένων διά γαιών, πασσάλων και δεμάτων.
Εις γραμμήν μήκους ενός σχεδόν μιλίου πρέπει να υψώσωμεν χαράκωμα ύψους έξ ποδών και νά τό εκσκάψωμεν δι' αξινών και διά λίσγων.
Κατά μήκος τού χαρακώματος τούτου πρέπει. να κατασκευάσωμεν τάφρον επαρκούς εύρους και βάθους. Πάσα ή στρατιωτική αύτη γραμμή υπολογίζεται να υποστηρίζεται υπό τριών πυροβολαρχιών μεγίστης ανυψώσεως, προστατευομένων ύπό τάφροι ν και πυροβολείων, φυλασσομένων δι' εύρυτάτων και υψηλοτάτων προπετασμάτων.
Είκοσιτέσσαρες χιλιάδες πάσσαλοι και είκοσιτέσσαρες χιλιάδες δέσμαι ξύλων εζητήθησαν περίπου και τεραστία ποσότης οργάνων, ξυλείας, κανίστρων, κιβωτίων υλικών δομής, εργατών, ίνα η προσχεδιασθείσα εργασία δυνηθή να λάβη, καθώς είναι επιθυμητόν, ταχύ και αίσιον πέρας.
Δεν ήτο είς την δικαιοδοσίαν μου να κρίνω περί της χρησιμότητος τοιούτου έργου. Και έάν ήτο, εγώ θά συνήνουν εύχαρίστως, βλέπων νά περιλαμβάνωνται είς τούτο πάντες οι σκοποί, εις τους όποιους αποβλέπουν οι ημέτεροι κόποι.
Δεν μου συγχωρείται είς τήν έκθεσιν ταύτην και κατά την περίστασιν ταύτην να υποβάλω είς τάς Υ.Ε. πάσας τας παρατηρήσεις μου, αίτινες μου επιτρέπουν να είμαι σταθερώς πεπεισμένος ότι ταύτα έπρεπε να γίνουν διά νά συμπέσουν μετά της σωτηρίας της Αγίας Μαύρας αι πλέον επιθυμηταί επιδιώξεις της ησυχίας, της αυθυπαρξίας και της τιμής της ημετέρας Πολιτείας.
Επιφυλάσσομαι να εκπληρώσω τό καθήκον τούτο, όταν ή έργασία ολοκληρωθή και όταν μία σύντομος ανάπαυσις με φέρη εις θέσιν να εξωτερικεύσω τάς ιδέας μου. Δεδομένου οτι μόνον καθήκον μου είναι νά βοηθήσω δι' όλων των δυνατών μέσων, τα οποία το ήμέτερον Κράτος είναι εις θέσιν νά προσφέρη, τάς επιδιώξεις της Στρατιωτικής Διοικήσεως, ώφειλον νά συμπαρασταθώ, καθώς συμπαρεστάθην και συμπαρίσταμαι καί, ας μου επιτραπή νά το άναφέρω, ουχί άνευ τινός κοινής ωφελείας και μετά τής ικανοποιήσεως των κατοίκων τούτων καί εκείνων οίτινες συναγωνίζονται νά παράσχουν εις τούς ιδίους χείρα βοηθείας. Είναι χρήσιμον νά γνωρίζωμεν, πριν κρίνωμεν περί ένός τοιούτου έργου, περί των χρησιμοποιηθέντων μέσων καί περί τής επιτυχίας, ότι ολόκληρον το πεδίον επί του οποίου το έργον έχει σχεδιασθή δεσπόζεται ουχί μόνον υπό του εχθρικού πυροβολικού, αλλά καί παρ' αυτών των παρατηρήσεων των Τούρκων καί των Γάλλων οίτινες υπηρετούν εις τούτο.
Η έναρξις της εργασίας την 7ην τρέχοντος με εύρεν εις την εξοχήν, είς τάς άλυκάς. Μετά την συγκέντρωσιν εξακοσίων έργατών εκ τής νήσου καί έκ τής πόλεως, άνευ τινός έξαιρέσεως, ώμίλησα εις τούτο το πλήθος. Πάντες, πλήρεις τού πλέον ευγενούς ενθουσιασμού, έλαβον άνά χείρας τά αγροτικά εργαλεία καί ήλθον είς την περιοχήν τής έργασίας.
Έγώ ο ίδιος οί άναπληρωταί μου, πολλοί ιερείς, ήλθομεν, διά νά δείξωμεν το παράδειγμα είς τούτο το πλήθος τού κόσμου, πρώτοι ειργάσθημεν κύπτοντες έπί τής σκαπάνης καί τού λίσγου.
Ό ήλιος ύψώθη, ο εχθρός επέτρεψε νά επιδοθώμεν μετά ζήλου είς την έργασίαν καί κατόπιν ήρχισε νά μας ένοχλή διά τού τηλεβόλου. Αί πρώται σφαίραι διέρχονται πλησίον, οι χωρικοί καταλαμβάνονται ύπο τρόμου καί πίπτουν επί τού εδάφους, δεν παρατηρούν τούς όπισθεν αυτών καί τρέπονται εις φυγήν.
Βλέπων αδύνατον την συγκράτησίν των, διατάσσω αμέσως νά υποχωρήσουν άπαντες. Παραμένουν μετ' εμού μερικοί έκ τών αναπληρωτών μετά τού Μηχανικού. Κινούμαι επί πολλήν ώραν μετά τής ομάδος ταύτης κατά μήκος τής γραμμής τών εργασιών, διά νά κάμω νά άντιληφθούν οι χωρικοί ότι το πυροβόλον, το όποιον μάς ανεζήτει μετά πολλής τέχνης, ουδέποτε ήδυνήθη νά μάς πλήξη.
Ένεκα πάντων τούτων, ομοφωνούντος καί τού Μηχανικού, απεφάσισα νά διακόψω τήν έργασίαν τής ήμέρας καί νά άρχίσω κατά τήν έπομένην νά τήν δοκιμάζω κατά τήν διάρκειαν τής νυκτός. Το άπλετον σεληνόφως ηύνόει τήν έργασίαν, άλλ' ούχί ή ηρεμία των χωρικών, πάντοτε τρομοκρατουμένων έκ τής σκέψεως νά πυροβοληθούν ύπό τού τηλεβόλου.
Ήρξατο ή νυκτερινή αύτη έργασία: είχομεν αστόχους τινάς εχθρικάς βολάς, άλλά το πλήθος τών έργατών μας, υποστηριζόμενον σταθερώς καθ' όλην τη νύκτα ύπό των πολιτών και των μάλλον σεβαστών έκ των ευγενών κληρικών, βλέπον ότι εγώ ο ίδιος μεθ' όλων των έθελοντών Κερκυραίων διεμοιράσθην μετ' αύτών την άγρυπνίαν, είργάσθη έπιμελώς και έπί πολύ. Έν συνεχεία κατά τήν νύκτα της 8ης δια των αύτών μέσων, διά των αυτών τεχνασμάτων, παρόντος εμού συνεχίσθη ή έργασία διά της συμμετοχής τετρακοσίων εργατών.
Μετά τήν αφιξιν τής είδήσεως ότι ο Βεζίρης, ευρισκόμενος εις Πρέβεζαν, είχε κατά νουν την επίθεσιν της Αγίας Μαύρας ή συρροή ύπήρξεν εξαιρετική, και κατά την νύκτα της 9ης, μέχρις ου αφιχθούν τά παραγγελθέντα εις Ζάκυνθον εργαλεία, πολλοί έχρειάσθη νά παραμείνουν άνευ έργασίας.
Μετά τήν είδοποίησιν ταύτην ή Α.Ε. ο Στρατηγός έδωσε γραπτώς τήν διαταγήν είς τόν Μηχανικόν νά φέρη είς πέρας μετά τής μεγαλυτέρας ταχύτητος τήν πρώτην πυροβολαρχίαν και διά τούτο αύτός ο ίδιος τον έξουσιοδότησεν νά προσλάβη διακοσίους Ρώσους, επειδή δέν ήτο δυνατόν ούτε υπό των χωρικών ούτε ύπό τών αστών να έκτελεσθή ή έργασία τών ξυλίνων προπετασμάτων ούτε μετά τής ταχύτητος ούτε μετά τής τέχνης ήτις ήτο άπαραίτητος, ένω άφ΄ έτέρου έπρεπε νά επιστρατεύσομεν εξαιρετικώς πάντας τους κατοίκους των επαρχιών διά κοπήν τών πασσάλων, τών δεμάτων των ξύλων και διά τήν μεταφοράν τών άντικειμένων τούτων είς τόν τόπον τών οχυρώσεων και έπρεπε ταυτοχρόνως νά χρησιμοποιήσωμεν πολλούς έκ τών έργατών τής ύπαίθρου είς τήν έκσκαφήν και μεταφοράν γαιών κατά τόν αύτόν ακριβώς χρόνον.
Δεν έπρεπε να αντιταχθώ είς την διαταχθείσαν συνεργασίαν μετά τών Ρώσων, έφόσον παρετήρουν δτι τό μέτρον τούτο ήτο θεμελιωμένον είς τό έπείγον των περιστάσεων και είς μίαν άπόφασιν ληφθείσαν παρά τής Στρατιωτικής Διοικήσεως. Πλήν τούτου δέν έπρεπε νά άντιταχθώ, έφόσον ήμην έπίσης πεπεισμένος ότι ο πληθυσμός δέν διαθέτει ικανότητα, όχι δι' έλλειψιν καλής θελήσεως, αλλά διότι μειονεκτεί είς δεξιοτεχνίαν και εμπειρίαν νά προσφέρη χείρα βοηθείας κατά ενα ώρισμένον τρόπον έργασίας, είς τόν όποιον ούδέποτε εχουν έξασκηθή και είς τόν όποιον είναι άδύνατον νά τους εξοικειώσης και νά έκτελέσουν ταχέως τό έργον έν καιρώ νυκτός.
Η Α.Ε. ό Στρατηγός ήθέλησε νά ενωθούν μετά τών Ρώσων και αύτοί οί στρατιώται τής πολιτείας, ούδέ και είς τούτο ήδυνάμην νά διαφωνήσω λόγω τών άναφερθεισών αιτιών. Εβοήθησα, και ούτοι παρέσχον τάς ύπηρεσίας των επί τρεις νύκτας. Έν συνεχεία τούς έχρησιμοποίησα είς άλλας έργασίας, χωρίς αύται νά αποβούν είς βάρος του δημοσίου.
Κατ' αύτόν τόν τρόπον συνεχίζεται σήμερον τό έργον και έχει προωθηθή, καθόσον ο ίδιος παρετήρησα, μέχρις ένός σημείου. Διά νά κρίνητε όθεν περί της συνδρομής τών κατοίκων τής Αγίας Μαύρας, είναι σκόπιμον νά έχητε υπ' οψιν ταύτην την διήγησιν και άφ' έτέρου νά σκέπτεσθε οτι κατασκευή είκοσιτεσσάρων χιλιάδων πασσάλων και τών αναλόγων δεσμών ξύλων είναι έργα τά όποια απαιτούν τήν προσωπικήν έργασίαν των μάλλον επισήμων πολιτών καθώς και μεγάλου αριθμού χωρικών, ίππων, λέμβων.
Διά την επίτευξιν τούτου του αποτελέσματος εχρησιμοποίησα αδιακρίτως τους πλέον ικανούς μεταξύ των πολιτών της Άγιας Μαύρας, και σήμερον περισσότεροι τών δεκαπέντε ανδρών εύρίσκονται είς τα δάση και εις τας λοιπάς άγροτικάς τοποθεσίας έχοντες διαφόρους αποστολάς, να έκτελέσουν την κοπήν των κυπαρίσσων και όλων των δένδρων των χρησίμων είς ταύτην τήν έργασίαν. Αυτός ο Επίσκοπος, οι ιερείς καί τέλος όλοι εκεΐνοι οίτινες ηδύναντο να τεθούν εις κίνησιν εις τούτον τον τόπον, οι πάντες εδραστηριοποιήθησαν, δια νά διευκολύνουν οικονομικώς την διεκπεραίωσιν της τολμηράς ταύτης έπιχειρήσεως.
Μολονότι οί διακόσιοι Ρώσοι εργάζονται, δέν οφείλεται είς τούτο οτι τριακόσιοι και ενίοτε τετρακόσιοι Λευκάδιοι εργάζονται εκάστην νύκτα.
Τί είναι δυνατόν περισσότερον νά ζητήση κανείς εκ μιας χώρας εξησθενημένης εκ των ανωφελών προσπαθειών, εις τάς οποίας την ώδήγησε επί όκτώ μήνας μετρία στρατιωτική διοίκησις.
Έκτός των τριακοσίων εργατών διακόσιοι καί πλέον εύρίσκονται είς πλήρη δρασιν είς τούς αγρούς καί είς τάς θαλάσσας, έχοντες ίππους, έχοντες πτύα, έχοντες πελέκεις, έχοντες λέμβους, διά να ετοιμάσουν και μεταφέρουν τα αναγκαία είς ταύτα τα έργα ύλικά.
Έκτός πάντων τούτων πάντες οι πολίται καρτερικώς συμπαρίστανται μετ' εμού καί διά του έργου και διά των λόγων και διά της συμβουλής καί διά τής ένθαρρύνσεως είς τούς έργάτας του στρατοπέδου.
Πλήν τούτου ευρίσκομαι πάντοτε είς κίνησιν νυχθημερόν, διά νά ανταποκριθώ μετά ετοιμότητος είς τάς ρωσικάς καί τας ίδικάς μου απαιτήσεις.
Πώς κατόπιν όλων τούτων των μαρτυριών πατριωτισμού και δυνάμεως θά απονεμηθή εις τούς ανθρώπους τούτους ο χαρακτηρισμός της ελλείψεως φιλοπατρίας, του μηδενισμού,
ο οποίος επιδιώκεται νά αποδοθή είς αυτούς;
Θά αφηγηθώ γεγονότα, θα προσφέρω μαρτυρίας και θα κλείσω τοιουτοτρόπως το ζήτημα τούτο, το όποιον άφορα είς τούς Λευκαδίους, παρακαλών την Έξοχωτάτην Γερουσίαν νά το ένισχύση, διά νά θριαμβεύση ή δικαιοσύνη, έάν κατά τινα τρόπον είναι δυνατόν! Δύο νύκτες, άφ' ότου εύρίσκομαι ενταύθα, υπήρξαν νύκτες γενικού συναγερμού. Κατά την πρώτην ευρέθην είς τήν πόλιν, κατά τήν δευτέραν ήμουν είς άγροτικάς περιοχάς. Κατά την πρώτην, αφού η Α.Ε. ο Στρατηγός Στέτερ έδωσε το σύνθημα, όλοι γενικώς οι κάτοικοι της πόλεως, καλώς εξοπλισθέντες, ήλθον είς το φρούριον ζητούντες παρ' εμού και κατόπιν δι' εμού παρά τής Α.Ε. τοΰ Στρατηγού να μάθουν ποίαι ήσαν αι πολεμικαί θέσεις διά τας οποίας ούτοι προωρίζοντο.
Τούς κατένειμεν ο Στρατηγός, κατέλαβον τας θέσεις των, μετά την λήξιν του περιστατικού απεσύρθησαν. Κατά την δευτέραν νύκτα ψευδές σήμα αναγκάζει
να πιστεύσωμεν οτι ο εχθρός κινείται καθ' ήμών. Άπαντες ανέλαβον τάς καθωρισμένας εργασίας εις τας χρώσεις.
Πρώτοι οι Ρώσοι λαμβάνουν τα όπλα, οι ιδικοί μας επίσης, αι πεντηκονταρχίαι της πολιτοφυλακής λαμβάνουν τα όπλα των και δύο ιδιαιτέρως τρέχουν μετά μεγάλου διασκελισμού προς την θάλασσαν. Παρών εις το περίεργον τούτο θέαμα ύποθέτω ότι εκείναι αι οποίαι βιάζονται να φθάσουν εις την θάλασσαν τρέπονται είς φυγήν.
Παύει ο υποπτευθείς κίνδυνος, έκαστος επιστρέφει εις την έργασίαν του και εγώ, ευρισκόμενος προς το μέρος του οχυρού «Αλέξανδρος», βλέπω ότι αι δύο αναφερθείσαι, πεντηκονταρχίαι έξέρχονται εκ του ρηθέντος οχυρού.
Ερωτώ ποίοι είναι, αναγνωρίζω ότι είναι αι ίδιαι εκείναι αι οποίαι ολίγον προηγουμένους υπέθετον ότι είχον τραπή είς φυγήν. Τας πλησιάζω, τας αναγνωρίζω, ομιλώ μετά των αρχηγών και μετά των φαλαγγαρχών, συνάγω τό συμπέρασμα ότι, ειλικρινώς και μετά ζήλου υποθέτοντες αληθή τον κίνδυνον, ώρμησαν μετ' αποφασιστικότητας προς την σημαντικωτέραν υπηρεσίαν, δηλ. πρός ύπεράσπισιν του οχυρού «Αλέξανδρος», χωρίς να τό εχη κανείς διατάξει είς αύτούς.
Μάρτυρες του γεγονότος τούτου ό κύριος Μισώ, ο Κόμης κύριος Όριος, ο Λοχαγός κύριος Πιέρης, ο ιππότης Τζίνος καί πολλοί άλλοι κύριοι, άπαντες παρόντες, καθώς ύπήρξα και έγώ.
Τρεις πεντηκονταρχίαι υπό την οδηγίαν του αρχηγού Αθανασίου Σκιαδά εκ Καριωτών παρουσιάσθησαν εις την Α.Ε. τον Στρατηγόν κύριον Stether ζητούσαι την άδειαν να απέλθουν μόναι άνευ της βοηθείας οιουδήποτε, διά να επιτεθούν εναντίον του εχθρικού φρουρίου, του ονομαζομένου «Άγιος Γεώργιος Έξω».
Η Α.Ε. απέστειλε ταύτας εις εμέ, διά να γνωρίσω εκ του πλησίον και εις όλην την έκτασίν του τον σκοπόν των.
Συνεζήτησα διά μακρών μετά των γενναίων τούτων ανδρών και ευρίσκω ότι έκαστος εξ αυτών έχει
φ. 5
σταθερώς αποφασίσει να αφοσιωθή εις μίαν τοιαύτην επιχείρησιν. Συνεφωνήσαμεν μετά της Α.Ε. να ενισχύσωμεν τους γενναίους τούτους εις τα γενναιόφρονα τούτων αισθήματα και να υποσχεθώμεν εις αυτούς ότι εις τον κατάλληλον χρόνον και τόπον θα είναι οι πρώτοι οίτινες θα χρησιμοποιηθούν. Έχω την γνώμην ότι εκ της πιστής και καλώς εξηκριβωμένης ταύτης αφηγήσεως η Εξοχωτάτη Γερουσία δύναται να συναγάγη ασφαλή συμπεράσματα, διά να απαντήση μετά ζωηρότητος και αληθείας εις το έγγραφον της Α.Ε. του κυρίου πληρεξουσίου Υπουργού της Ρωσίας, το οποίον προσβάλλει ευθέως την τιμήν και τον πατριωτισμόν των κατοίκων της Αγίας Μαύρας και προσέτι εκείνων ολοκλήρου της Επικρατείας.
Έπειτα, εάν, κρίνων κανείς τους καλούς τούτους συμπολίτας μας, ουδαμώς επεθύμει να φανή κάπως επιεικής, εφόσον εκ της εργασίας των και εκ της χειρός των δεν είναι δυνατόν να έχωμεν όλας εκείνας τας υπηρεσίας, τας οποίας αλλωστε ουδέποτε προσήνεγκον κάτοικοι χώρας τινός μέχρι σήμερον ούτε δεσποτική τις εξουσία, δεδομένου ότι αυτός ούτος ο δεσποτισμός έχει τα όριά του και δεν δύναται ο ίδιος να αντεπεξέλθη εναντίον των επιβεβλημένων νόμων της φύσεως, εγώ δεν έχω επιχειρήματα, διά να υποστηρίξω την αθωότητα και τας ορθάς προθέσεις του λαού τούτου και ο ίδιος δεν δύναμαι ειμή, κλαίων διά την κακήν μοίραν τούτου, να παρακαλέσω τας Υ.Ε. διά την ανάκλησίν μου, ώστε να απαλλαγώ εκ της δυσαρέστου θέσεως να ίδω τόσας προσπαθείας και τόσας εξαιρετικάς θυσίας γενομένας ίσως προς βλάβην και απώλειαν της εθνικής αξιοπρεπείας.
φ.5v
Ουχί εξήκοντα Ιθακήσιοι, ως είχον ζητήσει, αλλά εκατό δι’ ιδιαιτέρων εξόδων της κοινότητας ταύτης εργάζονται από τριών ημερών εις τας οχυρώσεις της Αγίας Μαύρας. Ούτοι επιτηρούνται και διευθύνονται εις την εργασίαν παρά των ευγενών κ. κυρίων Γερασίμου Δρακούλη, πρώην Γερουσιαστού, παρά του ευγ. κυρίου Νικολάου Βρετού, πρώην μέλους του Νομοθετικού Σώματος, παρά του ευγ. κυρίου Μάρκου Ζαβού και παρά του ευγ. κυρίου Φωκά Παΐση.
Οι κύριοι ούτοι, εγκαταλείψαντες την οικίαν των, τας ανέσες του βίου, διέρχονται όλην την νύκτα επιβλέποντες τας εργασίας και συνεισφέρουν προσέτι δι’ εθελοντικών προσφορών χρήματος, πληρώνοντες εν μέρει τους εργαζομένους. Θα συνεχίσουν επί δέκα και δώδεκα ημέρας, και εφόσον το απαιτεί ο σκοπός και επιμείνω, θα ασχοληθούν επί έτι μακρότερον χρόνον.
Την πατριωτικήν ταύτην προσφοράν θα αντικαταστήση η Κεφαλληνία και η Ζάκυνθος και αναμένω από ημέρας εις ημέραν τους εργάτας τούτους υπό οδηγούς εξ ίσου αξιολόγους.
Εκ των ληφθέντων εγγράφων προκύπτει ότι τριακοσίους θα αποστείλη η Ζάκυνθος δι’ ιδίων αυτής εξόδων και άλλους τόσους η Κεφαλληνία.
Πρέπει να αποδώσω δικαιοσύνην εις τον ζήλον τον επιδειχθέντα εις την περίστασιν ταύτην υπό των κυρίων Πρυτάνεων, αλλ’ ιδιαιτέρως δικαιούται μέγαν έπαινον ο Πρύτανις της Ιθάκης και διά την τόσην άλλην εξαιρετικήν βοήθειαν, την παρασχεθείσαν εις εργασίας της Αγίας Μαύρας.
Ούτος μοι απέστειλε τέσσαρας χιλιάδας και πλέον πασσάλους μέχρι στιγμής και αντί της μόνης μικροτάτης δαπάνης των μεταφορών.
Ούτος μετέβη προσωπικώς εις τα δάση και εις τα όρη της Ιθάκης, ακολουθούμενος υπό πολλών κατοίκων των πόλεων και των χωρίων, διά να προβή εις την κοπήν.
6
Ελπίζω ότι αι Υ.Ε. Θα επιδοκιμάσουν ταύτην την έκθεσιν και ότι δι’ ειδικής πράξεως θα θελήσουν να διαδηλώσουν την γενναιοφροσύνην των καλών και ικανών Ιθακήσιων, του Πρυτάνεώς των και των τεσσάρων συντελεστών του ωραίου τούτου έργου, του Γερασίμου Δρακούλη, του Νικολάου Βρετού, του Μάρκου Ζαβού και του Φωκά Παίση.
Θα ήτο δυνατόν επί πλέον να υποσχεθήτε εις την νήσον της Ιθάκης και εις τους επαξίους τούτους πολίτας μονίμους τιμάς, αι οποίαι θα θεσπισθούν και θα χορηγηθούν, όταν καλλίτεραι περιστάσεις το επιτρέψουν.
Εάν αι Υ.Ε. αποδεχθούν την μετά σεβασμού υποβαλλομένην ταύτην παρατήρησή, ελπίζω ότι θα θελήσετε να λαμπρύνετε τας σχετικάς ενεργείας δι’ όλων των δυνατών τύπων, προς το παρόν γραπτώς, και τούτο αρκεί.
Θα υποστηριχθή ετι πλέον ότι οι κάτοικοι των Επτά Νήσων δεν αισθάνονται πατριωτισμόν;
Και ότι εκείνοι της Α. Μαύρας είναι του εαυτού των εχθροί και της εθνικής αξιοπρεπείας;
Ας λεχθή, αλλά η αιωνία δικαιοσύνη πάντοτε θα διαψεύδη την συκοφαντίαν,
η οποία είναι λίαν υπεύθυνος, είναι λίαν επίμονος εις το να απειλή την ελευθερίαν, την τιμήν των επτά λαών.
Τοσαύτη γενική κινητοποίησις ήτο αναγκαιοτάτη, και διά να υψώση το θάρρος και όλας τας δυνάμεις του λαού της Α. Μαύρας και διά να καταστήση πραγματοποιήσιμον το προταθέν σχέδιον των οχυρώσεων.
Επ’ αυτού καταβάλλεται σταθερά προσπάθεια, ο ίδιος δεν παραλείπω να παρίσταμαι εις την εργασίαν εκάστην νύκτα.
Διά να εύρω στιγμήν τινα αναπαύσεως, ετοποθέτησα τας σκηνάς μου εις απόστασίν τινα από των νέων οχυρώσεων, αλλά το εχθρικόν τηλεβόλον τας πλήττει, και μέχρι στιγμής επλήγημεν δύο φοράς άνευ τινός βλάβης.
Όταν η εργασία προχωρήση, θα αλλάξω θέσιν εις το στρατόπεδον,
φ. 6v
αλλά την στιγμήν ταύτην είναι σκόπιμον να παραμείνω επί τόπου, διά να μη υπερηφανεύωνται οι βάρβαροι, οίτινες προτίθενται να μας ενοχλούν.
Εξ όσων εξέθεσα αι Υ.Ε. Θα δυνηθούν να γνωρίσουν το παρόν στάδιον των ενεργειών μου. Ελπίζω ότι κατά το τέλος του μηνός τούτου θα έχη υψωθή όλον το οχύρωμα και ότι μέχρι της δεκάτης πέμπτης του ερχομένου μηνός θα έχη περατωθή ολόκληρον το έργον.
Δεν μου είναι εύκολον να είπω πόσαι είναι αι αλλεπάλληλοι μετακινήσεις, εις τας οποίας υπακούει διά της παρακινήσεώς μου ολόκληρος ο πληθυσμός ούτος κατά την διάρκειαν της ημέρας και της νυκτός, χωρίς να εξαιρέσω οιονδήποτε της εργασίας και των συνεχών εξορμήσεων εις την ύπαιθρον και εκτός στρατοπέδου διά να επιτύχω την συμπλήρωσιν ενός έργου τόσον μεγάλου εις το βραχύτερον δυνατόν διάστημα του χρόνου και διά της μικροτέρας δυνατής οικονομικής δαπάνης.
Εάν απογοητευθώ έκ των παραπόνων τής Α..Ε του κυρίου Πληρεξουσίου Ύπουργού, πώς δύναμαι να εμπνεύσω σταθερότητα εις την προσπάθειαν και φιλοτιμίαν εις τον λαόν τούτον διά τας απαιτουμένας θυσίας;
Μου αρκεί πάντως η συνέχισις της δημοσίας ευνοίας.
Ο Έκτ. Επίτρ. Κόμης ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
Άνω: Ληφθέν τη 22 Ιουνίου 1807 π.η.
Ο Γραμματεύς της Επικρατείας S. Banaglia. 7 Αρχείον Ιονίου Γερουσίας
Γεν. αρ. 9, αριθ. εγγρ. 5
σε διάφορες επικρίσεις εναντίον του για την Άμυνα της Λευκάδας, τις οποίες είχε ενστερνιστεί ο Μοντσενίγος.
Αυτό που ωστόσο έχει μοναδικό ενδιαφέρον είναι ότι στο έγγραφο αυτό γίνεται αναφορά για πρώτη φορά στην σύγχρονη πολιτική Ιστορία του Ελληνικού Έθνους στον Πατριωτισμό ,
τη Φιλοπατρία, την αγάπη για την πατρίδα και η Εθνική αξιοπρέπεια.
Τμήμα Εξωτερικών
ΙΙρος τήν Έξοχωτάτην Γερουσίαν της Ιονίου Πολιτείας
Ο έν Αγία Μαύρα Έκτακτος Αυτής Επίτροπος
Εκ του Εκτάκτου Επιτροπείου
τή 18 Ιουνίου 1807 π.ή.
Ή μετά σεβασμού υποβαλλομένη έκθεσις αύτη θα αναφέρη εις τάς Υ.Ε.
περί των σχεδιασθεισών και εν μέρει έκτελεσθεισών οχυρώσεων, περί των χρησιμοποιηθέντων μέσων, περί της βοηθείας των κατοίκων της Αγίας Μαύρας, περί των λοιπών νήσων, περί των προς έκτέλεσιν έργων.
Εκ του έγγραφου τούτου θα σχηματίσητε γνώμην περί της οφειλομένης απαντήσεως εις τό επίσημον έγγραφον της 15ης Ιουνίου του Εκλαμπροτάτου κυρίου Γραμματέως της Επικρατείας των Εξωτερικών Υποθέσεων, ληφθέν σήμερον, και εις το συνημμένον εις τούτο διπλωματικόν εγγραφον της Α.Ε. του κυρίου Πληρεξουσίου Υπουργού, το απευθυνόμενον είς τάς Υ.Ε. υπό τήν αυτήν ήμερομηνίαν. Η σχεδιασθείσα έργασία υπό του κυρίου Μηχανικού, περί της όποιας ώμίλησα εις τήν κθεσίν μου (άρ. 1), έχει μήκος τριών μιλίων καλυφθησομένων διά γαιών, πασσάλων και δεμάτων.
Εις γραμμήν μήκους ενός σχεδόν μιλίου πρέπει να υψώσωμεν χαράκωμα ύψους έξ ποδών και νά τό εκσκάψωμεν δι' αξινών και διά λίσγων.
Κατά μήκος τού χαρακώματος τούτου πρέπει. να κατασκευάσωμεν τάφρον επαρκούς εύρους και βάθους. Πάσα ή στρατιωτική αύτη γραμμή υπολογίζεται να υποστηρίζεται υπό τριών πυροβολαρχιών μεγίστης ανυψώσεως, προστατευομένων ύπό τάφροι ν και πυροβολείων, φυλασσομένων δι' εύρυτάτων και υψηλοτάτων προπετασμάτων.
Είκοσιτέσσαρες χιλιάδες πάσσαλοι και είκοσιτέσσαρες χιλιάδες δέσμαι ξύλων εζητήθησαν περίπου και τεραστία ποσότης οργάνων, ξυλείας, κανίστρων, κιβωτίων υλικών δομής, εργατών, ίνα η προσχεδιασθείσα εργασία δυνηθή να λάβη, καθώς είναι επιθυμητόν, ταχύ και αίσιον πέρας.
Δεν ήτο είς την δικαιοδοσίαν μου να κρίνω περί της χρησιμότητος τοιούτου έργου. Και έάν ήτο, εγώ θά συνήνουν εύχαρίστως, βλέπων νά περιλαμβάνωνται είς τούτο πάντες οι σκοποί, εις τους όποιους αποβλέπουν οι ημέτεροι κόποι.
Δεν μου συγχωρείται είς τήν έκθεσιν ταύτην και κατά την περίστασιν ταύτην να υποβάλω είς τάς Υ.Ε. πάσας τας παρατηρήσεις μου, αίτινες μου επιτρέπουν να είμαι σταθερώς πεπεισμένος ότι ταύτα έπρεπε να γίνουν διά νά συμπέσουν μετά της σωτηρίας της Αγίας Μαύρας αι πλέον επιθυμηταί επιδιώξεις της ησυχίας, της αυθυπαρξίας και της τιμής της ημετέρας Πολιτείας.
Επιφυλάσσομαι να εκπληρώσω τό καθήκον τούτο, όταν ή έργασία ολοκληρωθή και όταν μία σύντομος ανάπαυσις με φέρη εις θέσιν να εξωτερικεύσω τάς ιδέας μου. Δεδομένου οτι μόνον καθήκον μου είναι νά βοηθήσω δι' όλων των δυνατών μέσων, τα οποία το ήμέτερον Κράτος είναι εις θέσιν νά προσφέρη, τάς επιδιώξεις της Στρατιωτικής Διοικήσεως, ώφειλον νά συμπαρασταθώ, καθώς συμπαρεστάθην και συμπαρίσταμαι καί, ας μου επιτραπή νά το άναφέρω, ουχί άνευ τινός κοινής ωφελείας και μετά τής ικανοποιήσεως των κατοίκων τούτων καί εκείνων οίτινες συναγωνίζονται νά παράσχουν εις τούς ιδίους χείρα βοηθείας. Είναι χρήσιμον νά γνωρίζωμεν, πριν κρίνωμεν περί ένός τοιούτου έργου, περί των χρησιμοποιηθέντων μέσων καί περί τής επιτυχίας, ότι ολόκληρον το πεδίον επί του οποίου το έργον έχει σχεδιασθή δεσπόζεται ουχί μόνον υπό του εχθρικού πυροβολικού, αλλά καί παρ' αυτών των παρατηρήσεων των Τούρκων καί των Γάλλων οίτινες υπηρετούν εις τούτο.
Η έναρξις της εργασίας την 7ην τρέχοντος με εύρεν εις την εξοχήν, είς τάς άλυκάς. Μετά την συγκέντρωσιν εξακοσίων έργατών εκ τής νήσου καί έκ τής πόλεως, άνευ τινός έξαιρέσεως, ώμίλησα εις τούτο το πλήθος. Πάντες, πλήρεις τού πλέον ευγενούς ενθουσιασμού, έλαβον άνά χείρας τά αγροτικά εργαλεία καί ήλθον είς την περιοχήν τής έργασίας.
Έγώ ο ίδιος οί άναπληρωταί μου, πολλοί ιερείς, ήλθομεν, διά νά δείξωμεν το παράδειγμα είς τούτο το πλήθος τού κόσμου, πρώτοι ειργάσθημεν κύπτοντες έπί τής σκαπάνης καί τού λίσγου.
Ό ήλιος ύψώθη, ο εχθρός επέτρεψε νά επιδοθώμεν μετά ζήλου είς την έργασίαν καί κατόπιν ήρχισε νά μας ένοχλή διά τού τηλεβόλου. Αί πρώται σφαίραι διέρχονται πλησίον, οι χωρικοί καταλαμβάνονται ύπο τρόμου καί πίπτουν επί τού εδάφους, δεν παρατηρούν τούς όπισθεν αυτών καί τρέπονται εις φυγήν.
Βλέπων αδύνατον την συγκράτησίν των, διατάσσω αμέσως νά υποχωρήσουν άπαντες. Παραμένουν μετ' εμού μερικοί έκ τών αναπληρωτών μετά τού Μηχανικού. Κινούμαι επί πολλήν ώραν μετά τής ομάδος ταύτης κατά μήκος τής γραμμής τών εργασιών, διά νά κάμω νά άντιληφθούν οι χωρικοί ότι το πυροβόλον, το όποιον μάς ανεζήτει μετά πολλής τέχνης, ουδέποτε ήδυνήθη νά μάς πλήξη.
Ένεκα πάντων τούτων, ομοφωνούντος καί τού Μηχανικού, απεφάσισα νά διακόψω τήν έργασίαν τής ήμέρας καί νά άρχίσω κατά τήν έπομένην νά τήν δοκιμάζω κατά τήν διάρκειαν τής νυκτός. Το άπλετον σεληνόφως ηύνόει τήν έργασίαν, άλλ' ούχί ή ηρεμία των χωρικών, πάντοτε τρομοκρατουμένων έκ τής σκέψεως νά πυροβοληθούν ύπό τού τηλεβόλου.
Ήρξατο ή νυκτερινή αύτη έργασία: είχομεν αστόχους τινάς εχθρικάς βολάς, άλλά το πλήθος τών έργατών μας, υποστηριζόμενον σταθερώς καθ' όλην τη νύκτα ύπό των πολιτών και των μάλλον σεβαστών έκ των ευγενών κληρικών, βλέπον ότι εγώ ο ίδιος μεθ' όλων των έθελοντών Κερκυραίων διεμοιράσθην μετ' αύτών την άγρυπνίαν, είργάσθη έπιμελώς και έπί πολύ. Έν συνεχεία κατά τήν νύκτα της 8ης δια των αύτών μέσων, διά των αυτών τεχνασμάτων, παρόντος εμού συνεχίσθη ή έργασία διά της συμμετοχής τετρακοσίων εργατών.
Μετά τήν αφιξιν τής είδήσεως ότι ο Βεζίρης, ευρισκόμενος εις Πρέβεζαν, είχε κατά νουν την επίθεσιν της Αγίας Μαύρας ή συρροή ύπήρξεν εξαιρετική, και κατά την νύκτα της 9ης, μέχρις ου αφιχθούν τά παραγγελθέντα εις Ζάκυνθον εργαλεία, πολλοί έχρειάσθη νά παραμείνουν άνευ έργασίας.
Μετά τήν είδοποίησιν ταύτην ή Α.Ε. ο Στρατηγός έδωσε γραπτώς τήν διαταγήν είς τόν Μηχανικόν νά φέρη είς πέρας μετά τής μεγαλυτέρας ταχύτητος τήν πρώτην πυροβολαρχίαν και διά τούτο αύτός ο ίδιος τον έξουσιοδότησεν νά προσλάβη διακοσίους Ρώσους, επειδή δέν ήτο δυνατόν ούτε υπό των χωρικών ούτε ύπό τών αστών να έκτελεσθή ή έργασία τών ξυλίνων προπετασμάτων ούτε μετά τής ταχύτητος ούτε μετά τής τέχνης ήτις ήτο άπαραίτητος, ένω άφ΄ έτέρου έπρεπε νά επιστρατεύσομεν εξαιρετικώς πάντας τους κατοίκους των επαρχιών διά κοπήν τών πασσάλων, τών δεμάτων των ξύλων και διά τήν μεταφοράν τών άντικειμένων τούτων είς τόν τόπον τών οχυρώσεων και έπρεπε ταυτοχρόνως νά χρησιμοποιήσωμεν πολλούς έκ τών έργατών τής ύπαίθρου είς τήν έκσκαφήν και μεταφοράν γαιών κατά τόν αύτόν ακριβώς χρόνον.
Δεν έπρεπε να αντιταχθώ είς την διαταχθείσαν συνεργασίαν μετά τών Ρώσων, έφόσον παρετήρουν δτι τό μέτρον τούτο ήτο θεμελιωμένον είς τό έπείγον των περιστάσεων και είς μίαν άπόφασιν ληφθείσαν παρά τής Στρατιωτικής Διοικήσεως. Πλήν τούτου δέν έπρεπε νά άντιταχθώ, έφόσον ήμην έπίσης πεπεισμένος ότι ο πληθυσμός δέν διαθέτει ικανότητα, όχι δι' έλλειψιν καλής θελήσεως, αλλά διότι μειονεκτεί είς δεξιοτεχνίαν και εμπειρίαν νά προσφέρη χείρα βοηθείας κατά ενα ώρισμένον τρόπον έργασίας, είς τόν όποιον ούδέποτε εχουν έξασκηθή και είς τόν όποιον είναι άδύνατον νά τους εξοικειώσης και νά έκτελέσουν ταχέως τό έργον έν καιρώ νυκτός.
Η Α.Ε. ό Στρατηγός ήθέλησε νά ενωθούν μετά τών Ρώσων και αύτοί οί στρατιώται τής πολιτείας, ούδέ και είς τούτο ήδυνάμην νά διαφωνήσω λόγω τών άναφερθεισών αιτιών. Εβοήθησα, και ούτοι παρέσχον τάς ύπηρεσίας των επί τρεις νύκτας. Έν συνεχεία τούς έχρησιμοποίησα είς άλλας έργασίας, χωρίς αύται νά αποβούν είς βάρος του δημοσίου.
Κατ' αύτόν τόν τρόπον συνεχίζεται σήμερον τό έργον και έχει προωθηθή, καθόσον ο ίδιος παρετήρησα, μέχρις ένός σημείου. Διά νά κρίνητε όθεν περί της συνδρομής τών κατοίκων τής Αγίας Μαύρας, είναι σκόπιμον νά έχητε υπ' οψιν ταύτην την διήγησιν και άφ' έτέρου νά σκέπτεσθε οτι κατασκευή είκοσιτεσσάρων χιλιάδων πασσάλων και τών αναλόγων δεσμών ξύλων είναι έργα τά όποια απαιτούν τήν προσωπικήν έργασίαν των μάλλον επισήμων πολιτών καθώς και μεγάλου αριθμού χωρικών, ίππων, λέμβων.
Διά την επίτευξιν τούτου του αποτελέσματος εχρησιμοποίησα αδιακρίτως τους πλέον ικανούς μεταξύ των πολιτών της Άγιας Μαύρας, και σήμερον περισσότεροι τών δεκαπέντε ανδρών εύρίσκονται είς τα δάση και εις τας λοιπάς άγροτικάς τοποθεσίας έχοντες διαφόρους αποστολάς, να έκτελέσουν την κοπήν των κυπαρίσσων και όλων των δένδρων των χρησίμων είς ταύτην τήν έργασίαν. Αυτός ο Επίσκοπος, οι ιερείς καί τέλος όλοι εκεΐνοι οίτινες ηδύναντο να τεθούν εις κίνησιν εις τούτον τον τόπον, οι πάντες εδραστηριοποιήθησαν, δια νά διευκολύνουν οικονομικώς την διεκπεραίωσιν της τολμηράς ταύτης έπιχειρήσεως.
Μολονότι οί διακόσιοι Ρώσοι εργάζονται, δέν οφείλεται είς τούτο οτι τριακόσιοι και ενίοτε τετρακόσιοι Λευκάδιοι εργάζονται εκάστην νύκτα.
Τί είναι δυνατόν περισσότερον νά ζητήση κανείς εκ μιας χώρας εξησθενημένης εκ των ανωφελών προσπαθειών, εις τάς οποίας την ώδήγησε επί όκτώ μήνας μετρία στρατιωτική διοίκησις.
Έκτός των τριακοσίων εργατών διακόσιοι καί πλέον εύρίσκονται είς πλήρη δρασιν είς τούς αγρούς καί είς τάς θαλάσσας, έχοντες ίππους, έχοντες πτύα, έχοντες πελέκεις, έχοντες λέμβους, διά να ετοιμάσουν και μεταφέρουν τα αναγκαία είς ταύτα τα έργα ύλικά.
Έκτός πάντων τούτων πάντες οι πολίται καρτερικώς συμπαρίστανται μετ' εμού καί διά του έργου και διά των λόγων και διά της συμβουλής καί διά τής ένθαρρύνσεως είς τούς έργάτας του στρατοπέδου.
Πλήν τούτου ευρίσκομαι πάντοτε είς κίνησιν νυχθημερόν, διά νά ανταποκριθώ μετά ετοιμότητος είς τάς ρωσικάς καί τας ίδικάς μου απαιτήσεις.
Πώς κατόπιν όλων τούτων των μαρτυριών πατριωτισμού και δυνάμεως θά απονεμηθή εις τούς ανθρώπους τούτους ο χαρακτηρισμός της ελλείψεως φιλοπατρίας, του μηδενισμού,
ο οποίος επιδιώκεται νά αποδοθή είς αυτούς;
Θά αφηγηθώ γεγονότα, θα προσφέρω μαρτυρίας και θα κλείσω τοιουτοτρόπως το ζήτημα τούτο, το όποιον άφορα είς τούς Λευκαδίους, παρακαλών την Έξοχωτάτην Γερουσίαν νά το ένισχύση, διά νά θριαμβεύση ή δικαιοσύνη, έάν κατά τινα τρόπον είναι δυνατόν! Δύο νύκτες, άφ' ότου εύρίσκομαι ενταύθα, υπήρξαν νύκτες γενικού συναγερμού. Κατά την πρώτην ευρέθην είς τήν πόλιν, κατά τήν δευτέραν ήμουν είς άγροτικάς περιοχάς. Κατά την πρώτην, αφού η Α.Ε. ο Στρατηγός Στέτερ έδωσε το σύνθημα, όλοι γενικώς οι κάτοικοι της πόλεως, καλώς εξοπλισθέντες, ήλθον είς το φρούριον ζητούντες παρ' εμού και κατόπιν δι' εμού παρά τής Α.Ε. τοΰ Στρατηγού να μάθουν ποίαι ήσαν αι πολεμικαί θέσεις διά τας οποίας ούτοι προωρίζοντο.
Τούς κατένειμεν ο Στρατηγός, κατέλαβον τας θέσεις των, μετά την λήξιν του περιστατικού απεσύρθησαν. Κατά την δευτέραν νύκτα ψευδές σήμα αναγκάζει
να πιστεύσωμεν οτι ο εχθρός κινείται καθ' ήμών. Άπαντες ανέλαβον τάς καθωρισμένας εργασίας εις τας χρώσεις.
Πρώτοι οι Ρώσοι λαμβάνουν τα όπλα, οι ιδικοί μας επίσης, αι πεντηκονταρχίαι της πολιτοφυλακής λαμβάνουν τα όπλα των και δύο ιδιαιτέρως τρέχουν μετά μεγάλου διασκελισμού προς την θάλασσαν. Παρών εις το περίεργον τούτο θέαμα ύποθέτω ότι εκείναι αι οποίαι βιάζονται να φθάσουν εις την θάλασσαν τρέπονται είς φυγήν.
Παύει ο υποπτευθείς κίνδυνος, έκαστος επιστρέφει εις την έργασίαν του και εγώ, ευρισκόμενος προς το μέρος του οχυρού «Αλέξανδρος», βλέπω ότι αι δύο αναφερθείσαι, πεντηκονταρχίαι έξέρχονται εκ του ρηθέντος οχυρού.
Ερωτώ ποίοι είναι, αναγνωρίζω ότι είναι αι ίδιαι εκείναι αι οποίαι ολίγον προηγουμένους υπέθετον ότι είχον τραπή είς φυγήν. Τας πλησιάζω, τας αναγνωρίζω, ομιλώ μετά των αρχηγών και μετά των φαλαγγαρχών, συνάγω τό συμπέρασμα ότι, ειλικρινώς και μετά ζήλου υποθέτοντες αληθή τον κίνδυνον, ώρμησαν μετ' αποφασιστικότητας προς την σημαντικωτέραν υπηρεσίαν, δηλ. πρός ύπεράσπισιν του οχυρού «Αλέξανδρος», χωρίς να τό εχη κανείς διατάξει είς αύτούς.
Μάρτυρες του γεγονότος τούτου ό κύριος Μισώ, ο Κόμης κύριος Όριος, ο Λοχαγός κύριος Πιέρης, ο ιππότης Τζίνος καί πολλοί άλλοι κύριοι, άπαντες παρόντες, καθώς ύπήρξα και έγώ.
Τρεις πεντηκονταρχίαι υπό την οδηγίαν του αρχηγού Αθανασίου Σκιαδά εκ Καριωτών παρουσιάσθησαν εις την Α.Ε. τον Στρατηγόν κύριον Stether ζητούσαι την άδειαν να απέλθουν μόναι άνευ της βοηθείας οιουδήποτε, διά να επιτεθούν εναντίον του εχθρικού φρουρίου, του ονομαζομένου «Άγιος Γεώργιος Έξω».
Η Α.Ε. απέστειλε ταύτας εις εμέ, διά να γνωρίσω εκ του πλησίον και εις όλην την έκτασίν του τον σκοπόν των.
Συνεζήτησα διά μακρών μετά των γενναίων τούτων ανδρών και ευρίσκω ότι έκαστος εξ αυτών έχει
φ. 5
σταθερώς αποφασίσει να αφοσιωθή εις μίαν τοιαύτην επιχείρησιν. Συνεφωνήσαμεν μετά της Α.Ε. να ενισχύσωμεν τους γενναίους τούτους εις τα γενναιόφρονα τούτων αισθήματα και να υποσχεθώμεν εις αυτούς ότι εις τον κατάλληλον χρόνον και τόπον θα είναι οι πρώτοι οίτινες θα χρησιμοποιηθούν. Έχω την γνώμην ότι εκ της πιστής και καλώς εξηκριβωμένης ταύτης αφηγήσεως η Εξοχωτάτη Γερουσία δύναται να συναγάγη ασφαλή συμπεράσματα, διά να απαντήση μετά ζωηρότητος και αληθείας εις το έγγραφον της Α.Ε. του κυρίου πληρεξουσίου Υπουργού της Ρωσίας, το οποίον προσβάλλει ευθέως την τιμήν και τον πατριωτισμόν των κατοίκων της Αγίας Μαύρας και προσέτι εκείνων ολοκλήρου της Επικρατείας.
Έπειτα, εάν, κρίνων κανείς τους καλούς τούτους συμπολίτας μας, ουδαμώς επεθύμει να φανή κάπως επιεικής, εφόσον εκ της εργασίας των και εκ της χειρός των δεν είναι δυνατόν να έχωμεν όλας εκείνας τας υπηρεσίας, τας οποίας αλλωστε ουδέποτε προσήνεγκον κάτοικοι χώρας τινός μέχρι σήμερον ούτε δεσποτική τις εξουσία, δεδομένου ότι αυτός ούτος ο δεσποτισμός έχει τα όριά του και δεν δύναται ο ίδιος να αντεπεξέλθη εναντίον των επιβεβλημένων νόμων της φύσεως, εγώ δεν έχω επιχειρήματα, διά να υποστηρίξω την αθωότητα και τας ορθάς προθέσεις του λαού τούτου και ο ίδιος δεν δύναμαι ειμή, κλαίων διά την κακήν μοίραν τούτου, να παρακαλέσω τας Υ.Ε. διά την ανάκλησίν μου, ώστε να απαλλαγώ εκ της δυσαρέστου θέσεως να ίδω τόσας προσπαθείας και τόσας εξαιρετικάς θυσίας γενομένας ίσως προς βλάβην και απώλειαν της εθνικής αξιοπρεπείας.
φ.5v
Ουχί εξήκοντα Ιθακήσιοι, ως είχον ζητήσει, αλλά εκατό δι’ ιδιαιτέρων εξόδων της κοινότητας ταύτης εργάζονται από τριών ημερών εις τας οχυρώσεις της Αγίας Μαύρας. Ούτοι επιτηρούνται και διευθύνονται εις την εργασίαν παρά των ευγενών κ. κυρίων Γερασίμου Δρακούλη, πρώην Γερουσιαστού, παρά του ευγ. κυρίου Νικολάου Βρετού, πρώην μέλους του Νομοθετικού Σώματος, παρά του ευγ. κυρίου Μάρκου Ζαβού και παρά του ευγ. κυρίου Φωκά Παΐση.
Οι κύριοι ούτοι, εγκαταλείψαντες την οικίαν των, τας ανέσες του βίου, διέρχονται όλην την νύκτα επιβλέποντες τας εργασίας και συνεισφέρουν προσέτι δι’ εθελοντικών προσφορών χρήματος, πληρώνοντες εν μέρει τους εργαζομένους. Θα συνεχίσουν επί δέκα και δώδεκα ημέρας, και εφόσον το απαιτεί ο σκοπός και επιμείνω, θα ασχοληθούν επί έτι μακρότερον χρόνον.
Την πατριωτικήν ταύτην προσφοράν θα αντικαταστήση η Κεφαλληνία και η Ζάκυνθος και αναμένω από ημέρας εις ημέραν τους εργάτας τούτους υπό οδηγούς εξ ίσου αξιολόγους.
Εκ των ληφθέντων εγγράφων προκύπτει ότι τριακοσίους θα αποστείλη η Ζάκυνθος δι’ ιδίων αυτής εξόδων και άλλους τόσους η Κεφαλληνία.
Πρέπει να αποδώσω δικαιοσύνην εις τον ζήλον τον επιδειχθέντα εις την περίστασιν ταύτην υπό των κυρίων Πρυτάνεων, αλλ’ ιδιαιτέρως δικαιούται μέγαν έπαινον ο Πρύτανις της Ιθάκης και διά την τόσην άλλην εξαιρετικήν βοήθειαν, την παρασχεθείσαν εις εργασίας της Αγίας Μαύρας.
Ούτος μοι απέστειλε τέσσαρας χιλιάδας και πλέον πασσάλους μέχρι στιγμής και αντί της μόνης μικροτάτης δαπάνης των μεταφορών.
Ούτος μετέβη προσωπικώς εις τα δάση και εις τα όρη της Ιθάκης, ακολουθούμενος υπό πολλών κατοίκων των πόλεων και των χωρίων, διά να προβή εις την κοπήν.
6
Ελπίζω ότι αι Υ.Ε. Θα επιδοκιμάσουν ταύτην την έκθεσιν και ότι δι’ ειδικής πράξεως θα θελήσουν να διαδηλώσουν την γενναιοφροσύνην των καλών και ικανών Ιθακήσιων, του Πρυτάνεώς των και των τεσσάρων συντελεστών του ωραίου τούτου έργου, του Γερασίμου Δρακούλη, του Νικολάου Βρετού, του Μάρκου Ζαβού και του Φωκά Παίση.
Θα ήτο δυνατόν επί πλέον να υποσχεθήτε εις την νήσον της Ιθάκης και εις τους επαξίους τούτους πολίτας μονίμους τιμάς, αι οποίαι θα θεσπισθούν και θα χορηγηθούν, όταν καλλίτεραι περιστάσεις το επιτρέψουν.
Εάν αι Υ.Ε. αποδεχθούν την μετά σεβασμού υποβαλλομένην ταύτην παρατήρησή, ελπίζω ότι θα θελήσετε να λαμπρύνετε τας σχετικάς ενεργείας δι’ όλων των δυνατών τύπων, προς το παρόν γραπτώς, και τούτο αρκεί.
Θα υποστηριχθή ετι πλέον ότι οι κάτοικοι των Επτά Νήσων δεν αισθάνονται πατριωτισμόν;
Και ότι εκείνοι της Α. Μαύρας είναι του εαυτού των εχθροί και της εθνικής αξιοπρεπείας;
Ας λεχθή, αλλά η αιωνία δικαιοσύνη πάντοτε θα διαψεύδη την συκοφαντίαν,
η οποία είναι λίαν υπεύθυνος, είναι λίαν επίμονος εις το να απειλή την ελευθερίαν, την τιμήν των επτά λαών.
Τοσαύτη γενική κινητοποίησις ήτο αναγκαιοτάτη, και διά να υψώση το θάρρος και όλας τας δυνάμεις του λαού της Α. Μαύρας και διά να καταστήση πραγματοποιήσιμον το προταθέν σχέδιον των οχυρώσεων.
Επ’ αυτού καταβάλλεται σταθερά προσπάθεια, ο ίδιος δεν παραλείπω να παρίσταμαι εις την εργασίαν εκάστην νύκτα.
Διά να εύρω στιγμήν τινα αναπαύσεως, ετοποθέτησα τας σκηνάς μου εις απόστασίν τινα από των νέων οχυρώσεων, αλλά το εχθρικόν τηλεβόλον τας πλήττει, και μέχρι στιγμής επλήγημεν δύο φοράς άνευ τινός βλάβης.
Όταν η εργασία προχωρήση, θα αλλάξω θέσιν εις το στρατόπεδον,
φ. 6v
αλλά την στιγμήν ταύτην είναι σκόπιμον να παραμείνω επί τόπου, διά να μη υπερηφανεύωνται οι βάρβαροι, οίτινες προτίθενται να μας ενοχλούν.
Εξ όσων εξέθεσα αι Υ.Ε. Θα δυνηθούν να γνωρίσουν το παρόν στάδιον των ενεργειών μου. Ελπίζω ότι κατά το τέλος του μηνός τούτου θα έχη υψωθή όλον το οχύρωμα και ότι μέχρι της δεκάτης πέμπτης του ερχομένου μηνός θα έχη περατωθή ολόκληρον το έργον.
Δεν μου είναι εύκολον να είπω πόσαι είναι αι αλλεπάλληλοι μετακινήσεις, εις τας οποίας υπακούει διά της παρακινήσεώς μου ολόκληρος ο πληθυσμός ούτος κατά την διάρκειαν της ημέρας και της νυκτός, χωρίς να εξαιρέσω οιονδήποτε της εργασίας και των συνεχών εξορμήσεων εις την ύπαιθρον και εκτός στρατοπέδου διά να επιτύχω την συμπλήρωσιν ενός έργου τόσον μεγάλου εις το βραχύτερον δυνατόν διάστημα του χρόνου και διά της μικροτέρας δυνατής οικονομικής δαπάνης.
Εάν απογοητευθώ έκ των παραπόνων τής Α..Ε του κυρίου Πληρεξουσίου Ύπουργού, πώς δύναμαι να εμπνεύσω σταθερότητα εις την προσπάθειαν και φιλοτιμίαν εις τον λαόν τούτον διά τας απαιτουμένας θυσίας;
Μου αρκεί πάντως η συνέχισις της δημοσίας ευνοίας.
Ο Έκτ. Επίτρ. Κόμης ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
Άνω: Ληφθέν τη 22 Ιουνίου 1807 π.η.
Ο Γραμματεύς της Επικρατείας S. Banaglia. 7 Αρχείον Ιονίου Γερουσίας
Γεν. αρ. 9, αριθ. εγγρ. 5
Ένα συγκλονιστικό ιστορικό ντοκουμέντο. Η περιγραφή από τον Καποδίστρια της Συνάντησης με του αρματολούς , στην παραλία του Μαγεμένου στην Λευκάδα
Φέτος πήγε ο κ. Παυλόπουλος και κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο του Μαγεμένου στη Νικιάνα.
Το κείμενο του Καποδίστρια, που αναφέρεται στα δείγματα πατριωτισμού που έδωσαν ο Κατσαντώνης και ο Μπότσαρης αλλά οι 400 τους, αποτελεί και μια πολύτιμη διάψευση των συκοφαντιών ου συνεχίζουν να γράφουν και να επαναλαμβάνουν οι υπηρετες των δολοφόνων του Εθνάρχη, ότι δήθεν δεν ομιλούσε την ελληνική.
Ο Καποδίστριας βεβαιώνει την Γερουσία ότι, 1)συνομίλησε με τους Αρματολούς, 2)οτι άκουσε τις διηγήσεις τους και 3) ότι τους μίλησε για την Επτάνησο Πολιτεία και τη Ρωσική Προστασία.
Το κείμενο του Καποδίστρια επιβεβαιώνει αυτό που έγραψε ο Βαλαωρίτης.
Ο Καποδίστριας έβγαλε σύντομο λόγο στου Μαγεμένου. Τέλος η αναφορά του, στην χρησιμότητα των πλωτών μέσων αποτελεί μια μαρτυρία για το χάος που χώριζε τον πατριώτη Καποδίστρια από τις ΥΕ, της Γερουσίας, και τους λογιστάς.
Απολαύστε το κείμενο.
Άρ.24
Τμ. Εξωτερικών
Προς την Έξοχωτάτην Γερουσίαν
Ό έν Αγία Μαύρα "Έκτακτος Επίτροπος
Έκ του Εκτάκτου Έπιτροπείου
τη 8 Ιουλίου 1807 π.ή.
Έκ της εσωκλείστου εφημερίδος αι Υ.Ε. θα λάβουν τάς πλέον εξηκριβωμένας ειδήσεις των γενναίων ενεργειών των αρματολών. Αύτη διωρθώθη υπ εμού του ιδίου κατόπιν της συνομιλίας την οποίαν έσχον μετ' αύτών χθες.
Ό Σεβασμιώτατος Ιγνάτιος, μολονότι εις κακήν κατάστασιν υγείας, μετέβη είς τήν εξοχήν, είς τήν θέσιν «Μαγεμένο», και ύπό τά δένδρα τών κήπων τούτων κατεσκήνωσε μεταξύ τών γενναίων του, οι όποιοι ύπερβαίνουν τόν άριθμόν τών τετρακοσίων.! Η ημέρα ήτο λαμπρότατη.
Καθήμενοι υπό τήν μεγάλην σκιάν πυκνοφύλλου καρυάς ο Σεβασμιότατος Ιγνάτιος, ή Α.Ε. ο Στρατηγός κύριος Παπαδόπουλος και εγώ ευρέθημεν έν μέσω τών όπλαρχηγών, και ιδιαιτέρως του συνετού και ανδρείου Μπότσαρη, του αρειμανίου Κατσαντώνη και άλλων, των οποίων ή συγκράτησις τών ασυνήθων όνομάτων των δέν είναι εύκολον πραγμα. Τον πρώτον τούτον κύκλον επλαισίωνον, καθήμενοι επίσης είς κύκλον, όλοι οι άλλοι.
Η πρωία ήναλώθη δια τήν άκρόασιν παρά των πλέον ευγλώττων της διηγήσεως τών κατορθωμάτων των. Ηκολούθησε γεύμα, το οποίον είχεν όλα τά χαρακτηρστικά των γευμάτων των ηρωικών χρόνων, των άδομένων υπό του Όμήρου. Τελικώς ή μουσική, το άσμα, ό χορός.
Περί της ημετέρας πολιτείας και περί της προστασίας ήτις την υποστηρίζει έγινε αναφορά δι' όλίγων, καί ούτοι πείθονται πλέον ότι ή Πολιτεία θά μείνη πάντοτε πατρίς των, αφού έδωσαν εις την πατρίδα ταύτην δείγματα συμπαθείας και αφού της παρέχουν κατά τον παρόντα πόλεμον διακεκριμένας και σημαντικωτάτας υπηρεσίας.
Ούτοι πρόκειται να αναχωρήσουν έντός όλίγων ήμερων μέ καλλιτέραν εκπαίδευσιν καί κατόπιν του καθορισμού μερικών κανόνων, έκ των όποιων δύναται νά προσδοκάται ότι ίσως παρωθηθή εις μεγαλύτερα γεγονότα ή αληθώς εις βαθμών ηρωισμού γενναιότης τών ανδρών τούτων, των μοναδικών εις την δύναμιν της ψυχής καί είς τήν καρτερίαν των είς τον αγώνα και εις το να υπομένουν παν είδος στερήσεως.
Τόσον η έλευσίς των είς Α. Μαύραν ώς καί η προσεχής επιστροφή των εις το εχθρικόν έδαφος υπεστηρίχθη υπό της θαλασσίας δυνάμεως της μοίρας της Ανατολής. Τοιουτοτρόπως αι Υ.Ε. θα αναγνωρίσουν την χρείαν καί τήν σπουδαιότητα των δύο λέμβων τών κατασκευασθεισών υπό του κυρίου Κουμάνη ώς κανονιοφόρων.
Αί λέμβοι αύται καί βαρύ τι πλοίον, καθώς καί πολλαί γόνδολαι, ευρίσκονται είς συνεχή υπηρεσίαν, διά νά υποστηρίξουν τας αναγκαίας έπικοινωνίας μετά τής ξηράς, όπου οι γενναίοι ούτοι ελευθέρως εισέρχονται, διέρχονται, μάχονται και μας στέλλουν εφόδια αφαιρούμενα από του εχθρού, καθώς και τάς πλέον εξηκριβωμένας ειδήσεις περί της θέσεώς του και περί της πορείας του.
Παρακαλώ τήν συνέχισιν τής δημοσίας εύνοιας.
Ό Έκτ. Έπίτρ. Κόμης ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ Ληφθέν τή 12 Ιουλίου 1807, παλαιόν ή.
Ό Γραμμ. τής Επικρατείας S.Banaglia.
Ο Καποδίστριας βεβαιώνει την Γερουσία ότι, 1)συνομίλησε με τους Αρματολούς, 2)οτι άκουσε τις διηγήσεις τους και 3) ότι τους μίλησε για την Επτάνησο Πολιτεία και τη Ρωσική Προστασία.
Το κείμενο του Καποδίστρια επιβεβαιώνει αυτό που έγραψε ο Βαλαωρίτης.
Ο Καποδίστριας έβγαλε σύντομο λόγο στου Μαγεμένου. Τέλος η αναφορά του, στην χρησιμότητα των πλωτών μέσων αποτελεί μια μαρτυρία για το χάος που χώριζε τον πατριώτη Καποδίστρια από τις ΥΕ, της Γερουσίας, και τους λογιστάς.
Απολαύστε το κείμενο.
Άρ.24
Τμ. Εξωτερικών
Προς την Έξοχωτάτην Γερουσίαν
Ό έν Αγία Μαύρα "Έκτακτος Επίτροπος
Έκ του Εκτάκτου Έπιτροπείου
τη 8 Ιουλίου 1807 π.ή.
Έκ της εσωκλείστου εφημερίδος αι Υ.Ε. θα λάβουν τάς πλέον εξηκριβωμένας ειδήσεις των γενναίων ενεργειών των αρματολών. Αύτη διωρθώθη υπ εμού του ιδίου κατόπιν της συνομιλίας την οποίαν έσχον μετ' αύτών χθες.
Ό Σεβασμιώτατος Ιγνάτιος, μολονότι εις κακήν κατάστασιν υγείας, μετέβη είς τήν εξοχήν, είς τήν θέσιν «Μαγεμένο», και ύπό τά δένδρα τών κήπων τούτων κατεσκήνωσε μεταξύ τών γενναίων του, οι όποιοι ύπερβαίνουν τόν άριθμόν τών τετρακοσίων.! Η ημέρα ήτο λαμπρότατη.
Καθήμενοι υπό τήν μεγάλην σκιάν πυκνοφύλλου καρυάς ο Σεβασμιότατος Ιγνάτιος, ή Α.Ε. ο Στρατηγός κύριος Παπαδόπουλος και εγώ ευρέθημεν έν μέσω τών όπλαρχηγών, και ιδιαιτέρως του συνετού και ανδρείου Μπότσαρη, του αρειμανίου Κατσαντώνη και άλλων, των οποίων ή συγκράτησις τών ασυνήθων όνομάτων των δέν είναι εύκολον πραγμα. Τον πρώτον τούτον κύκλον επλαισίωνον, καθήμενοι επίσης είς κύκλον, όλοι οι άλλοι.
Η πρωία ήναλώθη δια τήν άκρόασιν παρά των πλέον ευγλώττων της διηγήσεως τών κατορθωμάτων των. Ηκολούθησε γεύμα, το οποίον είχεν όλα τά χαρακτηρστικά των γευμάτων των ηρωικών χρόνων, των άδομένων υπό του Όμήρου. Τελικώς ή μουσική, το άσμα, ό χορός.
Περί της ημετέρας πολιτείας και περί της προστασίας ήτις την υποστηρίζει έγινε αναφορά δι' όλίγων, καί ούτοι πείθονται πλέον ότι ή Πολιτεία θά μείνη πάντοτε πατρίς των, αφού έδωσαν εις την πατρίδα ταύτην δείγματα συμπαθείας και αφού της παρέχουν κατά τον παρόντα πόλεμον διακεκριμένας και σημαντικωτάτας υπηρεσίας.
Ούτοι πρόκειται να αναχωρήσουν έντός όλίγων ήμερων μέ καλλιτέραν εκπαίδευσιν καί κατόπιν του καθορισμού μερικών κανόνων, έκ των όποιων δύναται νά προσδοκάται ότι ίσως παρωθηθή εις μεγαλύτερα γεγονότα ή αληθώς εις βαθμών ηρωισμού γενναιότης τών ανδρών τούτων, των μοναδικών εις την δύναμιν της ψυχής καί είς τήν καρτερίαν των είς τον αγώνα και εις το να υπομένουν παν είδος στερήσεως.
Τόσον η έλευσίς των είς Α. Μαύραν ώς καί η προσεχής επιστροφή των εις το εχθρικόν έδαφος υπεστηρίχθη υπό της θαλασσίας δυνάμεως της μοίρας της Ανατολής. Τοιουτοτρόπως αι Υ.Ε. θα αναγνωρίσουν την χρείαν καί τήν σπουδαιότητα των δύο λέμβων τών κατασκευασθεισών υπό του κυρίου Κουμάνη ώς κανονιοφόρων.
Αί λέμβοι αύται καί βαρύ τι πλοίον, καθώς καί πολλαί γόνδολαι, ευρίσκονται είς συνεχή υπηρεσίαν, διά νά υποστηρίξουν τας αναγκαίας έπικοινωνίας μετά τής ξηράς, όπου οι γενναίοι ούτοι ελευθέρως εισέρχονται, διέρχονται, μάχονται και μας στέλλουν εφόδια αφαιρούμενα από του εχθρού, καθώς και τάς πλέον εξηκριβωμένας ειδήσεις περί της θέσεώς του και περί της πορείας του.
Παρακαλώ τήν συνέχισιν τής δημοσίας εύνοιας.
Ό Έκτ. Έπίτρ. Κόμης ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ Ληφθέν τή 12 Ιουλίου 1807, παλαιόν ή.
Ό Γραμμ. τής Επικρατείας S.Banaglia.
Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017
23 Αυγούστου 1268. Η τελευταία μάχη του φωτός. Το τέλος των Χοενστάουφεν και των Γιβελλίνων
από την Τρουά που διάλεξε το πιο φιλόδοξο ζώο του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα,
τον Κάρολο τον Ανζού ,(Ανδεγαυικό), το μικρότερο αδελφό του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου Θ΄, (του Αγίου Λουδοβίκου), και του ανέθεσε την εξάλειψη των Χοχενστάουφεν και του σικελικού βασιλείου τους.
Οι διαπραγματεύσεις για την πολιτική, στρατιωτική και, κυρίως οικονομική ενίσχυση που θα είχε ο Κάρολος από την Αγία Έδρα, τους Τραπεζίτες συμμάχους της, και την «Μαύρη αριστοκρατία» των Γουέλφων κράτησαν τρία χρόνια.
Η Συνθήκη του Πάπα και των Συμμάχων του με τον Ανζού επικυρώθηκε τον οκρώβριο του 1264.
Ο Κάρολος ξεκίνησε από τη Μασσαλία για τη Ρώμη την άνοιξη του 1265. Εκεί έκλεισε συμμαχίες με τους Γουέλφους διαφόρων ιταλικών πόλεων και συγκέντρωσε ένα μεγάλο στράτευμα.
Την ημέρα των Θεοφανείων του 1266, ο νέος πάπας Κλήμης Δ΄ (επίσης Γάλλος) τον έστεψε επίσημα βασιλιά της Σικελίας και της Νάπολης.
Τις πρώτες μέρες του Φλεβάρη, ο Κάρολος ξεκινησε με τον στρατό του για να αντιμετωπίσει τον Μανφρέδο. Εκείνη τη χρονιά ο χειμώνας στην Ιταλία ήταν ασυνήθιστα ήπιος, γεγονός που ευνόησε την προέλαση του Κάρολου.Αφού διέσχισε τον Γκαριλιάνο κι έπειτα από μερικές αψιμαχίες με δυνάμεις του Μανφρέδου κοντά στο Μόντε Κασσίνο, ο Κάρολος πέρασε στα εδάφη της Απουλίας.
Η αποφασιστική μάχη δόθηκε κοντά στο Μπενεβέντο στις 26 Φεβρουαρίου 1266. Αμφίρροπη στην αρχή, η σύγκρουση κατέληξε σε συντριβή των δυνάμεων των Χοχενστάουφεν .
Ο Μανφρέδος ήταν μεταξύ των νεκρών. Το πτώμα του βρέθηκε τρεις μέρες αργότερα. Με μια κίνηση απολύτως ενδεικτική του χαρακτήρα του, ο Κάρολος διέταξε να πετάξουν το νεκρό σώμα του εχθρού του στον σκουπιδότοπο του Μπενεβέντο.
Αφού έδωσε στους στρατιώτες του την άδεια για λεηλασίες, ο νέος κύριος της Κάτω Ιταλίας μπήκε πανηγυρικά στη Νάπολη, στις 7 Μαρτίου.
Μια εβδομάδα αργότερα έφτανε ανενόχλητος στη Μεσσήνη. Το βασίλειο του Μανφρέδου είχε καταρρεύσει.
Η συμπεριφορά του Κάρολου προς την οικογένεια του Μανφρέδου ήταν η αναμενόμενη: η βασίλισσα Ελένη Αγγελίνα φυλακίστηκε στο Καστέλ ντελλ’ Όβο της Νάπολης (όπου και πέθανε, πέντε χρόνια αργότερα), όπως κι η κόρη της (η οποία έμεινε φυλακισμένη για 18 χρόνια), ενώ οι τρεις γιοι του Μανφρέδου τυφλώθηκαν και φυλακίστηκαν στο Καστέλ ντελ Μόντε, στην Απουλία. Δεν βγηκαν ποτέ ζωντανοί από τη φυλακή.
Η αριστοκρατία του Σικελικού απευθύνθηκε στον τελευταίο των Χοχενστάουφεν, τον δεκατετράχρονος Κορραδίνος που ζούσε στη Γερμανία .
Ο ενθουσιώδης έφηβος ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση να τρέξει σε βοήθεια του βασιλείου του οποίου ήταν νόμιμος διάδοχος.
Παρά τις αντίθετες συμβουλές των Γερμανών συγγενών του, ο Κορραδίνος άρχισε αμέσως να συγκεντρώνει τους Γιβελλίνους. Η απάντηση του πάπα ήταν ο αφορισμός του νεαρού Χοχενστάουφεν.
Την άνοιξη του 1267, συνοδευόμενος από τον φίλο και συνομήλικό του δούκα Φρειδερίκο της Αυστρίας και με κάμποσες χιλιάδες Γερμανούς , ο Κορραδίνος έφτασε στη Λομβαρδία. Τότε στο πλευρό των Χοχενστάουφεν προσέτρεξαν από την Ίστρια και οι Γιβελλίνοι Καποδίστριες.
Την ίδια ώρα η Σικελία και η Κάτω Ιταλία εξεγέρθηκαν. Η Ρώμη και μεγάλο μέρος της βόρειας και κεντρικής Ιταλίας πέρασε στον έλεγχο των Γιβελίνων.
Ο πάπας εγκατέλειψε την Αιώνια Πόλη και κατέφυγε στο Βιτέρμπο.
Στα τέλη του Ιουλίου του 1268, ο Κορραδίνος εισερχόταν πανηγυρικά στη Ρώμη. Έπειτα, με 9000 στρατιώτες κατευθύνθηκε προς το Νότο.
Η μάχη με τις δυνάμεις του Κάρολου , που είχε 6000 στρατιώτες έγινε στο Ταλιακότσο στις 23 Αυγούστου.
Μετά από προδοσία ο στρατός του Κορραδίνου βρέθηκε περικυκλωμένος.
Ο Κορραδίνος και ο Φρειδερίκος που κατάφεραν να σωθούν από τη σφαγή, προσπάθησαν να ξεφύγουν, αλλά συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο Καστέλ ντελλ’ Όβο. Μετά από παρωδία δίκης, μια επιτροπή εκπροσώπων των πόλεων της Καμπανίας τους καταδίκασε σε θάνατο.
Στις 29 Οκτωβρίου 1268, ο Κορραδίνος (ο «τελευταίος των Χοχενστάουφεν και ο Φρειδερίκος της Αυστρίας αποκεφαλίστηκαν στην Πιάτσα ντελ Μερκάτο της Νάπολης. Οι επιθυμίες του Βατικανού και των ιουδαίων είχαν εκπληρωθεί.
Η γενιά των Στάουφεν είχε σβήσει.
Κι όμως, η τελευταία πράξη του δράματος δεν είχε παιχτεί ακόμη. Οι Σικελοί είχαν κάθε λόγο να αισθάνονται δυστυχείς με την ηγεμονία του Κάρολου.
Για πρώτη φορά είχαν μονάρχη χωρίς δεσμούς με το νησί. Για πρώτη φορά το Παλέρμο δεν ήταν πρωτεύουσα.
Ο πλούτος της Σικελίας είχε περάσει στα χέρια των ιουδαίων και των εμπόρων από την Τοσκάνη, τη Λομβαρδία και την Προβηγκία. Και οι Γάλλοι στρατιώτες του Κάρολου συμπεριφέρονταν σαν στρατός κατοχής.
Αργά ή γρήγορα το ποτάμι της οργής θα ξεχείλιζε.
Το 1282 χτύπησε η καμπάνα του Σικελικού Εσπερινού.
Περισσότερα θα βρείτε στο ιστολόγιο του Ρογήρου
Παρασκευή 11 Αυγούστου 2017
Όλοι μαζί μπορούμε! (Που λέει και ο Αλαφούζος !)
Προς όλους τους φίλους αναγνώστες
Αγαπητοί φίλοι, αναγνώστες και αναγνώστριες.
Οι ζωές όλων μας σχεδόν, ανατράπηκαν.
Κανείς μας βγήκε αλώβητος από τις «μεταρρυθμίσεις».
Ο δικός μου επαγγελματικός χώρος καταστράφηκε.
Η αλήθεια δεν βρίσκει χορηγό .
Η ενημέρωση αντικαταστάθηκε από την επικοινωνία και οι δημοσιογράφοι από τους ρουφιάνους Τη μάχη, της πραγματικής ενημέρωσης κόντρα σε όλα τα οργανωμένα συμφέροντα τη δίνω κι εγώ με όσες δυνάμεις έχω, και από εδώ και από το «δελτίο των 11».
Αλλά ο κόμπος έφτασε στο χτένι.
Χρειάζομαι την έμπρακτη συμπαράστασή σας στην μάχη που δίνω. Άμα βάλλεται από 5 ευρώ το μήνα, όσοι μπορείτε και ιδίως οι φίλοι από τις ΗΠΑ και τον Καναδά, θα βγούμε πέρα. Όσοι πιστεύετε πως αυτό το μετερίζι, αξίζει μια βοήθεια βάλτε ένα χεράκι. ΙΒΑΝ : GR95 0110 5260 0000 5262 0159 518 ΚΩΔΙΚΟΣ SWIFT ΤΡΑΠΕΖΑΣ-ΒIC: ΕΤΗΝGRΑΑ
Σπύρος Χατζάρας
Οι ζωές όλων μας σχεδόν, ανατράπηκαν.
Κανείς μας βγήκε αλώβητος από τις «μεταρρυθμίσεις».
Ο δικός μου επαγγελματικός χώρος καταστράφηκε.
Η αλήθεια δεν βρίσκει χορηγό .
Η ενημέρωση αντικαταστάθηκε από την επικοινωνία και οι δημοσιογράφοι από τους ρουφιάνους Τη μάχη, της πραγματικής ενημέρωσης κόντρα σε όλα τα οργανωμένα συμφέροντα τη δίνω κι εγώ με όσες δυνάμεις έχω, και από εδώ και από το «δελτίο των 11».
Αλλά ο κόμπος έφτασε στο χτένι.
Χρειάζομαι την έμπρακτη συμπαράστασή σας στην μάχη που δίνω. Άμα βάλλεται από 5 ευρώ το μήνα, όσοι μπορείτε και ιδίως οι φίλοι από τις ΗΠΑ και τον Καναδά, θα βγούμε πέρα. Όσοι πιστεύετε πως αυτό το μετερίζι, αξίζει μια βοήθεια βάλτε ένα χεράκι. ΙΒΑΝ : GR95 0110 5260 0000 5262 0159 518 ΚΩΔΙΚΟΣ SWIFT ΤΡΑΠΕΖΑΣ-ΒIC: ΕΤΗΝGRΑΑ
Σπύρος Χατζάρας
Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017
Η ρωμιά σουλτάνα Αναστασία-Κιοσεμ από την Τήνο και ο ρόλος της στην Ελληνική Ιστορία
Η ρωμιά Χασεκί Κιοσέμ Βαλιντέ Σουλτάν ήταν νόμιμη σύζυγος του σουλτάνου Αχμέτ Α΄, μητέρα δύο Σουλτάνων, του Μουράτ Δ΄ και του Ιμπραήμ Α΄ και ήταν επίσημη αντιβασιλέας δύο φορές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Κιοσέμ ήταν Ελληνικής καταγωγής, είχε βαφτιστεί Αναστασία και ήταν είτε από την Τήνο είτε από την Χίο. Ο πατέρας της μπορεί να ήταν ιερέας και είχε δυο αδελφες που την ακολούθησαν στο χαρεμι. Μερικοί υποστηρίζουν ότι, επειδή την αγόρασε ο Πασάς της Βοσνίας που την έστειλε δώρο στον Αχμέτ, πως ήταν από εκείνα τα μέρη.
Η Αναστασία τελος πάντων πουλήθηκε στο χαρέμι του συνομήλικου της Σουλτάνου Αχμέτ Α΄ , που είχε γίνει Σουλτάνος στα 13 του ,στην ηλικία των
15 ετών, το 1605. Η Αναστασία απέκτησε επιρροή στη βασιλεία του άντρα της, (1603-1617), αλλά η ουσιαστική πολιτική της δράση ήταν μετά τον θάνατο του Αχμέτ, όταν κατάφερε μέσα από συνομωσίες και συμμαχίες με αλβανούς γενιτσάρους, να ανεβάσει τα παιδιά της στον θρόνο, και τότε, σαν βασίλισσα μητέρα,(βαλιδέ χανούμ), και σαν αντιβασίλισσα δυο φορές, άσκησε πραγματική εξουσία, στο διάστημα 1623-1651.
Ο Αχμέτ πέθανε από τύφο ή δηλητήριο το 1617 και τον διαδέχτηκε ο τρελός αδελφός του Μουσταφά, που εκθρονίστηκε και τον διαδέχτηκε ο Οσμάν ο γιος του Αχμέτ Α΄ και της Μαχφιρούζ Χατιτζέ Σουλτάν, που μιλούσε πολλές ξένες γλώσσες, αλλά δεν κατάφερε να επιβληθεί στους Γενίτσαρους.
Το 1619 ηγήθηκε του Στρατού σε μια προσπάθεια να ανακαταλάβει την Ουγγαρία, και κατέκτησε τα κάστρα Αράκ, Σικλος, Σερέτσια και κινήθηκε προς το Πετροβαραντίν αλλά ηττήθηκε από τον Αυστριακό στρατό στη μάχη του Νοβισάντ, και ο στρατός του υπέστη πανωλεθρία. Το 1620 έσπευσε σε βοήθεια του πρίγκιπα της Τρανσυλβανίας, ενάντια στους Αψβούργους και μπήκε θριαμβευτικά στο Ιάσιο μετά από πολιορκία 76 ημερών. Τον επόμενο χρόνο ανέβηκε τον Προύθο, αλλά o στρατός της Πολωνολιθουανικής Κοινοπολιτείας υπό τον γιος του Σιγισμούνδου νίκησε με ευκολία τον στρατό των Οθωμανών στη μάχη του Χοτίν . (2 Σεπτεμβρίου-9 Οκτωβρίου 1621). Στην μάχη μάλιστα ο ίδιος ο Σουλτάνος τραυματίστηκε σχεδόν θανάσιμα.
Υστερα από τη συντριπτική ήττα , ο Οσμάν κατηγόρησε του Γενίτσαρους,
οι οποίοι σε συνεννόηση με την Αναστασία-Κιοσέμ εξεγέρθηκαν, και τον ανέτρεψαν στις 19 Μαίου 1622.
Τον εκτέλεσαν την επομένη με διαταγή του Βόσνιου Μ. Βεζύρη Καρα-Νταβούτ πασά.
Ο τρελός Μουσταφά, επέστρεψε στο θρόνο για τέσσερεις ακόμα μήνες, μέχρι που επιτέλους, ο γιός της Αναστασίας-Κιοσέμ , ο Μουράτ Δ΄, ανέβηκε στον θρόνο στις 10 Σεπτεμβρίου 1623. Και επειδή ήταν ανήλικος, η Αναστασία, ως Βαλιντέ Σουλτάν , ήταν αντιβασίλισσα, για 9 χρόνια μέχρι το 1632, συμμετέχοντας στις συνεδριάσεις του «Διβανίου».
Το «άστρο» της Αναστασίας έδωσε μεγάλη ώθηση στη «νέα ηγεσία» των «τουρκοφρόνων» Ρωμιών στην Κωνσταντινούπολη , και των πιστών στον Σουλτάνο Πατριαρχών. Η Αναστασία, με τις συμμαχίες της με τους αλβανούς, κατέστρεψε τη χριστιανική αριστοκρατία της γης , και στη θέση εκείνων, προώθησε τη «μέση αστική τάξη»,των εμποράκων των γιατρών, και των μεταφραστών, από την οποία προήλθε η « νέα αριστοκρατία» των «τουρκοφρόνων» Ρωμιών.
Στην εποχή της αντιβασιλείας της σουλτάνας «Αναστασίας» , εκδόθηκε το Φιρμάνι του 1627, με το οποίο η Πύλη αφαίρεσε από τους Χριστιανούς Σπαχήδες τη φρούρηση στα«Δερβένια»,(Κλεισούρες), το οποίο υποχρέωσε τους χριστιανούς να γίνουν κλέφτες, όπως περιγράφει το δημοτικό τραγούδι που κατέγραψε ο Σάθας.
«Κι αν τα δερβένια τούρκεψαν τα ‘πήραν Αρβανίταις /Όσο ‘νε ο Στέριος ζωντανός πασά δεν προσκυνάει/ πάμε να λημεριάσωμε, που λημεριάζουν λύκοι».
Τέτοιος χριστιανός Κλεισούραρχος ήταν και ο Τριαντάφυλλος Τζεργίνης, που τα παιδιά του έγιναν Κλέφτες, και από τους οποίους καταγόντουσαν οι Κολοκοτρωναίοι.
Το 1632 οι γενίτσαροι στασίασαν, επειδή ο Μουράτ απέλυσε τον βεζίρη Χουσρέφ και σκότψσαν μεσα στο Σεράι τον Βούλγαρο (Πομάκο) διάδοχο του Χαφίζ Αχμετ στις 10 Φεβρουαρίου 1832.
Το 1635, επί του Μουράτ, εκδόθηκε από τον Αλβανό Βεζύρη Μεχμέτ πασά , το Φιρμάνι που απαγόρευε την κατοχή Τιμαρίων στους Χριστιανούς. Η πολιτική του διωγμού των Χριστιανών Σπαχήδων ήταν σχέδιο των Αλβανών βεζύρηδων για να αρπάξουν τα κτήματα οι δικοί τους, με πρόσχημα την εκτεταμένη συνομωσία των Χριστιανών με τον Δούκα της Ναβέρ, Κάρολο Γονζάγα για απελευθέρωση του Βυζάντιου, της οποίας η δικτύωση ξεκίναγε από την Χειμάρα και έφθανε στο Ταίναρο.
Ο δούκας της Ναβέρ, ήταν δισέγγονος της Μαργαρίτας Παλαιολογίνας και τρισέγγονος του Βονιφάτιου Β΄ Παλαιολόγου, και επομένως απόγονος του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β' Παλαιολόγου (1282-1328) από έβδομη γενιά, και διεκδικούσε τον βυζαντινό θρόνο. Για να πετύχει το στόχο του προσπάθησε να οργανώσει μια σταυροφορία για την απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης.
Η προσπάθεια του εξελίχθηκε από το 1603 μέχρι το 1625.
Ο Κάρολος Γονζάγα στο διάστημα αυτό συναντήθηκε , με τον δούκα της Τοσκάνης Κόσιμο Β', τον αυτοκράτορα της Γερμανίας Ματθία, τον πάπα Παύλο Ε', τον βασιλιά της Δανίας Χριστιανό Δ', τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο ΙΓ', τη βασιλομήτορα Μαρία των Μεδίκων, τον δόγη της Βενετίας και με τον βασιλέα της Ισπανίας, Φίλιππο Γ΄.
Οι πρώτες επαφές με τους Μανιάτες ξεκίνησαν το 1603, και οι εντατικές επαφές το 1606, με τον μητροπολίτη Λακεδαίμονος Χρύσανθο Λάσκαρη και με τον επίσκοπο Μαΐνης Νεόφυτο, που το 1612 του έγραψε, «ο Θεός θέλει ευλογήσει το έργο σου ως καταγομένου από τού οίκου των Παλαιολόγων, τελευταίων και νομίμων αυτών Χριστιανών βασιλέων».
Το κίνημα του 1611 του Διονύσιου του Φιλόσοφου έγινε σε αυτό το πλαίσιο, καθώς και η επανάσταση στην Κύπρο , με την υποκίνηση του Δούκα της Σαβοίας Καρόλου Β΄, με πρωταγωνιστές τον οπλαρχηγό Βίκτωρα Ζέμπετο και τον αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χριστόδουλο.
Ο Δούκας της Ναβέρ που ταξίδεψε προσωπικά στη Σερβία, την Ερζεγοβίνη, τη Βουλγαρία, την Αλβανία, τη Χειμάρα , για να συναντήσει μυστικά με τους συνωμότες, χριστιανούς Σπαχήδες, το 1615 υπέβαλε στον Φίλιππο Γ' της Ισπανίας, λεπτομερές υπόμνημα, στο οποίο εξέθετε τη συμφωνία του με τους Μανιάτες , σε περίπτωση πού η Μάνη αποκτούσε την ανεξαρτησία της.
«Οι Έλληνες θα παρέμεναν ορθόδοξοι, όλα τα κτήματα που είχαν αρπάξει οι Τούρκοι και οι Ιουδαίοι, θα επιστρέφονταν βάσει των τίτλων ιδιοκτησίας, και οι Έλληνες θα ήσαν ελεύθεροι παντός φόρου επί των κληρονομιών, των εμπορευμάτων και των τροφίμων».
Οι άρχοντες της Μάνης, του Οιτύλου, του Γυθείου και της Καλαμάτας, υποσχόντουσαν, | «δέκα χιλιάδας άνδρας οπλισμένους και διατρεφομένους δι' εξόδων των» , και την σύμπραξη των «αναγκαστικώς εξ αυτών γενομένους γενίτσαρους Τούρκους».
Ο δούκας Γονζάγα , ίδρυσε το 1616 στο Παρίσι, το «τάγμα της χριστιανικής στρατιάς», το 1618, έστειλε στη Μάνη τον κόμη Σατωρενώ που συνοδεύονταν από τον Μανιάτη Πέτρο Μέδικο (Γιατρά), και το 1621 είχε ετοιμάσει ένα στολίσκο έξι πλοίων, για να πάει στη Μάνη, που όμως κάηκε μυστηριωδώς πριν αποπλεύσει.
Μετά την οκταετή βασιλεία του αλκοολικού Μουράτ, που πέθανε από κίρρωση του ήπατος στις 9 Φεβρουαρίου 1640 ,τον διαδέχθηκε ο αδελφός του Ιμπραήμ Α,΄(1640–48), ο κατακτητής της Κρήτης. Το 1646 με την κατάληψη του Ρεθύμνου από τους Οθωμανούς και ενώ ο πόλεμος μαίνονταν έξω από τα τείχη του Χάνδακα, ο Νεόφυτος Πατελλάρος, ο πρώτος ορθόδοξος μητροπολίτης Κρήτης ανέλαβε καθήκοντα με την έγκριση των τούρκων και ο ορθόδοξος κλήρος της Κρήτης έλαβε 30 χρόνια απαλλαγή από τον κεφαλικό φόρο των άπιστων (Jizya), σαν ανταμοιβή για τις υπηρεσίες που προσέφερε στην αυτοκρατορία, αποτρέποντας μεγάλη μερίδα Κρητών να πολεμήσει μαζί με τους Καθολικούς. Αυτή ήταν μια μεγάλη επιτυχία της Ρωμιάς Αντιβασίλισσας.
Ο Ιμπραήμ καθαιρέθηκε, με πραξικόπημα του Σείχ-ουλ-Ισλάμ, διότι προηγήθηκε στις 8 Αυγούστου 1648 επανάσταση, κατά των νέων φόρων που είχε επιβάλει ο εξωμότης Βεζύρης Αχμέτ, που ήταν γιός Έλληνα Σπαχή και γαμπρός της Αναστασίας, για να καλύψει τις ζημιές από το εμπόριο γούνας σαμουριών, που έκανε ο σουλτάνος Ιμπραήμ. Ο Αχμέτ λυντσαρίστηκε από το πλήθος.
Με εντολή του νέου μεγάλου Βεζύρη, Μεβλεβί Μεχμέτ Πασά ο Ιμπραήμ στραγγαλίστηκε στις 18 Αυγούστου 1648 .
Στη Συνέχεια η βαλιδέ σουλτάνα Αναστασία, παρουσίασε στο Ντιβάνι τον επτάχρονο εγγονό της Μεχμέτ Δ΄, με τη φράση «εδώ είναι, δείτε τι μπορείτε να κάνετε μαζί του», και ανέλαβε την αντιβασιλεία για δεύτερη φορά, μέχρι τον θάνατο της το 1651.
Λέγεται ότι την στραγγάλισαν, διότι σχεδίαζε να εκθρονίσει τον Μεχμέτ και να το αντικαταστήσετε με ένα άλλο νεαρό εγγονό.
Πάντως η εξαφάνιση των χριστιανών Σπαχήδων, με το Φιρμάνι του 1637, εξασθένησε πολύ την αυτοκρατορία, στο δυτικό μέτωπο. Για να μπορέσει να αντισταθεί μετά την αποτυχημένη πολιορκία της Βιέννης, στον νέο πόλεμο με την Βενετία και τους Αυστριακούς, του 1683-1699, χρειάστηκε να συμμαχήσει και πάλι με τους ορθοδόξους χριστιανούς, επιστρέφοντας στην πολιτική της αξιοποίησης της «πατροπαράδοτης» έχθρας των Ορθοδόξων προς τους Λατίνους. Έτσι δημιουργήθηκε μια νέα χριστιανική ελίτ, που όμως δεν εξισώθηκε ποτέ με τα προνόμια των Χριστιανών Σπαχήδων.
Στο πλαίσιο αυτής της νέας συμμαχίας, ο Γερακάρης, έγινε «Γκιαούρ Πασάς», και επετεύχθη η σχεδόν αμαχητί παράδοση της Πελοποννήσου το 1715, κατά την οποία εσφάγησαν μόνο οι Λατίνοι και όσοι Έλληνες συμμάχησαν μαζί τους.
Η «νέα συμμαχία»,ήταν προϊόν της νέας πολιτικής, της οποίας την απαρχή μπορούμε να συνδέσουμε με την ουσιαστική πολιτική μεταβολή, του 1656 , όταν ο εγγονός της Αναστασίας Μεχμέτ Δ, παρέδωσε τις εκτελεστικές εξουσίες στον μεγάλο αλβανό Βεζύρη Κιουπρουλού Μεχμέτ Πασά.
Η οθωμανική αυτοκρατορία, πριν τους Κιουπρουλού, ήταν στρατιωτικό κράτος ,που είχε δύο οικονομικές δραστηριότητες. Την αγροτική και την νομαδική-«αρπακτική». Ο πλούτος των πολεμιστών προερχόταν από τα έσοδα, των κατακτήσεων και των λεηλασιών, όπως και την εποχή του Αρπ-Ασλάν.
Το εμπόριο, εισαγωγικό και εξαγωγικό βρισκόταν σχεδόν αποκλειστικά στα χέρια των ξένων, των Βενετών, των Γάλλων, των Άγγλων, των Ολλανδών και των Ισανοεβραίων που είχαν γίνει δεκτοί μετά το 1483 στην αυτοκρατορία με ειδικά προνόμια.
Η νέα πολιτική των Κιουπρουλού, ήταν το ορόσημο, της πολιτικής κυριαρχίας των Βεζύρηδων και των πασάδων και χαρακτηριζόταν από την σταδιακή υποτίμηση του ρόλου των πολεμιστών στη διακυβέρνηση, καθώς η πηγή των κρατικών εσόδων δεν μπορούσε πια να ήταν η απόκτηση νέων εδαφών, αλλά η εκμετάλλευση των ήδη υφισταμένων πόρων .
Το περιβάλλον των Βεζύρηδων και των πασάδων, συνέβαλε στην δημιουργία της νέας ελίτ, με «νέα ήθη», αφού αναμίχθηκε στις οικονομικές δραστηριότητες, έλεγχε βακούφια και ισόβιους «μελικανέδες» τους οποίους ενοικίαζε και υπενοικίαζε στις επαρχιακές ελίτ, και συνεταιριζόταν με τούς εμπόρους.
Σε αυτή την κοινωνία, οι «Ρωμιοί» της Κωνσταντινούπολης έκαναν τον διαμεσολαβητή ανάμεσα στους ξένους και τους ντόπιους. Ήσαν μεταφραστές, μεσίτες, μεταφορείς, και εμπορικοί πράκτορες.
Ο Παναγιώτης Νικούσιος, πριν γίνει Μέγας Δραγουμάνος, ήταν μεταφραστής του Γερμανού πρέσβη, όπως και ο πρώτος δραγουμάνος του στόλου Ιωάννης Πορφυρίτης (1701-1710). Ο Σκαρλάτος Καρατζάς ήταν μεταφραστής στην ολλανδική πρεσβεία, και ο Γρηγόριος Γκίκας στην γερμανική.
Ο Μεχμέτ Πασά, ο πρώτος Κιουπρουλού, ήταν από το Μπεράτι και έφθασε στην Κωνσταντινούπολη με το «παιδομάζωμα». Μέσα από τον στρατό κατάφερε να γίνει το 1644, Μπεηλαράμπεης στην Τραπεζούντα. Η περιφέρεια του επεκτάθηκε ως το 1650 με την Καραμανία και την Ανατολία, και το 1652 ενώ διαρκούσε ο πόλεμος με τη Βενετία και την Αυστρία , έγινε Μέγας Βεζύρης, αλλά μία εβδομάδα μετά, λόγω της διαπάλης για την εξουσία εντός του Παλατιού απομακρύνθηκε . Αποσύρθηκε στο «Τσιφλίκι» του πεθερού του,
στο Κιουπρουλού της Ανατολίας, και επέστρεψε το 1656, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του πολέμου, την οποία ,μέχρι τότε, είχε ο Σουλτάνος.
Περισσότερα για την κάστα των Φαναριωτών τους Κοτσαμπάσηδες τους Υψηλάντες και τους Κιουπρλουλού στην "Επανάσταση των Φιλογενών".
Η Κιοσέμ ήταν Ελληνικής καταγωγής, είχε βαφτιστεί Αναστασία και ήταν είτε από την Τήνο είτε από την Χίο. Ο πατέρας της μπορεί να ήταν ιερέας και είχε δυο αδελφες που την ακολούθησαν στο χαρεμι. Μερικοί υποστηρίζουν ότι, επειδή την αγόρασε ο Πασάς της Βοσνίας που την έστειλε δώρο στον Αχμέτ, πως ήταν από εκείνα τα μέρη.
Η Αναστασία τελος πάντων πουλήθηκε στο χαρέμι του συνομήλικου της Σουλτάνου Αχμέτ Α΄ , που είχε γίνει Σουλτάνος στα 13 του ,στην ηλικία των
15 ετών, το 1605. Η Αναστασία απέκτησε επιρροή στη βασιλεία του άντρα της, (1603-1617), αλλά η ουσιαστική πολιτική της δράση ήταν μετά τον θάνατο του Αχμέτ, όταν κατάφερε μέσα από συνομωσίες και συμμαχίες με αλβανούς γενιτσάρους, να ανεβάσει τα παιδιά της στον θρόνο, και τότε, σαν βασίλισσα μητέρα,(βαλιδέ χανούμ), και σαν αντιβασίλισσα δυο φορές, άσκησε πραγματική εξουσία, στο διάστημα 1623-1651.
Ο Αχμέτ πέθανε από τύφο ή δηλητήριο το 1617 και τον διαδέχτηκε ο τρελός αδελφός του Μουσταφά, που εκθρονίστηκε και τον διαδέχτηκε ο Οσμάν ο γιος του Αχμέτ Α΄ και της Μαχφιρούζ Χατιτζέ Σουλτάν, που μιλούσε πολλές ξένες γλώσσες, αλλά δεν κατάφερε να επιβληθεί στους Γενίτσαρους.
Το 1619 ηγήθηκε του Στρατού σε μια προσπάθεια να ανακαταλάβει την Ουγγαρία, και κατέκτησε τα κάστρα Αράκ, Σικλος, Σερέτσια και κινήθηκε προς το Πετροβαραντίν αλλά ηττήθηκε από τον Αυστριακό στρατό στη μάχη του Νοβισάντ, και ο στρατός του υπέστη πανωλεθρία. Το 1620 έσπευσε σε βοήθεια του πρίγκιπα της Τρανσυλβανίας, ενάντια στους Αψβούργους και μπήκε θριαμβευτικά στο Ιάσιο μετά από πολιορκία 76 ημερών. Τον επόμενο χρόνο ανέβηκε τον Προύθο, αλλά o στρατός της Πολωνολιθουανικής Κοινοπολιτείας υπό τον γιος του Σιγισμούνδου νίκησε με ευκολία τον στρατό των Οθωμανών στη μάχη του Χοτίν . (2 Σεπτεμβρίου-9 Οκτωβρίου 1621). Στην μάχη μάλιστα ο ίδιος ο Σουλτάνος τραυματίστηκε σχεδόν θανάσιμα.
Υστερα από τη συντριπτική ήττα , ο Οσμάν κατηγόρησε του Γενίτσαρους,
οι οποίοι σε συνεννόηση με την Αναστασία-Κιοσέμ εξεγέρθηκαν, και τον ανέτρεψαν στις 19 Μαίου 1622.
Τον εκτέλεσαν την επομένη με διαταγή του Βόσνιου Μ. Βεζύρη Καρα-Νταβούτ πασά.
Ο τρελός Μουσταφά, επέστρεψε στο θρόνο για τέσσερεις ακόμα μήνες, μέχρι που επιτέλους, ο γιός της Αναστασίας-Κιοσέμ , ο Μουράτ Δ΄, ανέβηκε στον θρόνο στις 10 Σεπτεμβρίου 1623. Και επειδή ήταν ανήλικος, η Αναστασία, ως Βαλιντέ Σουλτάν , ήταν αντιβασίλισσα, για 9 χρόνια μέχρι το 1632, συμμετέχοντας στις συνεδριάσεις του «Διβανίου».
Το «άστρο» της Αναστασίας έδωσε μεγάλη ώθηση στη «νέα ηγεσία» των «τουρκοφρόνων» Ρωμιών στην Κωνσταντινούπολη , και των πιστών στον Σουλτάνο Πατριαρχών. Η Αναστασία, με τις συμμαχίες της με τους αλβανούς, κατέστρεψε τη χριστιανική αριστοκρατία της γης , και στη θέση εκείνων, προώθησε τη «μέση αστική τάξη»,των εμποράκων των γιατρών, και των μεταφραστών, από την οποία προήλθε η « νέα αριστοκρατία» των «τουρκοφρόνων» Ρωμιών.
Στην εποχή της αντιβασιλείας της σουλτάνας «Αναστασίας» , εκδόθηκε το Φιρμάνι του 1627, με το οποίο η Πύλη αφαίρεσε από τους Χριστιανούς Σπαχήδες τη φρούρηση στα«Δερβένια»,(Κλεισούρες), το οποίο υποχρέωσε τους χριστιανούς να γίνουν κλέφτες, όπως περιγράφει το δημοτικό τραγούδι που κατέγραψε ο Σάθας.
«Κι αν τα δερβένια τούρκεψαν τα ‘πήραν Αρβανίταις /Όσο ‘νε ο Στέριος ζωντανός πασά δεν προσκυνάει/ πάμε να λημεριάσωμε, που λημεριάζουν λύκοι».
Τέτοιος χριστιανός Κλεισούραρχος ήταν και ο Τριαντάφυλλος Τζεργίνης, που τα παιδιά του έγιναν Κλέφτες, και από τους οποίους καταγόντουσαν οι Κολοκοτρωναίοι.
Το 1632 οι γενίτσαροι στασίασαν, επειδή ο Μουράτ απέλυσε τον βεζίρη Χουσρέφ και σκότψσαν μεσα στο Σεράι τον Βούλγαρο (Πομάκο) διάδοχο του Χαφίζ Αχμετ στις 10 Φεβρουαρίου 1832.
Το 1635, επί του Μουράτ, εκδόθηκε από τον Αλβανό Βεζύρη Μεχμέτ πασά , το Φιρμάνι που απαγόρευε την κατοχή Τιμαρίων στους Χριστιανούς. Η πολιτική του διωγμού των Χριστιανών Σπαχήδων ήταν σχέδιο των Αλβανών βεζύρηδων για να αρπάξουν τα κτήματα οι δικοί τους, με πρόσχημα την εκτεταμένη συνομωσία των Χριστιανών με τον Δούκα της Ναβέρ, Κάρολο Γονζάγα για απελευθέρωση του Βυζάντιου, της οποίας η δικτύωση ξεκίναγε από την Χειμάρα και έφθανε στο Ταίναρο.
Ο δούκας της Ναβέρ, ήταν δισέγγονος της Μαργαρίτας Παλαιολογίνας και τρισέγγονος του Βονιφάτιου Β΄ Παλαιολόγου, και επομένως απόγονος του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β' Παλαιολόγου (1282-1328) από έβδομη γενιά, και διεκδικούσε τον βυζαντινό θρόνο. Για να πετύχει το στόχο του προσπάθησε να οργανώσει μια σταυροφορία για την απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης.
Η προσπάθεια του εξελίχθηκε από το 1603 μέχρι το 1625.
Ο Κάρολος Γονζάγα στο διάστημα αυτό συναντήθηκε , με τον δούκα της Τοσκάνης Κόσιμο Β', τον αυτοκράτορα της Γερμανίας Ματθία, τον πάπα Παύλο Ε', τον βασιλιά της Δανίας Χριστιανό Δ', τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο ΙΓ', τη βασιλομήτορα Μαρία των Μεδίκων, τον δόγη της Βενετίας και με τον βασιλέα της Ισπανίας, Φίλιππο Γ΄.
Οι πρώτες επαφές με τους Μανιάτες ξεκίνησαν το 1603, και οι εντατικές επαφές το 1606, με τον μητροπολίτη Λακεδαίμονος Χρύσανθο Λάσκαρη και με τον επίσκοπο Μαΐνης Νεόφυτο, που το 1612 του έγραψε, «ο Θεός θέλει ευλογήσει το έργο σου ως καταγομένου από τού οίκου των Παλαιολόγων, τελευταίων και νομίμων αυτών Χριστιανών βασιλέων».
Το κίνημα του 1611 του Διονύσιου του Φιλόσοφου έγινε σε αυτό το πλαίσιο, καθώς και η επανάσταση στην Κύπρο , με την υποκίνηση του Δούκα της Σαβοίας Καρόλου Β΄, με πρωταγωνιστές τον οπλαρχηγό Βίκτωρα Ζέμπετο και τον αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χριστόδουλο.
Ο Δούκας της Ναβέρ που ταξίδεψε προσωπικά στη Σερβία, την Ερζεγοβίνη, τη Βουλγαρία, την Αλβανία, τη Χειμάρα , για να συναντήσει μυστικά με τους συνωμότες, χριστιανούς Σπαχήδες, το 1615 υπέβαλε στον Φίλιππο Γ' της Ισπανίας, λεπτομερές υπόμνημα, στο οποίο εξέθετε τη συμφωνία του με τους Μανιάτες , σε περίπτωση πού η Μάνη αποκτούσε την ανεξαρτησία της.
«Οι Έλληνες θα παρέμεναν ορθόδοξοι, όλα τα κτήματα που είχαν αρπάξει οι Τούρκοι και οι Ιουδαίοι, θα επιστρέφονταν βάσει των τίτλων ιδιοκτησίας, και οι Έλληνες θα ήσαν ελεύθεροι παντός φόρου επί των κληρονομιών, των εμπορευμάτων και των τροφίμων».
Οι άρχοντες της Μάνης, του Οιτύλου, του Γυθείου και της Καλαμάτας, υποσχόντουσαν, | «δέκα χιλιάδας άνδρας οπλισμένους και διατρεφομένους δι' εξόδων των» , και την σύμπραξη των «αναγκαστικώς εξ αυτών γενομένους γενίτσαρους Τούρκους».
Ο δούκας Γονζάγα , ίδρυσε το 1616 στο Παρίσι, το «τάγμα της χριστιανικής στρατιάς», το 1618, έστειλε στη Μάνη τον κόμη Σατωρενώ που συνοδεύονταν από τον Μανιάτη Πέτρο Μέδικο (Γιατρά), και το 1621 είχε ετοιμάσει ένα στολίσκο έξι πλοίων, για να πάει στη Μάνη, που όμως κάηκε μυστηριωδώς πριν αποπλεύσει.
Μετά την οκταετή βασιλεία του αλκοολικού Μουράτ, που πέθανε από κίρρωση του ήπατος στις 9 Φεβρουαρίου 1640 ,τον διαδέχθηκε ο αδελφός του Ιμπραήμ Α,΄(1640–48), ο κατακτητής της Κρήτης. Το 1646 με την κατάληψη του Ρεθύμνου από τους Οθωμανούς και ενώ ο πόλεμος μαίνονταν έξω από τα τείχη του Χάνδακα, ο Νεόφυτος Πατελλάρος, ο πρώτος ορθόδοξος μητροπολίτης Κρήτης ανέλαβε καθήκοντα με την έγκριση των τούρκων και ο ορθόδοξος κλήρος της Κρήτης έλαβε 30 χρόνια απαλλαγή από τον κεφαλικό φόρο των άπιστων (Jizya), σαν ανταμοιβή για τις υπηρεσίες που προσέφερε στην αυτοκρατορία, αποτρέποντας μεγάλη μερίδα Κρητών να πολεμήσει μαζί με τους Καθολικούς. Αυτή ήταν μια μεγάλη επιτυχία της Ρωμιάς Αντιβασίλισσας.
Ο Ιμπραήμ καθαιρέθηκε, με πραξικόπημα του Σείχ-ουλ-Ισλάμ, διότι προηγήθηκε στις 8 Αυγούστου 1648 επανάσταση, κατά των νέων φόρων που είχε επιβάλει ο εξωμότης Βεζύρης Αχμέτ, που ήταν γιός Έλληνα Σπαχή και γαμπρός της Αναστασίας, για να καλύψει τις ζημιές από το εμπόριο γούνας σαμουριών, που έκανε ο σουλτάνος Ιμπραήμ. Ο Αχμέτ λυντσαρίστηκε από το πλήθος.
Με εντολή του νέου μεγάλου Βεζύρη, Μεβλεβί Μεχμέτ Πασά ο Ιμπραήμ στραγγαλίστηκε στις 18 Αυγούστου 1648 .
Στη Συνέχεια η βαλιδέ σουλτάνα Αναστασία, παρουσίασε στο Ντιβάνι τον επτάχρονο εγγονό της Μεχμέτ Δ΄, με τη φράση «εδώ είναι, δείτε τι μπορείτε να κάνετε μαζί του», και ανέλαβε την αντιβασιλεία για δεύτερη φορά, μέχρι τον θάνατο της το 1651.
Λέγεται ότι την στραγγάλισαν, διότι σχεδίαζε να εκθρονίσει τον Μεχμέτ και να το αντικαταστήσετε με ένα άλλο νεαρό εγγονό.
Πάντως η εξαφάνιση των χριστιανών Σπαχήδων, με το Φιρμάνι του 1637, εξασθένησε πολύ την αυτοκρατορία, στο δυτικό μέτωπο. Για να μπορέσει να αντισταθεί μετά την αποτυχημένη πολιορκία της Βιέννης, στον νέο πόλεμο με την Βενετία και τους Αυστριακούς, του 1683-1699, χρειάστηκε να συμμαχήσει και πάλι με τους ορθοδόξους χριστιανούς, επιστρέφοντας στην πολιτική της αξιοποίησης της «πατροπαράδοτης» έχθρας των Ορθοδόξων προς τους Λατίνους. Έτσι δημιουργήθηκε μια νέα χριστιανική ελίτ, που όμως δεν εξισώθηκε ποτέ με τα προνόμια των Χριστιανών Σπαχήδων.
Στο πλαίσιο αυτής της νέας συμμαχίας, ο Γερακάρης, έγινε «Γκιαούρ Πασάς», και επετεύχθη η σχεδόν αμαχητί παράδοση της Πελοποννήσου το 1715, κατά την οποία εσφάγησαν μόνο οι Λατίνοι και όσοι Έλληνες συμμάχησαν μαζί τους.
Η «νέα συμμαχία»,ήταν προϊόν της νέας πολιτικής, της οποίας την απαρχή μπορούμε να συνδέσουμε με την ουσιαστική πολιτική μεταβολή, του 1656 , όταν ο εγγονός της Αναστασίας Μεχμέτ Δ, παρέδωσε τις εκτελεστικές εξουσίες στον μεγάλο αλβανό Βεζύρη Κιουπρουλού Μεχμέτ Πασά.
Η οθωμανική αυτοκρατορία, πριν τους Κιουπρουλού, ήταν στρατιωτικό κράτος ,που είχε δύο οικονομικές δραστηριότητες. Την αγροτική και την νομαδική-«αρπακτική». Ο πλούτος των πολεμιστών προερχόταν από τα έσοδα, των κατακτήσεων και των λεηλασιών, όπως και την εποχή του Αρπ-Ασλάν.
Το εμπόριο, εισαγωγικό και εξαγωγικό βρισκόταν σχεδόν αποκλειστικά στα χέρια των ξένων, των Βενετών, των Γάλλων, των Άγγλων, των Ολλανδών και των Ισανοεβραίων που είχαν γίνει δεκτοί μετά το 1483 στην αυτοκρατορία με ειδικά προνόμια.
Η νέα πολιτική των Κιουπρουλού, ήταν το ορόσημο, της πολιτικής κυριαρχίας των Βεζύρηδων και των πασάδων και χαρακτηριζόταν από την σταδιακή υποτίμηση του ρόλου των πολεμιστών στη διακυβέρνηση, καθώς η πηγή των κρατικών εσόδων δεν μπορούσε πια να ήταν η απόκτηση νέων εδαφών, αλλά η εκμετάλλευση των ήδη υφισταμένων πόρων .
Το περιβάλλον των Βεζύρηδων και των πασάδων, συνέβαλε στην δημιουργία της νέας ελίτ, με «νέα ήθη», αφού αναμίχθηκε στις οικονομικές δραστηριότητες, έλεγχε βακούφια και ισόβιους «μελικανέδες» τους οποίους ενοικίαζε και υπενοικίαζε στις επαρχιακές ελίτ, και συνεταιριζόταν με τούς εμπόρους.
Σε αυτή την κοινωνία, οι «Ρωμιοί» της Κωνσταντινούπολης έκαναν τον διαμεσολαβητή ανάμεσα στους ξένους και τους ντόπιους. Ήσαν μεταφραστές, μεσίτες, μεταφορείς, και εμπορικοί πράκτορες.
Ο Παναγιώτης Νικούσιος, πριν γίνει Μέγας Δραγουμάνος, ήταν μεταφραστής του Γερμανού πρέσβη, όπως και ο πρώτος δραγουμάνος του στόλου Ιωάννης Πορφυρίτης (1701-1710). Ο Σκαρλάτος Καρατζάς ήταν μεταφραστής στην ολλανδική πρεσβεία, και ο Γρηγόριος Γκίκας στην γερμανική.
Ο Μεχμέτ Πασά, ο πρώτος Κιουπρουλού, ήταν από το Μπεράτι και έφθασε στην Κωνσταντινούπολη με το «παιδομάζωμα». Μέσα από τον στρατό κατάφερε να γίνει το 1644, Μπεηλαράμπεης στην Τραπεζούντα. Η περιφέρεια του επεκτάθηκε ως το 1650 με την Καραμανία και την Ανατολία, και το 1652 ενώ διαρκούσε ο πόλεμος με τη Βενετία και την Αυστρία , έγινε Μέγας Βεζύρης, αλλά μία εβδομάδα μετά, λόγω της διαπάλης για την εξουσία εντός του Παλατιού απομακρύνθηκε . Αποσύρθηκε στο «Τσιφλίκι» του πεθερού του,
στο Κιουπρουλού της Ανατολίας, και επέστρεψε το 1656, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του πολέμου, την οποία ,μέχρι τότε, είχε ο Σουλτάνος.
Περισσότερα για την κάστα των Φαναριωτών τους Κοτσαμπάσηδες τους Υψηλάντες και τους Κιουπρλουλού στην "Επανάσταση των Φιλογενών".
Σάββατο 5 Αυγούστου 2017
Ο Ρώμας, οι Αγγλοι, η Στοά Ρόπαλον του Ηρακλέους, η Στοά της Ζακύνθου και η δολοφονία του Καποδίστρια
του Σπύρου Χατζάρα
Η δολοφονία του Καποδίστρια οργανώθηκε από τον πορτογάλο μασόνο, και πράκτορα των Άγγλων, Αλμέιντα που ήταν φρούραρχος του Ναυπλίου και τον επικεφαλής της Στοάς της Ζακύνθου Ρώμα. Σύμφωνα με τον Νικόλαο Σπηλιάδη, στη δολοφονία εμπλεκόταν και ο πολιτάρχης του Ναυπλίου, Παναγιώτης Χρυσανθόπουλος, ο επονομαζόμενος Κακλαμάνος, ο οποίος διόριζε τους σωματοφύλακες του Καποδίστρια, και προς τον οποίο κατέβαλαν 3000 δίστηλα
ο Γεώργιος Κουντουριώτης, ο Ιωάννης Ορλάνδος, ο Δημήτριος Βούλγαρης, και ο Σταμάτης Μπουδούρης . Η προσχεδιασμένη δολοφονία του κυβερνήτη από πληρωμένους μπράβους επιβεβαιώνεται και τεκμηριώνεται και από τον Τρύφωνα Ευαγγελίδη.
Ο κυβερνήτης, πυροβολήθηκε εκ του σύνεγγυς και από πίσω και αυτό δείχνει τον μονόχειρα και μονόφθαλμο ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΟΖΩΝΗ που δεν ήταν ο «σωματοφύλακας του Καποδίστρια», αλλά τοποθετήθηκε στη φρουρά του από τον Αλμέιντα εκείνο το πρωί. Ο εκτελεστής του κυβερνήτη, θα μπορούσε να είναι και ο στρατιώτης Ιωάννης Καραγιάννης, από το Ζητούνι, που ήταν διορισμένος από τον Κακλαμάνο, ως φρουρός των Μαυρομιχαλαίων. Το όπλο του είχε αγοραστεί από έναν άνθρωπο των Μαυρομιχαλαίων, ονόματι Σκορδούλη, μαζί με μια άλλη, ίδια πιστόλα, που είχε ο Γιώργος Μαυρομιχάλης, από τον Τηνιακό έμπορο Παξημάδη. Ο δεύτερος πυροβολισμός, που αστόχησε, προήλθε από τον άλλο φρουρό Μαυρομιχαλαίων, τον πατρινό Ανδρέα Γεωργίου, που στεκόταν απέναντι από την είσοδο του Αγίου Σπυρίδωνα.
Η απόφαση για την εκτέλεση του Καποδίστρια, δεν ελήφθη στην Ελλάδα , στη σύσκεψη των 5 καραβοκυραίων στην Υδρα, αλλά σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Η απόφαση ήταν τον Ρότσιλντ, και την έφερε εις πέρας ο άνθρωπός τους ο Ουέλλιγκτον, με την έγκριση της Στοάς του Λονδίνου.
Χωρίς την εντολή της μητερας του Κόσμου ούτε ο Ρώμας, ούτε κανείς άλλος Τέκτων, θα τολμούσε να δολοφονήσει έναν «αδελφό» «τετάρτου βαθμού».
Για τον λόγο αυτό ,180 χρόνια μετά τη δολοφονία , παραμένουν ως «άκρως απόρρητοι» οι ενοποιημένοι Φάκελοι, «THE ASSASSINATION OF KAPODISTRIAS», που περιέχει όλα τα σχετικά αγγλικά έγγραφα, και πιθανώς το ιδιόχειρο σημείωμα του μεγάλου Δασκάλου της «μητέρας του Κόσμου», του δούκα του Σάσεξ , Αύγουστου Φρειδερίκου, και ο Φάκελος Μάουερ, του μέλους της αντιβασιλείας και Υπουργού της Δικαιοσύνης , που είχε συγκεντρώσει τα δικά του στοιχεία, και τον οποίο με κάποιο τρόπο τον έβαλαν στο χέρι οι Αγγλοι, με τίτλο «MINISTER DE LA JUSTICE, A ΄ SA MAJSTΕ΄ LE ROIS POUR LA REGENCE».
Οι Κωνσταντίνος και Γεώργιος Μαυρομιχάλης που μετείχαν της συνομωσίας ήσαν παρόντες στη δολοφονία, και είχαν τον ρόλο που είχε ο Όσβαλντ στη δολοφονία του Τζών Κέννεντυ.
Δεκατρείς ημέρες μετά τη δολοφονία του Εθνάρχη , στις 9 /21 Οκτωβρίου 1831, η πατσαβούρα των Άγγλων, ο «Απόλλων» της Ύδρας , ανέστειλε την κυκλοφορία του. Στο τελευταίο φύλλο του «Απόλλωνα», ο Πολυζωίδης και η παρέα των δολοφόνων πρακτόρων έγραφαν: «Παύομεν την έκδοσιν της εφημερίδος μας, επειδή απολαύσαμεν τον σκοπόν μας- ο τύραννος δεν υπάρχει πλέον». Το έργο είχε επιτευχτεί .
Ο μόνος λόγος ύπαρξης και χρηματοδότησης του «Απόλλωνα», ήταν η πρόκληση εσωτερικής αστάθειας και η ανατροπή του Καποδίστρια. Αρχισυντάκτης της πατσαβούβρας ήταν ο πράκτορας Τάσος Πολυζωίδης. Σύμβουλος Έκδοσης ήταν ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και συντάκτες ο πράκτωρ Θεόκλητος Φαρμακίδης, ο πράκτωρ Κωνσταντίνος Ζωγράφος και ο φαναριώτικες αδελφοί Σούτζοι.
Στο μεταφραστικό, για την απόδοση των αντικαποδιστριακών κείμενων των αγγλικών εφημερίδων, δούλευε ο (φιλέλληνας) πράκτορας Εδουάρδος Μάσσων, (Edward Masson), ο μετέπειτα επίτροπος του ….«Λαοδικείου».
Αυτή ήταν η στενή παρέα των δολοφόνων του Καποδίστρια.
Κώλος και βρακί, ήσαν οι πράκτορες Πολυζωίδης και Μάσσων.
Η εντολή για την έκδοση της εφημερίδας «Απόλλων» δόθηκε με ιδιόχειρο σημείωμα του υπαλλήλου του Ρότσιλντ, του Δούκα του Ουέλλιγκτον, προς τον λόρδο Αμπερτήν στις 10/22 Μαΐου 1829, για να εξαπολυθεί επικοινωνιακός πόλεμος κατά του Καποδίστρια.
Το χειρόγραφο σημείωμα του Ουέλλιγκτον για την έκδοση του «Απόλλωνα», βρίσκεται στο αρχείο Ουέλλιγκτον , με κωδικό «Docref=WP1/1022/8». Στο ιδιόχειρο σημείωμα του το Κάθαρμα , ο υπαλλήλος του Ρότσιλντ, Δούκας του Ουέλλιγκτον, που κυβερνούσε την Αγγλία στο όνομα του Ρότσιλντ, και ο οποίος έδωσε την εντολή για τη δολοφονία του Κυβερνήτη, έδωσε έγκριση στον λόρδο Αμπερτήν για την έκδοση της εφημερίδας «Απόλλων» του Πολυζωίδη.
Ο Δούκας του Ουέλλιγκτον συμφωνούσε σχετικά με τη σκοπιμότητα ενός επικοινωνιακού πόλεμου κατά του Καποδίστρια, από τις εφημερίδες στα νησιά του Ιονίου, και της Πελοποννήσου , ο οποίος, «μπορεί να είναι χρήσιμος ώστε να συνειδητοποιήσει ο Καποδίστριας ότι και άλλοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτό το όπλο, καθώς και εκείνος». Με το ίδιο έγγραφο δινόταν επίσης οδηγία στον πρόξενο κ. Ντόκινς να μεταφέρει στον Καποδίστρια, τη γνώμη, «ότι η συμπεριφορά του δεν τυγχάνει εγκρίσεως».
Αυτοί ήταν οι «δημοκρατικοί», «συνταγματικοί» αντιπολιτευόμενοι της Ύδρας και του "Απόλλωνα". Έμμισθοι πράκτορες.
Ο «Φάρος της Εθνοπροδοσίας», και πράκτορας των Άγγλων Τάσος Πολυζωίδη, έβγαλε το πρώτο φύλλο του «Απόλλωνα» στις 11 Μαρτίου 1831 και διανέμονταν στην ελεύθερη Ελλάδα με τα Υδραίικα πλοία.
Στην εφημερίδα αυτή, δημοσιεύθηκαν ψεύδη, ύβρεις και συκοφαντίες κατά του αρχηγού του Έθνους και καλούσαν τους Ελληνες σε απείθεια στους νόμους, περιφρόνηση της κυβέρνησης και Αποστασία. Η φατρία της Ύδρας, δεν μεταχειρίστηκε τον Τύπο μόνο για να διεγείρει τα πάθη και να δυσφημίσει την Ελλάδα με πλαστές ειδήσεις στην Ευρώπη, αλλά τον αξιοποίησε και για την ενθάρρυνση οργανώσεως ένοπλων κινημάτων.
Ο Πολυζωίδης, ο συντάκτης του «Απόλλωνος» , ο αγαπητός των αρχηγών της φατρίας, διέθετε και έμμισθο φρουρά.
Ο πράκτορας των Πολυζωίδης, πανηγύριζε για την δολοφονία του Εθνάρχη γράφοντας , « έπεσε το τέρας της τυραννίας, έπεσεν ο τύραννος», και εξηγούσε ότι, «έπεσε θύμα της ακραιφνούς φιλοπατρίας νέων Αρμοδίων και νέων Αριστογειτόνων, νέων Βρούτων και νέων Κασίων».
Η εφημερίδα «Ήλιος» ,που έβγαλε ο Σούτζος με λεφτά των Βαυαρών για να υποστηρίξει το καθεστώς της Αγγλοκρατίας , έγραφε, τον Ιούνιο του 1833: «Άμετρος η διαφορά μεταξύ Οθωνος και Ιωάννη Καποδίστρια.
Ο Καποδίστριας είχε σκοπό να μας υποδούλωση και να μας καταστήσει επιλήσμονας των προγόνων μας και ωνόμαζε ανοησίες τας αθανάτους πράξεις της επαναστάσεως μας».
Η βλακώδης και αναπόδεικτη, μαύρη προπαγάνδα ,«ο Καποδίστριας είχε σκοπό να μας υποδούλωση», επαναλαμβάνοταν σταθερά πανομοιότυπα, από τον Κοραή ,στον Πολυζωίδη, στον Σούτζο, στον Σπ. Τρικούπη , και στα «ξυπόλυτα τάγματα» των μαθητών τους του Βερέμη και του Λιάκου .
Παρίσταναν τον Καποδίστρια , που εκλέχθηκε με τη λαϊκή βούληση, σαν δικτάτορα, ενώ Εκείνοι πήραν την εξουσία με πραξικόπημα.
Και ακόμα κατηγορούσαν τον νεκρό ηγέτη ότι, «ήθελε να μας καταστήσει επιλήσμονας των προγόνων μας». Αυτός που δούλεψε όσο έζησε για την αναγέννηση της ελληνικής συνείδησης και ταυτότητας , και επίσης έλεγαν, και «ωνόμαζε ανοησίες τας αθανάτους πράξεις της επαναστάσεως μας».
Σε αυτήν την κατηγορία όλα τα ψέματα πάνε μαζί. Ουδέποτε ωνόμασε, «ανοησίες», «τας αθανάτους πράξεις της επαναστάσεως».
Ανοησία, και μάλιστα μεγάλη αποτελούσε το «μας», που έγραφε ο αμέτοχος βουτυρομπεμπές αλά πολίτα, Σούτζος, λες και αγωνίστηκε στην πρώτη γραμμή του 21,και όχι στο μέτωπο «των Παρισίων.
Το πλαίσιο του επικοινωνιακού πολέμου που κήρυξε στον Καποδίστρια ο Ρότσιλντ δια του Ουέλλιγκτον, το περιέχει το καταστατικό της Στοάς «Ρόπαλον του Ηρακλέους», που ίδρυσε στο Ναύπλιο ο Ρώμας, που ανέφερε:
«Αλλά βλέπομεν τα δικαιώματα όλων των προμάχων και κληρικών και πολιτών και στρατιωτικών κινδυνεύοντα νά χαθώσιν, αρπαζόμενα και καταχρώμενα από ανθρώπους, οίτινες ούτε επάθον, ούτε επεθύμησαν νά φροντίσουν υπέρ Πατρίδος, και οιτινες πάσχουν νά μας αποδείξουν ως ταραχοποιούς φίλους τής αναρχίας, φατριαστάς, ιδιοτελείς κ.τ.λ. Ευρέθημεν διηρημένοι, φιλονεικούντες τες διά τά δικαιώματά μας... Διά τούτο γενική περιφρόνησις. Όνομάζουν τους ήρωάς μας, ληστάς, τούς Αρχιερείς και Ιερείς, μαυροφόρους αγρίους, τούς πολιτικούς, φατριαστάς. Χάρις είς τήν θείαν πρόνοιαν παρουσιάζεται ως εκ θαύματος χειρ κραταιά διά νά υποστήριξη τα δικαιώματά μας».
Η αντίδραση των Καποδιστριακών «Φιλόγενών» στα Επτάνησα προς τις ενέργειες της Στοάς του Ρώμα, που συνέπραττε με τις ραδιουργίες των Άγγλων, ήταν έντονη. Στην Κέρκυρα, όπως έγραψε ο αγγλόφιλος ιστορικός της Επτανήσου,
Π. Χιώτης, . «τοσούτον εξήφθησαν κατά των κολάκων του Αρμοστού Άδαμ, όστις εκ του φανερού συνεκοινώνει με τους αντικαποδιστριακούς, ώστε τινάς αυτών ελιθοβόλησαν, και το φαρμακείον όπου συνηθροίζοντο, ήθέλησαν να καύσωσι». Στη δε Ζάκυνθο, όταν έφθασαν με υδραίικο πλοίο για «επαφές» με τον Ρώμα, ο Ζαΐμης και ο Μπενιζέλος Ρούφος, «ο κοινός λαός ελιθοβόλησεν, και ηνάγκασεν αυτούς ν’αναχωρήσωσι ταχύτερον, και σωθώσιν εις Ύδραν».
Ο Δεληγιάννης, ο Ζαΐμης,ο εβραίος Ρούφος ο Λόντος και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ήσαν Κανονικοί τέκτονες και μέλη της Στοάς της Ζακύνθου.
Ο Ζαΐμης, ο Δεληγιάννης και οι Φαναριώτες ίδρυσαν την Στοά «Ρόπαλον του Ηρακλέους».
Ο Φωτάκος στα απομνημονεύματά του ανέφερε: «Κατά το χρόνο εκείνο κυκλοφορούσε η ιδέα ότι η Εταιρία των μασόνων έχει τα άπαντα κοινά, ότι η αδελφότης καταβάλλει ότι έχει προς βοήθεια του άλλου και ούτω δεν αφήνει τους αδελφούς να περιπέσουν σε δυστυχήματα», και προσέθετε: «Στο Ναύπλιον ανεφάνησαν διάφορες Εταιρίες».
Οι εκλεκτοί που έμπαιναν, στις παραφυάδες της «αγγλικής Στοάς», εξασφάλιζαν μια σιγουριά και προσέφεραν βέβαια σαν αντάλλαγμα υπακοή.
Μελος της «Στοάς Ρόπαλον του Ηρακλέους», ήταν και ο Ρουφιανόγιαννης που στα απομνημονεύματα του έγραφε:
« Σε ολίγες ημέρες βγάζουν ότι ξεσκέπασαν μίαν εταιρία και θέλουν να μας ορκίσουν, να ’μαστε πιστοί εις τον Κυβερνήτη. Εγώ αν ήξερα αυτό, να ’χω την κατάρα της πατρίδας. Έβγαλε εγκύκλιον παντού ο Κυβερνήτης κι’ έλεγε ότι «μία εταιρία γίνεται του «Γερακλέους» και δι’ αυτό να ορκιστήτε πως δεν ενέχεστε εις αυτό και να είστε πιστοί». Ορκίστηκαν όλοι. Εγώ έφκειασα όρκον δικό μου. Μου κόβουν τον μιστόν μου, σ’ έναν ξένον τόπον με τόση φαμελιά. Τότε φκειάνω μίαν αναφορά εις τους Αντιπρέσβες των Δυνάμεων. Μαθαίνει αυτό ο Κυβερνήτης, με προσκαλεί και μου δίνει τον μιστόν μου. Και με τήραγε σαν η γάτα το ποντίκι. Ήθελαν να μας ορκίζουν σαν γομάρια διά το κέφι τους και ύστερα να μας λένε επίορκους».
Η εταιρεία «Ρόπαλον του Ηρακλέους», που λειτουργούσε με κέντρο το Ναύπλιο, καθοδηγείτο από τον Ρώμα , και έπαιξε κρίσιμο ρόλο στο «πραξικόπημα» της αγγλόδουλης συμμορίας της Ύδρας κατά του Καποδίστρια, και στην δολοφονία του. Λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του, ο Καποδίστριας δημοσίευσε στην «Γενική Εφημερίδα»,τον οργανισμό της στοάς του Ηρακλέους στις 26 Αυγούστου/ 8 Σεπτεμβρίου 1831. Στις 14/26 Ιουλίου, κατά την διάρκεια της κρίσης του Πόρου, και ενώ εξελισσόταν η απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης, κυκλοφόρησε η πρώτη μυστική εγκύκλιος του Καποδίστρια, για τις «μυστικές εταιρείες».
Ο Καποδίστριας έγραφε στην «Γενική Εφημερίδα»:
«Εσχάτως επεχείρησαν ολίγα τινά άτομα να σχηματίσουν εις την Ελλάδα μυστικήν τινα εταιρία, προσπαθούντες , παντοιοτρόπως να εξαπλώσουν την απάτην εις ολας τας κλάσεις των ανθρώπων. Ταύτης τα ολέθρια αποτελέσματα αισθανόμενος αγαθός τις ανήρ, ζηλωτής των συμφερόντων της πατρίδος και πιστός εις τήν Κυβέρνησιν, έσπευσε να μας αποκαλύψη το μυστικόν, και νά μας γνωστοποιήση τον οργανισμόν αύτης. Είμεθα πεπεισμένοι, ως καί αποχρόντως έδειξαν μέχρι σήμερον τα πράγματα οτι εις τοιαύτην απάτην, ουτε υπέκυψαν, ουτε είναι δυνατόν νά υποκύψουν νουνεχείς άνδρες. Μ' ολα ταυτα διά νά επιστήσωμεν καί τήν προσοχήν των απλουστέρων, (των όσων ή άκακος ψυχή τυχόν προκατελήφθη, ή ενδέχεται να προκαταληφθή από αυτήν την άπάτην, σπεύδομεν νά δημοσιεύσωμεν τήν περίληψιν του οργανισμού της μυστικής αύτης εταιρίας, συνωδευμένην με ολίγας τινάς παρατηρήσεις μας πρός άνάλυσιν αυτού. Δημοσιεύομεν μόνον διά ν' αποφύγωμεν την απεραντολογίαν του οργανισμού αυτού.»
Προκαταρκτικός Όρκος
Ορκίζομαι εις τον Εσταυρωμένον και εις το όνομα τής Πατρίδος νά φυλάξω μυστικά, όσα ό (δείνα) θέλει νά ανακαλύψη, καί νά φανερώσω τήν αλήθειαν εις όσα ερωτηθώ παρ' αυτού...Ή επιθυμία λαμπρότητος τής θρησκείας και της ελευθερίας τής Πατρίδος μας εκίνησαν εις τόν τής απολαύσεως τούτων άγώνα... Αλλά βλέπομεν τα δικαιώματα όλων των προμάχων και κληρικών και πολιτών και στρατιωτικών κινδυνεύοντα νά χαθώσιν, αρπαζόμενα και καταχρώμενα από ανθρώπους, οίτινες ούτε επάθον, ούτε επεθύμησαν νά φροντίσουν υπέρ Πατρίδος, και οιτινες πάσχουν νά μας αποδείξουν ως ταραχοποιούς φίλους τής αναρχίας, φατριαστάς, ιδιοτελείς κ.τ.λ. Ευρέθημεν διηρημένοι, φιλονεικούντες τες διά τά δικαιώματά μας... Διά τούτο γενική περιφρόνησις. Όνομάζουν τους ήρωάς μας, ληστάς, τούς Αρχιερείς και Ιερείς, μαυροφόρους αγρίους, τούς πολιτικούς, φατριαστάς. Χάρις είς τήν θείαν πρόνοιαν παρουσιάζεται ως εκ θαύματος χειρ κραταιά διά νά υποστήριξη τα δικαιώματά μας. Άλλ' απαιτεί προηγουμένως τήν μεταξύ μας ένωσιν τότε θέλει μας υποστηρίξει ως εκ θαύματος καί αοράτως. Τούτου ένεκα ή κραταιά αυτή χείρ υπαγόρευσε κατάστημα, εις το οποίον πρέπει νά γραφώσι τα ονόματα των Ελλήνων, όσοι έχουν απόφασιν νά μη χάσουν τα δικαιώματά των.
Το κατάστημα ονομάζεται Κατάστημα Δυνάμεως, ήτοι του Ηρακλέους.
Α. Ή αδελφότης τής Δυνάμεως έχει πρώτιστον σκοπόν τήν «ενωσιν τών Ελλήνων», όσοι συνέτρεξαν εις τήν ελευθερίαν της Πατρίδος, και τήν αξιοπρεπή αποκατάστασιν της εκκλησιαστικής τάξεως.
Β. Εις τήν αδελφότητα δεν εμβαίνουν, ειμή όσοι εδούλευσαν τήν Πατρίδα έν καιρω των δεινών της.
Γ. Οσοι εμβώσι, χρεωστούν να φανερώσουν αν είναι εις άλλην εταιρίαν, και ποιος ό σκοπός εκείνης, καί δεν εμπορούν εις το εξής νά έμβουν εις άλλην.
Δ. Να υπερασπίζωνται αλλήλους, χωρίς όμως νά προσκρούουν εις τούς νόμους τής Πατρίδος.
E. Να λησμονήσουν το κατά τού συναδελφού πάθος.
ΣΤ. Να μη κακολογούν, ή κατατρέχουν τούς συναδελφούς, νά σέβωνται και τιμούν τούς ανωτέρους, νά τιμούν καί νά αγαπούν τούς ομοίους και τούς κατωτέρους.
Ζ. Να υπερασπίζωνται τα δικαιώματα τών συναδελφών και νά εργάζωνται μετ' αυτών, ώστε νά γίνουν αί ανήκουσαι αμοιβαί εις τούς εκδουλεύσαντας.
Η. Να βοηθούν τούς δυστυχείς συναδελφούς.
Θ. Εάν ήναι εις υπούργημα και έχουν τα μέσα, χρεωστοϋν νά βοηθούν τούς συναδελφούς δια νά έμβουν εις υπούργημα.
I. Να ενεργούν διά νά γείνουν πολλά Σχολεία και νά συνεισφέρουν εις τήν σύστασιν των, εάν έχουν κατάστασιν.
ΙΑ. Να κάμνουν μνημόσυνον τών υπέρ πατρίδος θυσιασθέντων, εάν έχουν τόν τρόπον.
IB. Να φροντίζουν διά τα ορφανά καί χήρας τών υπέρ Πατρίδος θυσιασθέντων. ΙΓ. Νά φροντίζουν διά τόν καλλωπισμόν τών εκκλησιών.
ΙΔ. "Έκαστος έχει τήν άδειαν νά κατηχήση μέχρι τών πέντε.
IE. "Έκαστος, οσάκις ζητηθή από τόν κατηχητήν, νά συντρέξη είς υπεράσπισιν τών βάσεων τής αδελφότητος, χρεωστεί νά υπακούση χρεωστεί νά μη φανερώση εις κανένα από ποιόν εκατηχήθη
ΙΣΤ. Έκαστος έχει τόν βαθμόν του Ηρακλέους.
ΙΖ. Τα σημεία τής αδελφότητος τής Δυνάμεως είναι: ό εισερχόμενος κάμνει το σημείον του σταυρού εις το μέτωπον με τόν δάκτυλον της δεξιάς χειρός, ό παρευρεθείς, εις απάντησιν κάμνει τό σημείον τού σταυρού εις το αριστερόν μάγουλον με τόν ίδιον δάκτυλον της αριστεράς χειρός. Μετά ταύτα χαιρετών αναφέρει εις τήν ομιλίαν του «Τζεκούρι», και ό αντιχαιρετών «Δικαίωμα».
Μετά ταύτα εις εξ αυτών πλησιάζων εις τόν άλλον λέγει, «Γνωρίζεις τόν Ηρακλέα», και ό έτερος αποκρίνεται, «Τον έχω προστάτην».
"Οταν εις όλα αυτά συμφωνήσωσι τότε πρέπει νά γνωρισθούν ως συναδελφοί τής αδελφότητος τής Δυνάμεως.
ΙΗ. Όταν ό κατηχηθείς δεν έξεύρη γράμματα, δέ λαμβάνει τήν κατήχησιν ταύτην, άλλά μόνον το έφοδιαστικόν. Τούτο είναι έν όγδοον χαρτίου έχον ζωγραφισμένην τριγύρω τήν δάφνην, εις το άνω μέρος τόν ακοίμητον όφθαλμόν, υποκάτω τούτου τόν σταυρόν καί είς το μέσον δύο χείρας βαστούσας το ρόπαλον τού Ηρακλέους. Εις τούτο ύπογράφεται ό κατηχητής με το σημείον του.
"Ο ρ κ ο ς
ΙΘ. Ορκίζομαι εις τήν αγίαν Τριάδα, εις κ.τ.λ. Να μη προδώσω όσα με εξεμυστηρεύθη και θέλει μ' εκμυστηρευθή ό (δείνα) κατηχητής μου, μήτε νά τα φανερώσω εις κανένα έφ' όρου ζωής μου, ούτε εις τήν ιεράν εξομολόγησιν. Να ενεργήσω κατά τόν οργανισμόν της αδελφότητος. Να ενεργήσω ο,τι δύναμαι κατά τάς διαταγάς τού κατηχητού μου, πηγάζοντας από τήν κραταιάν χείρα καί τόν σκοπόν της αδελφότητος. "Άμα κατηχήσω μέχρι τών πέντε, νά καύσω τόν παρόντα διοργανισμόν, καί να φυλάττω μόνον το έφοδιαστικόν, καθώς και νά το καύσω, όταν ασθενήσω βαρέως.
Κ. Ό κατηχηθείς γράφει αμέσως φιλικόν γράμμα ιδιοχείρως, εάν έξεύρη γράμματα, προσθέτων τήν ύπογραφήν του, και όποιον θέλει σημείον εάν δεν εξεύρη γράμματα, προσθέτει μόνον το σημείον.
Κ.Α. Ό κατηχητής ορκίζεται πρός τόν κατηχηθέντα νά στείλη το φιλικόν του γράμμα εις τήν βίβλον, και νά μη τόν διατάξη, ειμή όσα διαταχθή από τόν ιδικόν του κατηχητήν.
KB. Ό κατηχηθείς ορκίζεται νά μη δώση τήν κατήχησιν εις κανένα αγράμματον. (σσ. Τον αγράμματο Μακρυγιάννη γιατί τον κατήχησαν;)
Η δολοφονία του Καποδίστρια οργανώθηκε από τον πορτογάλο μασόνο, και πράκτορα των Άγγλων, Αλμέιντα που ήταν φρούραρχος του Ναυπλίου και τον επικεφαλής της Στοάς της Ζακύνθου Ρώμα. Σύμφωνα με τον Νικόλαο Σπηλιάδη, στη δολοφονία εμπλεκόταν και ο πολιτάρχης του Ναυπλίου, Παναγιώτης Χρυσανθόπουλος, ο επονομαζόμενος Κακλαμάνος, ο οποίος διόριζε τους σωματοφύλακες του Καποδίστρια, και προς τον οποίο κατέβαλαν 3000 δίστηλα
ο Γεώργιος Κουντουριώτης, ο Ιωάννης Ορλάνδος, ο Δημήτριος Βούλγαρης, και ο Σταμάτης Μπουδούρης . Η προσχεδιασμένη δολοφονία του κυβερνήτη από πληρωμένους μπράβους επιβεβαιώνεται και τεκμηριώνεται και από τον Τρύφωνα Ευαγγελίδη.
Ο κυβερνήτης, πυροβολήθηκε εκ του σύνεγγυς και από πίσω και αυτό δείχνει τον μονόχειρα και μονόφθαλμο ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΟΖΩΝΗ που δεν ήταν ο «σωματοφύλακας του Καποδίστρια», αλλά τοποθετήθηκε στη φρουρά του από τον Αλμέιντα εκείνο το πρωί. Ο εκτελεστής του κυβερνήτη, θα μπορούσε να είναι και ο στρατιώτης Ιωάννης Καραγιάννης, από το Ζητούνι, που ήταν διορισμένος από τον Κακλαμάνο, ως φρουρός των Μαυρομιχαλαίων. Το όπλο του είχε αγοραστεί από έναν άνθρωπο των Μαυρομιχαλαίων, ονόματι Σκορδούλη, μαζί με μια άλλη, ίδια πιστόλα, που είχε ο Γιώργος Μαυρομιχάλης, από τον Τηνιακό έμπορο Παξημάδη. Ο δεύτερος πυροβολισμός, που αστόχησε, προήλθε από τον άλλο φρουρό Μαυρομιχαλαίων, τον πατρινό Ανδρέα Γεωργίου, που στεκόταν απέναντι από την είσοδο του Αγίου Σπυρίδωνα.
Η απόφαση για την εκτέλεση του Καποδίστρια, δεν ελήφθη στην Ελλάδα , στη σύσκεψη των 5 καραβοκυραίων στην Υδρα, αλλά σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Η απόφαση ήταν τον Ρότσιλντ, και την έφερε εις πέρας ο άνθρωπός τους ο Ουέλλιγκτον, με την έγκριση της Στοάς του Λονδίνου.
Χωρίς την εντολή της μητερας του Κόσμου ούτε ο Ρώμας, ούτε κανείς άλλος Τέκτων, θα τολμούσε να δολοφονήσει έναν «αδελφό» «τετάρτου βαθμού».
Για τον λόγο αυτό ,180 χρόνια μετά τη δολοφονία , παραμένουν ως «άκρως απόρρητοι» οι ενοποιημένοι Φάκελοι, «THE ASSASSINATION OF KAPODISTRIAS», που περιέχει όλα τα σχετικά αγγλικά έγγραφα, και πιθανώς το ιδιόχειρο σημείωμα του μεγάλου Δασκάλου της «μητέρας του Κόσμου», του δούκα του Σάσεξ , Αύγουστου Φρειδερίκου, και ο Φάκελος Μάουερ, του μέλους της αντιβασιλείας και Υπουργού της Δικαιοσύνης , που είχε συγκεντρώσει τα δικά του στοιχεία, και τον οποίο με κάποιο τρόπο τον έβαλαν στο χέρι οι Αγγλοι, με τίτλο «MINISTER DE LA JUSTICE, A ΄ SA MAJSTΕ΄ LE ROIS POUR LA REGENCE».
Οι Κωνσταντίνος και Γεώργιος Μαυρομιχάλης που μετείχαν της συνομωσίας ήσαν παρόντες στη δολοφονία, και είχαν τον ρόλο που είχε ο Όσβαλντ στη δολοφονία του Τζών Κέννεντυ.
Δεκατρείς ημέρες μετά τη δολοφονία του Εθνάρχη , στις 9 /21 Οκτωβρίου 1831, η πατσαβούρα των Άγγλων, ο «Απόλλων» της Ύδρας , ανέστειλε την κυκλοφορία του. Στο τελευταίο φύλλο του «Απόλλωνα», ο Πολυζωίδης και η παρέα των δολοφόνων πρακτόρων έγραφαν: «Παύομεν την έκδοσιν της εφημερίδος μας, επειδή απολαύσαμεν τον σκοπόν μας- ο τύραννος δεν υπάρχει πλέον». Το έργο είχε επιτευχτεί .
Ο μόνος λόγος ύπαρξης και χρηματοδότησης του «Απόλλωνα», ήταν η πρόκληση εσωτερικής αστάθειας και η ανατροπή του Καποδίστρια. Αρχισυντάκτης της πατσαβούβρας ήταν ο πράκτορας Τάσος Πολυζωίδης. Σύμβουλος Έκδοσης ήταν ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και συντάκτες ο πράκτωρ Θεόκλητος Φαρμακίδης, ο πράκτωρ Κωνσταντίνος Ζωγράφος και ο φαναριώτικες αδελφοί Σούτζοι.
Στο μεταφραστικό, για την απόδοση των αντικαποδιστριακών κείμενων των αγγλικών εφημερίδων, δούλευε ο (φιλέλληνας) πράκτορας Εδουάρδος Μάσσων, (Edward Masson), ο μετέπειτα επίτροπος του ….«Λαοδικείου».
Αυτή ήταν η στενή παρέα των δολοφόνων του Καποδίστρια.
Κώλος και βρακί, ήσαν οι πράκτορες Πολυζωίδης και Μάσσων.
Η εντολή για την έκδοση της εφημερίδας «Απόλλων» δόθηκε με ιδιόχειρο σημείωμα του υπαλλήλου του Ρότσιλντ, του Δούκα του Ουέλλιγκτον, προς τον λόρδο Αμπερτήν στις 10/22 Μαΐου 1829, για να εξαπολυθεί επικοινωνιακός πόλεμος κατά του Καποδίστρια.
Το χειρόγραφο σημείωμα του Ουέλλιγκτον για την έκδοση του «Απόλλωνα», βρίσκεται στο αρχείο Ουέλλιγκτον , με κωδικό «Docref=WP1/1022/8». Στο ιδιόχειρο σημείωμα του το Κάθαρμα , ο υπαλλήλος του Ρότσιλντ, Δούκας του Ουέλλιγκτον, που κυβερνούσε την Αγγλία στο όνομα του Ρότσιλντ, και ο οποίος έδωσε την εντολή για τη δολοφονία του Κυβερνήτη, έδωσε έγκριση στον λόρδο Αμπερτήν για την έκδοση της εφημερίδας «Απόλλων» του Πολυζωίδη.
Ο Δούκας του Ουέλλιγκτον συμφωνούσε σχετικά με τη σκοπιμότητα ενός επικοινωνιακού πόλεμου κατά του Καποδίστρια, από τις εφημερίδες στα νησιά του Ιονίου, και της Πελοποννήσου , ο οποίος, «μπορεί να είναι χρήσιμος ώστε να συνειδητοποιήσει ο Καποδίστριας ότι και άλλοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτό το όπλο, καθώς και εκείνος». Με το ίδιο έγγραφο δινόταν επίσης οδηγία στον πρόξενο κ. Ντόκινς να μεταφέρει στον Καποδίστρια, τη γνώμη, «ότι η συμπεριφορά του δεν τυγχάνει εγκρίσεως».
Αυτοί ήταν οι «δημοκρατικοί», «συνταγματικοί» αντιπολιτευόμενοι της Ύδρας και του "Απόλλωνα". Έμμισθοι πράκτορες.
Ο «Φάρος της Εθνοπροδοσίας», και πράκτορας των Άγγλων Τάσος Πολυζωίδη, έβγαλε το πρώτο φύλλο του «Απόλλωνα» στις 11 Μαρτίου 1831 και διανέμονταν στην ελεύθερη Ελλάδα με τα Υδραίικα πλοία.
Στην εφημερίδα αυτή, δημοσιεύθηκαν ψεύδη, ύβρεις και συκοφαντίες κατά του αρχηγού του Έθνους και καλούσαν τους Ελληνες σε απείθεια στους νόμους, περιφρόνηση της κυβέρνησης και Αποστασία. Η φατρία της Ύδρας, δεν μεταχειρίστηκε τον Τύπο μόνο για να διεγείρει τα πάθη και να δυσφημίσει την Ελλάδα με πλαστές ειδήσεις στην Ευρώπη, αλλά τον αξιοποίησε και για την ενθάρρυνση οργανώσεως ένοπλων κινημάτων.
Ο Πολυζωίδης, ο συντάκτης του «Απόλλωνος» , ο αγαπητός των αρχηγών της φατρίας, διέθετε και έμμισθο φρουρά.
Ο πράκτορας των Πολυζωίδης, πανηγύριζε για την δολοφονία του Εθνάρχη γράφοντας , « έπεσε το τέρας της τυραννίας, έπεσεν ο τύραννος», και εξηγούσε ότι, «έπεσε θύμα της ακραιφνούς φιλοπατρίας νέων Αρμοδίων και νέων Αριστογειτόνων, νέων Βρούτων και νέων Κασίων».
Η εφημερίδα «Ήλιος» ,που έβγαλε ο Σούτζος με λεφτά των Βαυαρών για να υποστηρίξει το καθεστώς της Αγγλοκρατίας , έγραφε, τον Ιούνιο του 1833: «Άμετρος η διαφορά μεταξύ Οθωνος και Ιωάννη Καποδίστρια.
Ο Καποδίστριας είχε σκοπό να μας υποδούλωση και να μας καταστήσει επιλήσμονας των προγόνων μας και ωνόμαζε ανοησίες τας αθανάτους πράξεις της επαναστάσεως μας».
Η βλακώδης και αναπόδεικτη, μαύρη προπαγάνδα ,«ο Καποδίστριας είχε σκοπό να μας υποδούλωση», επαναλαμβάνοταν σταθερά πανομοιότυπα, από τον Κοραή ,στον Πολυζωίδη, στον Σούτζο, στον Σπ. Τρικούπη , και στα «ξυπόλυτα τάγματα» των μαθητών τους του Βερέμη και του Λιάκου .
Παρίσταναν τον Καποδίστρια , που εκλέχθηκε με τη λαϊκή βούληση, σαν δικτάτορα, ενώ Εκείνοι πήραν την εξουσία με πραξικόπημα.
Και ακόμα κατηγορούσαν τον νεκρό ηγέτη ότι, «ήθελε να μας καταστήσει επιλήσμονας των προγόνων μας». Αυτός που δούλεψε όσο έζησε για την αναγέννηση της ελληνικής συνείδησης και ταυτότητας , και επίσης έλεγαν, και «ωνόμαζε ανοησίες τας αθανάτους πράξεις της επαναστάσεως μας».
Σε αυτήν την κατηγορία όλα τα ψέματα πάνε μαζί. Ουδέποτε ωνόμασε, «ανοησίες», «τας αθανάτους πράξεις της επαναστάσεως».
Ανοησία, και μάλιστα μεγάλη αποτελούσε το «μας», που έγραφε ο αμέτοχος βουτυρομπεμπές αλά πολίτα, Σούτζος, λες και αγωνίστηκε στην πρώτη γραμμή του 21,και όχι στο μέτωπο «των Παρισίων.
Το πλαίσιο του επικοινωνιακού πολέμου που κήρυξε στον Καποδίστρια ο Ρότσιλντ δια του Ουέλλιγκτον, το περιέχει το καταστατικό της Στοάς «Ρόπαλον του Ηρακλέους», που ίδρυσε στο Ναύπλιο ο Ρώμας, που ανέφερε:
«Αλλά βλέπομεν τα δικαιώματα όλων των προμάχων και κληρικών και πολιτών και στρατιωτικών κινδυνεύοντα νά χαθώσιν, αρπαζόμενα και καταχρώμενα από ανθρώπους, οίτινες ούτε επάθον, ούτε επεθύμησαν νά φροντίσουν υπέρ Πατρίδος, και οιτινες πάσχουν νά μας αποδείξουν ως ταραχοποιούς φίλους τής αναρχίας, φατριαστάς, ιδιοτελείς κ.τ.λ. Ευρέθημεν διηρημένοι, φιλονεικούντες τες διά τά δικαιώματά μας... Διά τούτο γενική περιφρόνησις. Όνομάζουν τους ήρωάς μας, ληστάς, τούς Αρχιερείς και Ιερείς, μαυροφόρους αγρίους, τούς πολιτικούς, φατριαστάς. Χάρις είς τήν θείαν πρόνοιαν παρουσιάζεται ως εκ θαύματος χειρ κραταιά διά νά υποστήριξη τα δικαιώματά μας».
Η αντίδραση των Καποδιστριακών «Φιλόγενών» στα Επτάνησα προς τις ενέργειες της Στοάς του Ρώμα, που συνέπραττε με τις ραδιουργίες των Άγγλων, ήταν έντονη. Στην Κέρκυρα, όπως έγραψε ο αγγλόφιλος ιστορικός της Επτανήσου,
Π. Χιώτης, . «τοσούτον εξήφθησαν κατά των κολάκων του Αρμοστού Άδαμ, όστις εκ του φανερού συνεκοινώνει με τους αντικαποδιστριακούς, ώστε τινάς αυτών ελιθοβόλησαν, και το φαρμακείον όπου συνηθροίζοντο, ήθέλησαν να καύσωσι». Στη δε Ζάκυνθο, όταν έφθασαν με υδραίικο πλοίο για «επαφές» με τον Ρώμα, ο Ζαΐμης και ο Μπενιζέλος Ρούφος, «ο κοινός λαός ελιθοβόλησεν, και ηνάγκασεν αυτούς ν’αναχωρήσωσι ταχύτερον, και σωθώσιν εις Ύδραν».
Ο Δεληγιάννης, ο Ζαΐμης,ο εβραίος Ρούφος ο Λόντος και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ήσαν Κανονικοί τέκτονες και μέλη της Στοάς της Ζακύνθου.
Ο Ζαΐμης, ο Δεληγιάννης και οι Φαναριώτες ίδρυσαν την Στοά «Ρόπαλον του Ηρακλέους».
Ο Φωτάκος στα απομνημονεύματά του ανέφερε: «Κατά το χρόνο εκείνο κυκλοφορούσε η ιδέα ότι η Εταιρία των μασόνων έχει τα άπαντα κοινά, ότι η αδελφότης καταβάλλει ότι έχει προς βοήθεια του άλλου και ούτω δεν αφήνει τους αδελφούς να περιπέσουν σε δυστυχήματα», και προσέθετε: «Στο Ναύπλιον ανεφάνησαν διάφορες Εταιρίες».
Οι εκλεκτοί που έμπαιναν, στις παραφυάδες της «αγγλικής Στοάς», εξασφάλιζαν μια σιγουριά και προσέφεραν βέβαια σαν αντάλλαγμα υπακοή.
Μελος της «Στοάς Ρόπαλον του Ηρακλέους», ήταν και ο Ρουφιανόγιαννης που στα απομνημονεύματα του έγραφε:
« Σε ολίγες ημέρες βγάζουν ότι ξεσκέπασαν μίαν εταιρία και θέλουν να μας ορκίσουν, να ’μαστε πιστοί εις τον Κυβερνήτη. Εγώ αν ήξερα αυτό, να ’χω την κατάρα της πατρίδας. Έβγαλε εγκύκλιον παντού ο Κυβερνήτης κι’ έλεγε ότι «μία εταιρία γίνεται του «Γερακλέους» και δι’ αυτό να ορκιστήτε πως δεν ενέχεστε εις αυτό και να είστε πιστοί». Ορκίστηκαν όλοι. Εγώ έφκειασα όρκον δικό μου. Μου κόβουν τον μιστόν μου, σ’ έναν ξένον τόπον με τόση φαμελιά. Τότε φκειάνω μίαν αναφορά εις τους Αντιπρέσβες των Δυνάμεων. Μαθαίνει αυτό ο Κυβερνήτης, με προσκαλεί και μου δίνει τον μιστόν μου. Και με τήραγε σαν η γάτα το ποντίκι. Ήθελαν να μας ορκίζουν σαν γομάρια διά το κέφι τους και ύστερα να μας λένε επίορκους».
Η εταιρεία «Ρόπαλον του Ηρακλέους», που λειτουργούσε με κέντρο το Ναύπλιο, καθοδηγείτο από τον Ρώμα , και έπαιξε κρίσιμο ρόλο στο «πραξικόπημα» της αγγλόδουλης συμμορίας της Ύδρας κατά του Καποδίστρια, και στην δολοφονία του. Λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του, ο Καποδίστριας δημοσίευσε στην «Γενική Εφημερίδα»,τον οργανισμό της στοάς του Ηρακλέους στις 26 Αυγούστου/ 8 Σεπτεμβρίου 1831. Στις 14/26 Ιουλίου, κατά την διάρκεια της κρίσης του Πόρου, και ενώ εξελισσόταν η απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης, κυκλοφόρησε η πρώτη μυστική εγκύκλιος του Καποδίστρια, για τις «μυστικές εταιρείες».
Ο Καποδίστριας έγραφε στην «Γενική Εφημερίδα»:
«Εσχάτως επεχείρησαν ολίγα τινά άτομα να σχηματίσουν εις την Ελλάδα μυστικήν τινα εταιρία, προσπαθούντες , παντοιοτρόπως να εξαπλώσουν την απάτην εις ολας τας κλάσεις των ανθρώπων. Ταύτης τα ολέθρια αποτελέσματα αισθανόμενος αγαθός τις ανήρ, ζηλωτής των συμφερόντων της πατρίδος και πιστός εις τήν Κυβέρνησιν, έσπευσε να μας αποκαλύψη το μυστικόν, και νά μας γνωστοποιήση τον οργανισμόν αύτης. Είμεθα πεπεισμένοι, ως καί αποχρόντως έδειξαν μέχρι σήμερον τα πράγματα οτι εις τοιαύτην απάτην, ουτε υπέκυψαν, ουτε είναι δυνατόν νά υποκύψουν νουνεχείς άνδρες. Μ' ολα ταυτα διά νά επιστήσωμεν καί τήν προσοχήν των απλουστέρων, (των όσων ή άκακος ψυχή τυχόν προκατελήφθη, ή ενδέχεται να προκαταληφθή από αυτήν την άπάτην, σπεύδομεν νά δημοσιεύσωμεν τήν περίληψιν του οργανισμού της μυστικής αύτης εταιρίας, συνωδευμένην με ολίγας τινάς παρατηρήσεις μας πρός άνάλυσιν αυτού. Δημοσιεύομεν μόνον διά ν' αποφύγωμεν την απεραντολογίαν του οργανισμού αυτού.»
Προκαταρκτικός Όρκος
Ορκίζομαι εις τον Εσταυρωμένον και εις το όνομα τής Πατρίδος νά φυλάξω μυστικά, όσα ό (δείνα) θέλει νά ανακαλύψη, καί νά φανερώσω τήν αλήθειαν εις όσα ερωτηθώ παρ' αυτού...Ή επιθυμία λαμπρότητος τής θρησκείας και της ελευθερίας τής Πατρίδος μας εκίνησαν εις τόν τής απολαύσεως τούτων άγώνα... Αλλά βλέπομεν τα δικαιώματα όλων των προμάχων και κληρικών και πολιτών και στρατιωτικών κινδυνεύοντα νά χαθώσιν, αρπαζόμενα και καταχρώμενα από ανθρώπους, οίτινες ούτε επάθον, ούτε επεθύμησαν νά φροντίσουν υπέρ Πατρίδος, και οιτινες πάσχουν νά μας αποδείξουν ως ταραχοποιούς φίλους τής αναρχίας, φατριαστάς, ιδιοτελείς κ.τ.λ. Ευρέθημεν διηρημένοι, φιλονεικούντες τες διά τά δικαιώματά μας... Διά τούτο γενική περιφρόνησις. Όνομάζουν τους ήρωάς μας, ληστάς, τούς Αρχιερείς και Ιερείς, μαυροφόρους αγρίους, τούς πολιτικούς, φατριαστάς. Χάρις είς τήν θείαν πρόνοιαν παρουσιάζεται ως εκ θαύματος χειρ κραταιά διά νά υποστήριξη τα δικαιώματά μας. Άλλ' απαιτεί προηγουμένως τήν μεταξύ μας ένωσιν τότε θέλει μας υποστηρίξει ως εκ θαύματος καί αοράτως. Τούτου ένεκα ή κραταιά αυτή χείρ υπαγόρευσε κατάστημα, εις το οποίον πρέπει νά γραφώσι τα ονόματα των Ελλήνων, όσοι έχουν απόφασιν νά μη χάσουν τα δικαιώματά των.
Το κατάστημα ονομάζεται Κατάστημα Δυνάμεως, ήτοι του Ηρακλέους.
Α. Ή αδελφότης τής Δυνάμεως έχει πρώτιστον σκοπόν τήν «ενωσιν τών Ελλήνων», όσοι συνέτρεξαν εις τήν ελευθερίαν της Πατρίδος, και τήν αξιοπρεπή αποκατάστασιν της εκκλησιαστικής τάξεως.
Β. Εις τήν αδελφότητα δεν εμβαίνουν, ειμή όσοι εδούλευσαν τήν Πατρίδα έν καιρω των δεινών της.
Γ. Οσοι εμβώσι, χρεωστούν να φανερώσουν αν είναι εις άλλην εταιρίαν, και ποιος ό σκοπός εκείνης, καί δεν εμπορούν εις το εξής νά έμβουν εις άλλην.
Δ. Να υπερασπίζωνται αλλήλους, χωρίς όμως νά προσκρούουν εις τούς νόμους τής Πατρίδος.
E. Να λησμονήσουν το κατά τού συναδελφού πάθος.
ΣΤ. Να μη κακολογούν, ή κατατρέχουν τούς συναδελφούς, νά σέβωνται και τιμούν τούς ανωτέρους, νά τιμούν καί νά αγαπούν τούς ομοίους και τούς κατωτέρους.
Ζ. Να υπερασπίζωνται τα δικαιώματα τών συναδελφών και νά εργάζωνται μετ' αυτών, ώστε νά γίνουν αί ανήκουσαι αμοιβαί εις τούς εκδουλεύσαντας.
Η. Να βοηθούν τούς δυστυχείς συναδελφούς.
Θ. Εάν ήναι εις υπούργημα και έχουν τα μέσα, χρεωστοϋν νά βοηθούν τούς συναδελφούς δια νά έμβουν εις υπούργημα.
I. Να ενεργούν διά νά γείνουν πολλά Σχολεία και νά συνεισφέρουν εις τήν σύστασιν των, εάν έχουν κατάστασιν.
ΙΑ. Να κάμνουν μνημόσυνον τών υπέρ πατρίδος θυσιασθέντων, εάν έχουν τόν τρόπον.
IB. Να φροντίζουν διά τα ορφανά καί χήρας τών υπέρ Πατρίδος θυσιασθέντων. ΙΓ. Νά φροντίζουν διά τόν καλλωπισμόν τών εκκλησιών.
ΙΔ. "Έκαστος έχει τήν άδειαν νά κατηχήση μέχρι τών πέντε.
IE. "Έκαστος, οσάκις ζητηθή από τόν κατηχητήν, νά συντρέξη είς υπεράσπισιν τών βάσεων τής αδελφότητος, χρεωστεί νά υπακούση χρεωστεί νά μη φανερώση εις κανένα από ποιόν εκατηχήθη
ΙΣΤ. Έκαστος έχει τόν βαθμόν του Ηρακλέους.
ΙΖ. Τα σημεία τής αδελφότητος τής Δυνάμεως είναι: ό εισερχόμενος κάμνει το σημείον του σταυρού εις το μέτωπον με τόν δάκτυλον της δεξιάς χειρός, ό παρευρεθείς, εις απάντησιν κάμνει τό σημείον τού σταυρού εις το αριστερόν μάγουλον με τόν ίδιον δάκτυλον της αριστεράς χειρός. Μετά ταύτα χαιρετών αναφέρει εις τήν ομιλίαν του «Τζεκούρι», και ό αντιχαιρετών «Δικαίωμα».
Μετά ταύτα εις εξ αυτών πλησιάζων εις τόν άλλον λέγει, «Γνωρίζεις τόν Ηρακλέα», και ό έτερος αποκρίνεται, «Τον έχω προστάτην».
"Οταν εις όλα αυτά συμφωνήσωσι τότε πρέπει νά γνωρισθούν ως συναδελφοί τής αδελφότητος τής Δυνάμεως.
ΙΗ. Όταν ό κατηχηθείς δεν έξεύρη γράμματα, δέ λαμβάνει τήν κατήχησιν ταύτην, άλλά μόνον το έφοδιαστικόν. Τούτο είναι έν όγδοον χαρτίου έχον ζωγραφισμένην τριγύρω τήν δάφνην, εις το άνω μέρος τόν ακοίμητον όφθαλμόν, υποκάτω τούτου τόν σταυρόν καί είς το μέσον δύο χείρας βαστούσας το ρόπαλον τού Ηρακλέους. Εις τούτο ύπογράφεται ό κατηχητής με το σημείον του.
"Ο ρ κ ο ς
ΙΘ. Ορκίζομαι εις τήν αγίαν Τριάδα, εις κ.τ.λ. Να μη προδώσω όσα με εξεμυστηρεύθη και θέλει μ' εκμυστηρευθή ό (δείνα) κατηχητής μου, μήτε νά τα φανερώσω εις κανένα έφ' όρου ζωής μου, ούτε εις τήν ιεράν εξομολόγησιν. Να ενεργήσω κατά τόν οργανισμόν της αδελφότητος. Να ενεργήσω ο,τι δύναμαι κατά τάς διαταγάς τού κατηχητού μου, πηγάζοντας από τήν κραταιάν χείρα καί τόν σκοπόν της αδελφότητος. "Άμα κατηχήσω μέχρι τών πέντε, νά καύσω τόν παρόντα διοργανισμόν, καί να φυλάττω μόνον το έφοδιαστικόν, καθώς και νά το καύσω, όταν ασθενήσω βαρέως.
Κ. Ό κατηχηθείς γράφει αμέσως φιλικόν γράμμα ιδιοχείρως, εάν έξεύρη γράμματα, προσθέτων τήν ύπογραφήν του, και όποιον θέλει σημείον εάν δεν εξεύρη γράμματα, προσθέτει μόνον το σημείον.
Κ.Α. Ό κατηχητής ορκίζεται πρός τόν κατηχηθέντα νά στείλη το φιλικόν του γράμμα εις τήν βίβλον, και νά μη τόν διατάξη, ειμή όσα διαταχθή από τόν ιδικόν του κατηχητήν.
KB. Ό κατηχηθείς ορκίζεται νά μη δώση τήν κατήχησιν εις κανένα αγράμματον. (σσ. Τον αγράμματο Μακρυγιάννη γιατί τον κατήχησαν;)
Τα 200 χρόνια του Ελληνικού Πατριωτικού και Εθνικού Κινήματος
Εμπρός λοιπόν οι αληθινοί Πατριώτες να γιορτάσουμε
τα 200 χρόνια τους ελληνικού πατριωτικού Κινήματος
του Σπύρου Χατζάρα
Πριν μερικά χρόνια, ο αγράμματος και αστοιχείωτος εκσυγχρονιστής
Θ. Πάγκαλος, σε διάλεξή του στην Οξφόρδη, χαρακτήρισε, τους επαναστάτες του 1821, «ένα μάτσο αδαείς χωρικούς…», και τόνισε ότι «μετά από την απελευθέρωση ψήφιζαν οποιονδήποτε θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους». Όσα είπε τότε ο Πάγκαλος, ήσαν αληθινά για τους ιδιοτελείς και ιδιωφελείς πελάτες των ξένων δανειστών , ( Ρότσιλντ), της Στοάς του Λονδίνου και της θυγατέρα της στην Αχαρνών.
Η πλαστογραφημένη «καθεστωτική εκδοχή», για την εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση , δημιουργήθηκε, για να αποσιωπηθεί η επαναστατική δραστηριότητα των Πατριωτών, των «Φίλων του Γένους», που είχαν επικεφαλής τον Ιωάννη Καποδίστρια, και ταυτόχρονα για να εξυπηρετηθούν οι δολοφόνοι του Καποδίστρια , που επανέκτησαν τον έλεγχο του «ανεξάρτητου» ελληνικού κράτους, μετά την δολοφονία.
Το 2014, διάφορες οργανώσεις δήθεν «πατριωτών» και μη, εόρτασαν τα 200 χρόνια του «Φαντάσματος» της Αγγλικής Προπαγάνδας, της ουδέποτε ιδρυθείσης και μηδέποτε υπαρξάσης, «Φιλικής», και για να τιμήσουν τον δικό τους ,της Στοάς της Λευκάδος, τον λαδέμπορα , το λαμόγιο παραμυθατζή και πλαστογράφο Ξάνθο. Έτσι λοιπόν, «στις 14 Σεπτεμβρίου του 1814 συναντήθηκαν στην Οδησσό τρεις άνδρες ελληνικής καταγωγής έχοντας στο μυαλό τους μιαν αλλόκοτη ιδέα: να συστήσουν μια μυστική εταιρεία η οποία θα οργάνωνε την Ελληνική Επανάσταση εναντίον της πανίσχυρης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τα άτομα αυτά δεν διέθεταν κάποιο ιδιαίτερο κύρος, κάποια ξεχωριστή ικανότητα, πλούτη ή έστω τα απαραίτητα πνευματικά εφόδια που να δικαιολογεί στο ελάχιστο το εγχείρημά τους, το οποίο αντικειμενικά στερείτο σοβαρότητας και… τύχης. Κι όμως, στην Ιστορία δεν είναι ούτε
η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που το ανθρωπίνως αδύνατο γίνεται δυνατό».
Έτσι λέει η Στοά. Και η ΕΔΑ. Και ο Πάγκαλος.
Όμως, το 1817, πριν 200 χρόνια, κυκλοφόρησε νόμιμα στα Επτάνησα , και χέρι με χέρι σε όλο τον ελληνικό χώρο, το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», «ως υπαγόρευμα Πατριώτου είς φιλογενείς ψυχάς» και προανήγγειλε στους Φιλογενείς την επερχόμενη απελευθέρωση, τονίζοντας :
«Θαρσείτε Έλληνες! Των αγώνων σας το στάδιον μέγα δεν είναι. Ολίγη φιλοτιμία και η νίκη είναι βεβαία. Μικρός σπινθήρ πατριωτισμού και η γενική και μερική ευδαιμονία βεβαιοτάτη».
Ετσι τέθηκαν οι βάσεις τους ελληνικού εθνικιστικού κινήματος, καθώς, η επαναστατική προσπάθεια των Φιλογενών είχε εισέλθει στην «τελική ευθεία».
Της έκδοσης αυτής είχε προηγηθεί η σύγκρουση των Ελλήνων πατριωτών με τον «Ιόνιο λαό» που ζητούσε στο Συνέδριο της Βιέννης,την προστασία του βρετανικό Στέμματος. Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού»,ήταν η απάντηση στα επιχειρήματα των αγγλοφρόνων του «Ιόνιου Λαού», και τόνιζε (στους Έλληνες της Επτανήσου ότι , «η Πατρίς το Έθνος, η Ευρώπη ολόκληρος τρέφει χρηστάς ελπίδας εις τα υποκείμενα σας», « και με ανυπομονησίαν περιμένει τους καρπούς του ευγενούς πατριωτισμού και των ενδόξων αγώνων σας».
Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», που μιλούσε για την «αξία της ευγενούς αρετής του Πατριωτισμού», ήταν η τελική ιδεολογική προκήρυξη της μυστικής «Εταιρείας των Φίλων», της Ελληνικής Επαναστατικής Οργάνωσης ,που προσδιόριζε τον χαρακτήρα της Επανάστασης σε Εθνικοαπελευθερωτικό και άσκησε πολύ μεγάλη επιρροή στο πνεύμα των υπόδουλων Ελλήνων.
Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», είναι η βάση επί της οποίας οικοδομήθηκε το σύνθημα «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την Ελευθερία», διότι σε αυτό για πρώτη φορά υποστηρίχτηκε ότι, «το υψηλό πνεύμα του Πατριωτισμού είναι υπαγόρευμα της Χριστιανικής διδασκαλίας καθόσον η βάση του Χριστιανισμού, είναι η αγάπη προς τον πλησίον , και ο Πατριωτισμός, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αγάπη προς τον πλησιέστερο, τον συμπολίτη και ομογενή μας». Παράλληλα, το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», είχε και κοινωνική πολιτική πλατοφόρμα τονίζοντας ότι «οι αληθινοί πατριώτες υπερασπίζονται», «τα ιερά δικαιώματα του λαού», «την ελευθερία του λαού» και «τα δίκαια των αθώων». Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», των επαναστατών ,ήταν το πρώτο πολιτικό κείμενο του αναγεννημένου ελληνισμού που αναφερόταν αποκλειστικά σε «Έλληνες» και όχι σε «Γραικούς», όπως έκανε ο Κοραής ή Ρωμιούς, και στο Γένος των Ελλήνων και όχι στο Γένος των Ορθοδόξων, και ήταν ένα από τα πιο πρώιμα εθνικιστικά κείμενα σε όλη την Ευρώπη που μίλαγε για την φυσική διάσταση τους Έθνους και την «συνειδητή αλληλεγγύη» όλων των μελών του έθνους.
Η «ιδεολογική επαναστατική μπροσούρα» των Φιλογενών, που κυκλοφόρησε
το 1817, ήταν το πρώτο «πολιτικό Δοκίμιο» στην Ελληνική γλώσσα.
Με τη λέξη «δοκίμιο», που δημιούργησαν από το ρήμα «δοκώ» οι συγγραφείς , απέδωσαν στα ελληνικά την έννοια του Essay (Essai) του Τζών Λόκ.
Είναι πιθανό η αλυσίδα της λεκτικής παραγωγής να ξεκίνησε από τον αιολικό τύπο του «δοκώ» και του «οίομαι», το «δοκίμωμι» που χρησιμοποίησε και η Σαπφώ. Μπορεί όμως η βάση της δημιουργίας της νέας λέξης να ήταν το δημώδες «δοκιούμαι», που σημαίνει, εννοώ, αντιλαμβάνομαι, καταλαβαίνω. Όπως και να έχει, έτσι μπήκε το «δοκίμιο»στα Ελληνικά. Το δεύτερο «Δοκίμιο», ήταν αυτό για τη «Φιλική Εταιρεία», του Φιλήμονα.
Αυτή, η «ιδεολογική επαναστατική μπροσούρα», ήταν το τρίτο συλλογικό πολιτικό προεπαναστατικό κείμενο των Φιλογενών, που απευθυνόταν προς όλο το Γένος των Ελλήνων, μετά την «Ελληνική Νομαρχία» και το «Ρωσοαγγλογάλλο». Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», ήταν «αφιερωμένο» από τους Ε.Φ, που το έγραψαν , σε «φιλογενείς ψυχές», όπως ανέφεραν στον πρόλογο. Τα αρχικά Ε.Φ. (είτε «Εταιρεία των Φίλων» είτε «Εταιρεία του Φοίνικα»), έδειχναν ανθρώπους που ήσαν πολύ κοντά στον Καποδίστρια.
Στο «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού» του 1817, ο Ιωάννης Καποδίστριας , χαρακτηριζόταν ως, «η Κορωνίδα του Ελληνικού Γένους, ο αληθής και ζων στύλος της Πατρίδος, και το καύχημα του Γένους ολοκλήρου», «νέος Μιλιτιάδης και Θεμιστοκλής». Ο Ε.Φ. μάλιστα έψαλε «Πολυχρόνιο», προς τον «Γενναίο και ένδοξο Άνδρα», τον «Άγιο Ιωάννη του Φοίνικα», τονίζοντας τους λαμπρούς του αγώνες, «υπέρ του Γένους».
«Το όνομα σου είναι χαραγμένο στις καρδιές όλων μας , και οι αληθινοί πατριώτες Βλέπουν στο πρόσωπο σου τον δεύτερο Μιλιτιάδη και τον νέο Θεμιστοκλή», έλεγε. Αυτά, οι ιστορικοί των δολοφόνων τα ξέχασαν.
Το 1847, το Δοκίμιον περί πατριωτισμού επανεκδόθηκε στην Αθήνα λογοκριμένο και πλαστογραφημένο από κάποιον Π. Πατρικίο, χωρίς την αναφορά στον Καποδίστρια.
Εμπρός λοιπόν οι αληθινοί Πατριώτες να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια τους ελληνικού πατριωτικού και Εθνικού Κινήματος.
τα 200 χρόνια τους ελληνικού πατριωτικού Κινήματος
του Σπύρου Χατζάρα
Πριν μερικά χρόνια, ο αγράμματος και αστοιχείωτος εκσυγχρονιστής
Θ. Πάγκαλος, σε διάλεξή του στην Οξφόρδη, χαρακτήρισε, τους επαναστάτες του 1821, «ένα μάτσο αδαείς χωρικούς…», και τόνισε ότι «μετά από την απελευθέρωση ψήφιζαν οποιονδήποτε θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους». Όσα είπε τότε ο Πάγκαλος, ήσαν αληθινά για τους ιδιοτελείς και ιδιωφελείς πελάτες των ξένων δανειστών , ( Ρότσιλντ), της Στοάς του Λονδίνου και της θυγατέρα της στην Αχαρνών.
Η πλαστογραφημένη «καθεστωτική εκδοχή», για την εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση , δημιουργήθηκε, για να αποσιωπηθεί η επαναστατική δραστηριότητα των Πατριωτών, των «Φίλων του Γένους», που είχαν επικεφαλής τον Ιωάννη Καποδίστρια, και ταυτόχρονα για να εξυπηρετηθούν οι δολοφόνοι του Καποδίστρια , που επανέκτησαν τον έλεγχο του «ανεξάρτητου» ελληνικού κράτους, μετά την δολοφονία.
Το 2014, διάφορες οργανώσεις δήθεν «πατριωτών» και μη, εόρτασαν τα 200 χρόνια του «Φαντάσματος» της Αγγλικής Προπαγάνδας, της ουδέποτε ιδρυθείσης και μηδέποτε υπαρξάσης, «Φιλικής», και για να τιμήσουν τον δικό τους ,της Στοάς της Λευκάδος, τον λαδέμπορα , το λαμόγιο παραμυθατζή και πλαστογράφο Ξάνθο. Έτσι λοιπόν, «στις 14 Σεπτεμβρίου του 1814 συναντήθηκαν στην Οδησσό τρεις άνδρες ελληνικής καταγωγής έχοντας στο μυαλό τους μιαν αλλόκοτη ιδέα: να συστήσουν μια μυστική εταιρεία η οποία θα οργάνωνε την Ελληνική Επανάσταση εναντίον της πανίσχυρης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τα άτομα αυτά δεν διέθεταν κάποιο ιδιαίτερο κύρος, κάποια ξεχωριστή ικανότητα, πλούτη ή έστω τα απαραίτητα πνευματικά εφόδια που να δικαιολογεί στο ελάχιστο το εγχείρημά τους, το οποίο αντικειμενικά στερείτο σοβαρότητας και… τύχης. Κι όμως, στην Ιστορία δεν είναι ούτε
η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που το ανθρωπίνως αδύνατο γίνεται δυνατό».
Έτσι λέει η Στοά. Και η ΕΔΑ. Και ο Πάγκαλος.
Όμως, το 1817, πριν 200 χρόνια, κυκλοφόρησε νόμιμα στα Επτάνησα , και χέρι με χέρι σε όλο τον ελληνικό χώρο, το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», «ως υπαγόρευμα Πατριώτου είς φιλογενείς ψυχάς» και προανήγγειλε στους Φιλογενείς την επερχόμενη απελευθέρωση, τονίζοντας :
«Θαρσείτε Έλληνες! Των αγώνων σας το στάδιον μέγα δεν είναι. Ολίγη φιλοτιμία και η νίκη είναι βεβαία. Μικρός σπινθήρ πατριωτισμού και η γενική και μερική ευδαιμονία βεβαιοτάτη».
Ετσι τέθηκαν οι βάσεις τους ελληνικού εθνικιστικού κινήματος, καθώς, η επαναστατική προσπάθεια των Φιλογενών είχε εισέλθει στην «τελική ευθεία».
Της έκδοσης αυτής είχε προηγηθεί η σύγκρουση των Ελλήνων πατριωτών με τον «Ιόνιο λαό» που ζητούσε στο Συνέδριο της Βιέννης,την προστασία του βρετανικό Στέμματος. Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού»,ήταν η απάντηση στα επιχειρήματα των αγγλοφρόνων του «Ιόνιου Λαού», και τόνιζε (στους Έλληνες της Επτανήσου ότι , «η Πατρίς το Έθνος, η Ευρώπη ολόκληρος τρέφει χρηστάς ελπίδας εις τα υποκείμενα σας», « και με ανυπομονησίαν περιμένει τους καρπούς του ευγενούς πατριωτισμού και των ενδόξων αγώνων σας».
Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», που μιλούσε για την «αξία της ευγενούς αρετής του Πατριωτισμού», ήταν η τελική ιδεολογική προκήρυξη της μυστικής «Εταιρείας των Φίλων», της Ελληνικής Επαναστατικής Οργάνωσης ,που προσδιόριζε τον χαρακτήρα της Επανάστασης σε Εθνικοαπελευθερωτικό και άσκησε πολύ μεγάλη επιρροή στο πνεύμα των υπόδουλων Ελλήνων.
Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», είναι η βάση επί της οποίας οικοδομήθηκε το σύνθημα «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την Ελευθερία», διότι σε αυτό για πρώτη φορά υποστηρίχτηκε ότι, «το υψηλό πνεύμα του Πατριωτισμού είναι υπαγόρευμα της Χριστιανικής διδασκαλίας καθόσον η βάση του Χριστιανισμού, είναι η αγάπη προς τον πλησίον , και ο Πατριωτισμός, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αγάπη προς τον πλησιέστερο, τον συμπολίτη και ομογενή μας». Παράλληλα, το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», είχε και κοινωνική πολιτική πλατοφόρμα τονίζοντας ότι «οι αληθινοί πατριώτες υπερασπίζονται», «τα ιερά δικαιώματα του λαού», «την ελευθερία του λαού» και «τα δίκαια των αθώων». Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», των επαναστατών ,ήταν το πρώτο πολιτικό κείμενο του αναγεννημένου ελληνισμού που αναφερόταν αποκλειστικά σε «Έλληνες» και όχι σε «Γραικούς», όπως έκανε ο Κοραής ή Ρωμιούς, και στο Γένος των Ελλήνων και όχι στο Γένος των Ορθοδόξων, και ήταν ένα από τα πιο πρώιμα εθνικιστικά κείμενα σε όλη την Ευρώπη που μίλαγε για την φυσική διάσταση τους Έθνους και την «συνειδητή αλληλεγγύη» όλων των μελών του έθνους.
Η «ιδεολογική επαναστατική μπροσούρα» των Φιλογενών, που κυκλοφόρησε
το 1817, ήταν το πρώτο «πολιτικό Δοκίμιο» στην Ελληνική γλώσσα.
Με τη λέξη «δοκίμιο», που δημιούργησαν από το ρήμα «δοκώ» οι συγγραφείς , απέδωσαν στα ελληνικά την έννοια του Essay (Essai) του Τζών Λόκ.
Είναι πιθανό η αλυσίδα της λεκτικής παραγωγής να ξεκίνησε από τον αιολικό τύπο του «δοκώ» και του «οίομαι», το «δοκίμωμι» που χρησιμοποίησε και η Σαπφώ. Μπορεί όμως η βάση της δημιουργίας της νέας λέξης να ήταν το δημώδες «δοκιούμαι», που σημαίνει, εννοώ, αντιλαμβάνομαι, καταλαβαίνω. Όπως και να έχει, έτσι μπήκε το «δοκίμιο»στα Ελληνικά. Το δεύτερο «Δοκίμιο», ήταν αυτό για τη «Φιλική Εταιρεία», του Φιλήμονα.
Αυτή, η «ιδεολογική επαναστατική μπροσούρα», ήταν το τρίτο συλλογικό πολιτικό προεπαναστατικό κείμενο των Φιλογενών, που απευθυνόταν προς όλο το Γένος των Ελλήνων, μετά την «Ελληνική Νομαρχία» και το «Ρωσοαγγλογάλλο». Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», ήταν «αφιερωμένο» από τους Ε.Φ, που το έγραψαν , σε «φιλογενείς ψυχές», όπως ανέφεραν στον πρόλογο. Τα αρχικά Ε.Φ. (είτε «Εταιρεία των Φίλων» είτε «Εταιρεία του Φοίνικα»), έδειχναν ανθρώπους που ήσαν πολύ κοντά στον Καποδίστρια.
Στο «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού» του 1817, ο Ιωάννης Καποδίστριας , χαρακτηριζόταν ως, «η Κορωνίδα του Ελληνικού Γένους, ο αληθής και ζων στύλος της Πατρίδος, και το καύχημα του Γένους ολοκλήρου», «νέος Μιλιτιάδης και Θεμιστοκλής». Ο Ε.Φ. μάλιστα έψαλε «Πολυχρόνιο», προς τον «Γενναίο και ένδοξο Άνδρα», τον «Άγιο Ιωάννη του Φοίνικα», τονίζοντας τους λαμπρούς του αγώνες, «υπέρ του Γένους».
«Το όνομα σου είναι χαραγμένο στις καρδιές όλων μας , και οι αληθινοί πατριώτες Βλέπουν στο πρόσωπο σου τον δεύτερο Μιλιτιάδη και τον νέο Θεμιστοκλή», έλεγε. Αυτά, οι ιστορικοί των δολοφόνων τα ξέχασαν.
Το 1847, το Δοκίμιον περί πατριωτισμού επανεκδόθηκε στην Αθήνα λογοκριμένο και πλαστογραφημένο από κάποιον Π. Πατρικίο, χωρίς την αναφορά στον Καποδίστρια.
Εμπρός λοιπόν οι αληθινοί Πατριώτες να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια τους ελληνικού πατριωτικού και Εθνικού Κινήματος.
Πέμπτη 3 Αυγούστου 2017
Έρχονται δυο νέα ιστορικά βιβλία του Σπύρου Χατζάρα
1. Τα 200 χρόνια του ελληνικού Πατριωτικού Κινήματος Δοκίμιο περί Πατριωτισμού των Φιλογενών του 1817
2.Οι Ρότσιλντ και οι Μασόνοι δολοφόνησαν τον Ιωάννη Καποδίστρια.
ΥΓ. Κάθε βοήθεια για να μπορέσω να τα τυπώσω δεκτή. Θα τυπωθούν ψηφιακά από 200 αντίτυπα και μετά βλέπουμε. Το αρχικό κόστος θα είναι περίπου 1300 ευρώ.Μπορείτε να κάνετε παραγγελίες από τώρα στο deltio11@gmail.com. Το κόστος αποστολής με αντικαταβολή θα είναι 26 ευρώ και για τα δύο, και 16 ευρώ για κάθε μόνο του.
2.Οι Ρότσιλντ και οι Μασόνοι δολοφόνησαν τον Ιωάννη Καποδίστρια.
ΥΓ. Κάθε βοήθεια για να μπορέσω να τα τυπώσω δεκτή. Θα τυπωθούν ψηφιακά από 200 αντίτυπα και μετά βλέπουμε. Το αρχικό κόστος θα είναι περίπου 1300 ευρώ.Μπορείτε να κάνετε παραγγελίες από τώρα στο deltio11@gmail.com. Το κόστος αποστολής με αντικαταβολή θα είναι 26 ευρώ και για τα δύο, και 16 ευρώ για κάθε μόνο του.
Το 21ο έτος των Φιλικών.
Η παράλληλη μύηση μελών , από πολλά Κέντρα, φωτίζει περισσότερο την ταχύτητα εξάπλωσης της Εταιρίας εντός δύο ετών. 1 817-1819.
Στο πρώτο του «Δοκίμιο» , «περί της Φιλικής Εταιρείας» , δημοσίευσε ένα απόσπασμα ανορθόγραφου εφοδιαστικού εγγράφου που το χαρακτήριζε ως «περίεργο». Από το «εφοδιαστικό» αυτό, δημοσίευσε μόνο την εισαγωγή και τη χρονολογία. Το απόσπασμα του Φιλήμονα ανεφερε: «Ις το Ονομα τις μελουσις Σοτιρίας καθιερώνω» και καταλήγει με χρονολογία
«….τριάντα Απριλίου το ικοστό πρότο των φιλικών».
Το μέγα ερώτημα ήταν γιατί διάλεξε και δημοσίευσε αυτό το απόσπασμα στο «Δοκίμιο» του 1834, ο «πιστός και ταπεινός υπήκοος του Όθωνα Ιωάννης Φιλήμων»;
Τι «μήνυμα» ήθελε να μας στείλει , παρά τις οποίες υποχρεώσεις του, με την «τέχνη της υποκρισίας»;
Στο μουσείο Μπενάκη, εντόπισα το «Εφοδιαστικό», του Μανουήλ Μπαρμπαρήγα από την Σαντορίνη με την ίδια χρονογράφηση που ναφεςρει:: « ις το όνομα μιας μελλούσης σοτιρίας καθιερονο Ιερέα Φιλικόν και αφιερώνω εις την αγάπιν τον μεγάλον ιερέον των Ελευσινίων τον πολίτην κύριον Μανουιλ Μπαρμπαριγα Σαντοριναίον απο χορίον Αγιον Νικόλαον πραγματευτιν ετών τριάκοντα τριών ώσπερ τον ιπερασπιστιν της Εταιρείας και της πατρίδας κατιχιθέντα και ορκοθέντα παρ’ εμού του Κ. Γριγορίου Καλλονού του Κριτός. Κατά το Χιλιοστόν Οκτακοσιοστόν Εικοστοπροτον Ετος. Ετος των Φιλικών Εικοστόν πρότον » .
Με πλήρες ελληνικό αλφάβητο διαβάζεται ως εξής: « Εις το όνομα μιας μελλούσης σωτηρίας καθιερώνω ιερόν Ιερέα Φιλικόν και αφιερώνω εις την αγάπην των μεγάλων ιερέων των Ελευσινίων τον πολίτην κύριον Μανουήλ Μπαρμπαρήγα Σαντοριναίον απο χωρίον Αγιον Νικόλαον πραγματευτήν ετών τριάκοντα τριών ώσπερ τον υπερασπιστήν της Εταιρείας και της πατρίδας κατηχηθέντα και ορκωθέντα παρ’ εμού του Κ. Γρηγορίου Καλλονού του Κρητός. Κατά το Χιλιοστόν Οκτακοσιοστόν Εικοστοπρώτον Ετος. Ετος των Φιλικών Εικοστόν πρώτον ».
Ο κατηχητής Γρηγόριος Καλλονός, ακολουθώντας την Ιακωβίνικη πρακτική ,μας επιβεβαιώνει την «περίεργη» χρονολόγηση των ετών από το έτος 1 των «Φιλικών», την οποία μας δίνει και ο Φιλήμων.
Ο Καλλονός δεν είναι γνωστός από τα διαθέσιμα στοιχεία περί της «Φιλικής Εταιρίας» ,και γι’ αυτό η εμφάνιση του ,στην ελληνική ιστορία , μας επιβεβαιώνει ότι , εκτός του κέντρου Οδησσού-Κωνσταντινουπόλεως,του οποίου το αρχείο πέρασε μέσω Σέκερη στον Φιλήμωνα , υπήρξε Κέντρο Φιλογενών, πού χρονολογούσε την ύπαρξη του από το 1800 και το οποίο γνώριζε το τελετουργικό και τον Κώδικα της Ομάδας της Οδησσού-Κωνσταντινουπόλεως.
Το γεγονός ότι έχουμε δύο τουλάχιστον έγραφα μας δείχνει ότι δύο τουλάχιστον άνθρωποι χρησιμοποιούσα τον όρο «έτος των φιλικών 21ο » .
Επομένως δεν είναι λάθος.
Τι να σημαίνει αυτό άραγε ;
Ο Γρηγορίος Καλλονός και ο Φιλήμων μας οδηγούν έτσι στους Φίλους του Γένους. Στη Φιλογένεια της Κέρκυρας. Οι Φιλογενείς βρίσκονταν στην Κέρκυρα και τα παιδιά τους στην Μόσχα , την Οδησσό, και την Βιέννη..
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)